مرگ با شکوه ستاره ها

هر چیزی در هستی زمانی متولد میشود و نهایتاً پس از مدتی کوتاه یا طولانی، عمر آن به پایان میرسد. حیوانات، درختان، انسان، سیاره زمین،ستاره ها و حتی کل جهان هم از این قاعده و سرنوشت کلی مستثنی نیست. اما در این بین، برخی موجودات مرگ باشکوهی دارند. مثلاً گفته میشود که قوها در واپسین دقایق عمر خود، زیباترین رقص ها و حرکات را از خود به نمایش میگذارند. ستاره ها هم چنین هستند.

عمر ستاره ها به طور متوسط چند صد میلیون سال است. آنها طی مدت عمر خود از طریق واکنش های گرماهسته ای، انرژی و نور را از قلب خود به اطراف می پراکنند. هرچه یک ستاره بزرگ تر و پرنورتر باشد، عمر کوتاه تری خواهد داشت چراکه ستاره های پرجرم تر، سوخت هسته ای خود را سریع تر مصرف می کنند. با تمام شدن سوخت هسته ای ستاره ها، پایان زندگی پرفروغشان فرامی رسد. اما واپسین لحظات عمر ستاره ها، باشکوه ترین لحظات عمر آنهاست.

در لحظه پایانی، قلب ستاره به واسطه گرانش خود به ناگهان منقبض شده و در خود فرومی رود و بخش های بیرونی تر آن در یک انفجار خیره کننده کیهانی به فضای بیکران اطراف پخش میشود. این انفجار عظیم را اصطلاحاً انفجار اَبَرنواختری مینامند. یک ستاره در طی انفجار ابرنواختری خود بعضاً برای لحظاتی کوتاه به اندازه کل یک کهکشان - که خود متشکل از ده ها میلیارد خورشید است - روشن شده و پس از آن برای همیشه خاموش میشود. اما نکته جالب تر این است که ستاره ها با مرگ باشکوه خود، انبوهی از گازها را به فضای میان ستاره ای پخش میکنند و این گازها بعدها به تدریج منقبض، متراکم و گرم شده و نهایتاً ستاره های جدید از درونشان متولد میشوند. بدین ترتیب می توان گفت که مرگ باشکوه هر ستاره، تولد هزاران ستاره جدید را نوید می دهد.