دلا مدونینا ؛ برد دیگری برای میلان و استفانو پیولی

مهدی زارعی- دو تیمی که از 10 ژانویه 1909 تا امروز حساس ترین دیدار تیمهای همشهری را در باشگاههای ایتالیا با یکدیگر برگزار کرده اند، این بار در حالی در رقابتهای سری آ مقابل یکدیگر قرار گرفتند که میلان برای رسیدن به صدر جدول نیاز به برد در این مسابقه داشت. اینتر هم در چهار مسابقه قبلی خود سه برد و یک شکست داشت و برتری در این دیدار می توانست جایگاه نزاتزوری را در جمع بالانشین ها تثبیت کند.

اینتری ها خیلی زود و در دقیقه 21 با گل مارسلو بروزوویچ از حریف پیش افتادند اما این گل دوام نداشت و تنها هفت دقیقه بعد و روی پاس ساندرو تونالی، رافائل لیائو دروازه رقیب همشهری را گشود و مسابقه به تساوی کشیده شد.

در نیمه دوم ستاره مسابقه لیائو بود که طی یک ربع نخست نیمه، همه کار کرد. ابتدا در دقیقه 54 پاس گل دوم میلان را به اولیویه ژیرود داد و سپس در دقیقه 60 گل سوم میلان را به ثمر رساند. در دقیقه 67 ادین ژکو روی پاس ماتئو دارمیان اختلاف را کم کرد و نتیجه(3-2) شد اما این نتیجه تغییری نکرد تا میلان با برتری در بازی حساس هفته، با 3 برد و 2 تساوی و کسب 11 امتیاز در کنار ناپولی در صدر جدول قرار گیرد. اینتر 9 امتیازی هم در کنار یوونتوس در رده ششم جدول ایستاد.

اما در مجموع رقابتهای دو تیم چه اتفاقاتی تاکنون رخ داده است؟

در یک نگاه

به گزارش آسمونی ، از مجموع رقابت های دو تیم 233 مسابقه رسمی بوده و 71 رقابت نیز دیدارهایی غیر رسمی به شمار رفته اند. در مجموع این رقابتها میلان 115 بار موفق به شکست رقیف خود شده و آمار بهترین نسبت به اینتر دارد. اما در نبردهای رسمی دو تیم، اینتر با 85 برد، بیشتر از رقیب خود صاحب برد شده است. با این حال بهترین نتیجه دو تیم در دربی دلا مادونینا از آن میلان بوده که در 11 می 2001 رقم خورد و این تیم موفق شد با 6 گل نراتزوری را در هم بکوبد. میلان همچنین در مسابقات غیر رسمی عملکرد بهتری داشته و 36 بار صاحب برد شده است.

دو باشگاه با ریشه ای مشترک

به گزارش آسمونی ، باشگاه میلان در 16 دسامبر 1899 با نام «باشگاه کریکت میلان» به وسیلهٔ آلفرد ادواردز و هربرت کیلپین انگلیسی تأسیس شد و به دلیل انگلیسی بودن مؤسسان، اسم باشگاه به جای عبارت ایتالیایی میلانو، «میلان» نام گرفت. میلان تا سال 1908 توانست سه بار قهرمانی ایتالیا را جشن بگیرد اما در این سال، بین سران اصلی باشگاه بر سر استفاده از بازیکنان خارجی اختلاف افتاد تا اینکه طی یک جلسه رسمی، گروهی که اعتقاد به استفاده از بازیکنان خارجی داشتند از این باشگاه جدا شده و نام اینترناتزیوناله را برای باشگاه خود انتخاب کردند که به معنای بین المللی بود. اینتر با کنار گذاشتن محدودیت های استفاده یا عدم استفاده از بازیکنان غیر ایتالیایی، به سرعت اوج گرفت و دو سال بعد نخستین قهرمانی خود را در لیگ جشن گرفت.

