آسمونی : داگرئوتایپ نخستین روش موفق در ثبت عکس های دائمی و استفادهٔ تجاری از عکاسی است.
در این روش، به صفحهٔ نقره ای مدتی بخار ید داده تا قشر نازکی از یدور نقره بر روی آن قرار گیرد سپس این صفحه را در دوربین گذارده و عکسبرداری می‌کنند. این روش را لوئی داگر مخترع و عکاس فرانسوی در سال 1837 میلادی اختراع کرد.
طرز تهیهٔ داگرئوتیپ
طرز تهیهٔ داگرئوتیپ به‌طوری که لوئی داگر شرح داده چنین است :
یک صفحه نازک نقره را روی صفحه کلفت‌تری از مس لحیم می‌کنیم.
سطح نقره را صیقل می‌دهیم تا کاملاً براق شود.
صفحه نقره را در تاریکی در تماس با بخار یُد قرار می‌دهیم تا نسبت به نور حساس شود.
لوحه آماده شده را در تاریکی در یک شاسی محفوظ از نور قرار می‌دهیم و شاسی را در دوربین می‌گذاریم.
دوربین را روی سه‌پایه نصب می‌کنیم و در آفتاب به طرف هر شیئی که مایل باشیم قرار می‌دهیم.
در عدسی را بین 15 تا 30 دقیقه باز نگاه می‌داریم.
تصویر پنهانی را که روی لوحه ضبط شده‌است طی مراحل زیر ظاهر و ثابت می‌کنیم:
لوحه را در یک کابینت به صورت مایل (زاویه 45 درجه) روی ظرفی قرار می‌دهیم که در آن مقداری جیوه را از زیر به کمک چراغ الکلی گرم کرده و به حرارت 65 درجه سانتیگراد رسانده‌ایم.
لوحه را به دقت زیر نظر می‌گیریم تا تصویر که از چسبیدن ذرات جیوه به نقرهٔ نوردیده پدید می‌آید، کاملاً قابل رویت شود.
لوحه را در آب سرد فرو می‌بریم تا سطح آن سخت شود.
لوحه را در آب نمک (بعداً محلول ضعیف هیپوسولفیت سدیم) فرو می‌بریم تا تصویر ثابت شود.
لوحه را اینک کاملاً می‌شوییم تا عمل ثبوت متوقف شود.
داگرئوتیپ تصویر مثبتی بود که طی یک عمل در دوربین به صورت برعکس، همچون تصویری که در آینه دیده شود، پدید می‌آمد. بیننده لوحه را در دست خود قدری می‌چرخاند تا زاویه تابش نور آن را به حداکثر وضوح برساند و در این حال اولین نکته‌ای که جلب توجه می‌کرد کثرت جزئیات ضبط شده در عکس بود. این موضوع حتی در گزارش‌های مطبوعات نیز ذکر شده بود.
داگرئوتیپ معاصر ایران
استاد محمد محمدزاده تیتکانلو نخستین داگرین معاصر ایران، متولد 1343 در بجنورد می باشد. عکاس، داگرئوتیپیست (داگرین)، نقاش، پژوهشگر تاریخ عکاسی و عضو فدراسیون بین‌المللی عکاسی هنری فیاپ، انجمن جهانی داگرین‌ها، مدیر مسئول نشریه عکس خراسان و مدیر فرهنگی انجمن صنفی عکاسان مشهد است.
