ضرورت پاسداری و گسترش زبان فارسی

زبان شیرین پارسی که همان زبان مادری ما می‌باشد، مجموعه‌ای ارزشمند شامل پارسی باستان، کتیبه‌ها و سنگ‌نوشته‌های قدیمی با خطوط میخی و  پارسی میانه یا پارسی دری با  سنگ‌نوشته‌های خطوط پهلوی و از سویی دیگر الهام‌گرفته از فرهنگ بعد از اسلام، همه‌جا بهترین سرمایه ملی و هویّت ما ایرانیان است. در مورد پاسداری و گسترش زبان فارسی چقدر اطلاعات دارید؟ برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد ضرورت پاسداری و گسترش زبان فارسی این بخش آسمونی را بخوانید.

ضرورت پاسداری و گسترش زبان فارسی

زبان فارسی میراثی است که سینه‌به‌سینه و نسل‌به‌نسل به دست ما رسیده است، اهمیت آن زمانی بیشتر می‌شود که حماسه‌سرای ایران باستان، فردوسی می‌گوید عجم را با آن بها داده و قدر و قیمت بخشیده است.

 بسی رنج بردم در این سال سی / عجم زنده کردم بدین پارسی

زبان پارسی آیینه هویت ما ایرانیان در ایران و جهان است و باید همه ما در حفظ و مراقبت و سالم‌نگاه‌داشتن آن به‌هیچ‌وجه کوتاهی نکنیم. زبان پرظرفیت، شیرین و رسای پارسی توانسته است، بخش عظیمی از سرزمین‌های جهان را تحت نفوذ معنوی خود قرار دهد و برای ملت‌ها، فرهنگ و دین و معرفت به ارمغان آورد.

زبان پارسی، بر بنیاد گسترد‌گی حوزه مفهومی‌اش در میان پارسی‌زبانان، از ارزش ویژه‌ای برخوردار است؛ برخورداری از این ارزش، زمانی دستیاب می‌شود که روند اثرگذاری و اثرپذیری این زبان را در فرایند دوسویه آن (مرحله دادوستد زبانی) مورد ژرف‌نگری قرار بدهیم .

با توجه به این ویژگی، یکی از مواردی که می‌‌تواند در رشد و گستردگی حوزه مفهومی زبان پارسی، مدد رساند، کاربرد روش‌های درست‌نویسی و درست‌گویی واژه‌‌ها در زبان است. افزون بر این، به‌کارگیری روش‌های درست‌نویسی و درست‌گویی واژه‌ها کمک می‌‌کند تا زبان را از آسیب‌‌های روزمره و لغزش‌های معنایی دور نگهداریم، و با عملی‌‌سازی این مهم، به پویایی آن بپردازیم.

به گزارش آسمونی درست‌نویسی واژه‌ها و رعایت قوانین دستور زبان در نوشته‌های علمی از عوامل مهم در ارزش و اعتبار این نوشته‌هاست؛ فرقی نمی‌کند که زبان فارسی یا انگلیسی یا زبانی دیگر باشد ، خواننده به‌محض این که با غلط املایی و یا نادرستی گرامری مواجه شود در مورد ارزش و اعتبار نوشته دچار شک و تردید می‌شود؛ چنین مواردی حتی در زمانی که موضوع جنبه علمی ندارد و فقط یک نامه معمولی است نیز موجب سلب اعتماد خواننده می‌شود؛ اما در مورد نوشته‌های علمی و به‌ویژه هنگامی که این نوشته‌ها توسط یک نهاد علمی منتشر می‌شود، توقع بسیار افزایش می‌یابد و شیوه نوشتن و رعایت املای صحیح واژه‌ها اهمیتی دوچندان پیدا می‌کند.

هنگامی که متن و نوشته‌ای منتشر می‌شود، چه علمی و چه یک مقاله عادی باشد، باید با املا و نگارش درست نوشته شود. خواننده یک متن علمی که تمام هوش و حواس خود را جمع کرده تا صحت علمی مقاله را درک کند، به‌محض برخورد با یک غلط املایی، نسبت به کل موضوع بی‌اعتماد می‌شود. عدم رعایت قواعد درست‌نویسی و دستور زبان نیز موجب همین حالت شک و تردید می‌شود. به همین دلیل است که صاحب‌نظران امر تحقیق توصیه می‌کنند هر نوشته‌ای قبل از انتشار به‌خوبی مرور شود و در کتاب‌هایی که از همین صاحب‌نظران منتشر شده بر اهمیت شیوه نگارش تأکید بسیار شده است. اهمیت این موضوع به اندازه‌ای است که در نشریات علمی، یکی از نقش‌های بسیار مهم به ویراستاران اختصاص دارد. قواعد و آیین‌نامه‌های نشریات علمی فارسی‌زبان نیز بر نقش ویراستاران تأکید دارد و حضور ویراستار تخصصی و ادبی یکی از شرایط اصلی در نشریات علمی شمرده می‌شود.

به غیر از املای درست واژه‌ها، شیوه نوشتن فارسی نیز طی چند دهه اخیر دچار تجدیدنظرهایی شده و معیارهایی همچون حفظ استقلال واژه‌ها و استفاده صحیح از فعل‌ها و بسیاری نکات دیگر، مورد تأیید ادیبان و صاحب‌نظران قرار گرفته و توسط نهادهایی همچون فرهنگستان زبان و ادب فارسی تصویب شده است و رعایت می‌شود.