سالهایی به رنگ قرمز

اما تا فصل 13-1912 اغلب نتایج به سود میلانی ها بود. به جز برد (3-2) در نخستین مسابقه تاریخ دو تیم، میلان از 1910 تا 1913 در شش مسابقه پیاپی برنده شد؛ از جمله برد (6-3) در روز 30 آوریل 1911. پس از آن، نوبت به بردهای اینتر رسید؛ اینتر که در فوریه 1910 دو بار با نتایج(5-0) و (5-1) حریف خود را در هم کوبیده بود، تا قبل از جنگ جهانی اول، در سه مسابقه، سه بار صاحب برد برابر میلان شد؛ از جمله برتری(5-2) در 22 فوریه 1914. جنگ جهانی اول بیش از 5 سال در مسابقات دو تیم وقفه ایجاد کرد.

تساوی های تکراری

به گزارش آسمونی ، روز 19 دسامبر 1920 نخستین نبرد دو تیم بعد از جنگ جهانی اول برگزار شد و برای اولین بار مسابقه دل مادونینا بدون گل تمام شد. دیدار برگشت در روز 30 ژانویه 1921 نیز مساوی تمام شد؛ این بار با نتیجه (1-1). پس از آن و طی ماههای سپتامبر 1935 تا فوریه 1937 چهار مسابقه با تساوی خاتمه یافت که به جز تساوی دو بر دو 2 فوریه 1936، سایر رقابت ها(1-1) خاتمه یافت؛ آمار 4 تساوی پیاپی تا امروز هرگز تکرار نشده است.

توقف قهرمان اروپا مقابل میلان

اینتری ها زودتر از همشهری خود، قهرمان اروپا شدند. سالهای ابتدایی دهه 60، سالهای مربیگری هلنیو هررا در اینتر بود و نراتزوری تمامی عناوین ممکن از جمله لیگ، کوپا ایتالیا و جام قهرمانان اروپا را تصاحب کرد. اما دلامادونینا شرایطی متفاوت داشت و اینتر طی سالهای 1960 تا 1964 تنها یک بار مقابل روسونری به برتری دست یافت؛ 4 فوریه 1962 با نتیجه (2-0). در مقابل، میلانی ها 4 بار بردند و 3 بار مساوی کردند. اما از 28 مارس 1965 بود که هشت مسابقه بدون شکست اینتر مقابل میلان آغاز شد و نراتزوری صاحب 4 برد و 4 تساوی مقابل همشهری خود شد.

نبرد نیمه تمام

پس از برد(1-0) روز 3 مارس 2002 اینتر در برابر میلان، اینتری ها 10 دیدار پیاپی در برابر رقیب خود ناکام ماندند. در این دوران تساوی های اینتر در برابر میلان نیز رنگ و بوی شکست داشت. در می 2003 بود که دو تیم در نیمه نهایی لیگ قهرمانان مقابل هم ایستادند. هر دو دیدار در ورزشگاه سن سیرو برگزار شد اما به قید قرعه میلان در دیدار رفت میزبان اعلام شد و مسابقه را (0-0) به پایان رساند. اما در دیدار برگشت که (1-1) تمام شد اینتر میزبان بود و به همین سادگی شانس حضور در فینال لیگ قهرمانان را از دست داد.

دو سال بعد در ماه آوریل، میلان در دیداری که میزبان اعلام شد حریف خود را (2-0) برد. در دیدار برگشت، تماشاگران اینتر که بخت صعود را از دست رفته دیدند، با پرتاب مواد آتشزا به داخل میدان، مانع از آن شدند که بازی تا پایان انجام گیرد و چنین شد که یوفا اینتر را (3-0) بازنده اعلام کرد.

دو گلزن اسطوره ای

به گزارش آسمونی ، آندری شوچنکو بهترین گلزن تاریخ دربی است. او 14 بار با پیراهن میلان، دروازه اینتر را گشوده است. جوزپه مه آتزا اسطوره اینتر هم 13 بار گلزنی کرده است. با این تفاوت که 12 گل او با پیراهن اینتر و یک گل او با پیراهن میلان بوده است.

منبع: اختصاصی آسمونی