25 اسفند؛ پایان سرایش شاهنامه

سرایش و ویرایش شاهنامه، حاصل سی سال تلاش و کوشش شاعر حکیم ابوالقاسم فردوسی طوسی است.

 موضوع اصلی آن را افسانه ها، اسطوره ها و قسمتی از تاریخ ایران تشکیل می دهد. فردوسی با خلق این اثر ارزشمند به پایدار ماندن زبان پارسی کمک شایانی کرد. این کتاب با شکوه در جهت گیری فرهنگ فارسی نیز نقش بسیار مهمی داشته و به زبان های زنده بسیار زیادی بازگردانی شده است.

با توجه به بیت های پایانی شاهنامه، در می یابیم که فردوسی بعد از گذشت سی سال سختی در سرایش این حماسه، به این کار با ارزش و طولانی پایان می دهد. در این بیت ها به تاریخ پایان شاهنامه که 25 اسفند سال 388 خورشیدی، مصادف با 400 قمری است اشاره می شود.

طبق روایات می توان گفت فردوسی بعد از 10 سال به اتمام رساندن این اثر هنری بزرگ بر روی کره خاکی زیست. درست در سالی که سرایش شاهنامه به پایان رسید فردوسی 7 جلد از این کتاب را به دربار محمود غزنوی فرستاد، اما بدون هیچ گونه قدرشناسی و با کمال نا امیدی سال های باقیمانده عمر خود را به سر رساند.

در همین دوران ابیاتی را در باب شکایت از محمود غزنوی نوشته و قدر نشناسی او را مبنای موضوع نوشتار خود قرار می دهد. ادبیات ایران مملو از شاعرانی این چنینی می باشد که در غنی تر کردن هر چه  بیشتر فرهنگ ایرانی نقش به سزایی داشته اند.

به همین دلیل در این روز نه تنها به گرامیداشت فردوسی پرداخته می شود، بلکه در واقع از تعداد بسیار زیاد دیگری از شاعران مطرح این مرز و بوم یاد و نامی به میان آورده خواهد شد. می توانیم به پاس روز پایان سرایش شاهنامه، در کنار خانواده و دوستان ابیاتی از این شاهکار ادبی را بخوانیم.