آشنایی با کشور اروگوئه

آشنایی با کشور اروگوئه به گزارش آسمونی اروگوئه (به انگلیسی: Uruguay) کشور کوچکی واقع در جنوب شرقی آمریکای...

آشنایی با کشور اروگوئه

به گزارش آسمونی اروگوئه (به انگلیسی: Uruguay) کشور کوچکی واقع در جنوب شرقی آمریکای جنوبی، به پایتختی مونته‌ویدئو است. نام رسمی اروگوئه «جمهوری خاوری اروگوئه» یا «جمهوری شرقی اروگوئه» است. اروگوئه 3٫3 میلیون نفر جمعیت دارد که 1٫8 میلیون نفر از آن‌ها در منطقه کلان‌شهری پایتخت کشور زندگی می‌کنند. زبان رسمی کشور، اسپانیایی و واحد پول آن پزوی اروگوئه است. حدود 58 درصد از مردم این کشور مسیحی و حدود 41 درصد بی‌دین هستند. اروگوئه به عنوان سکولارترین کشور آمریکای جنوبی شناخته می‌شود. یکی از دلایل آن این است که جمعیت بومی‌های آمریکای جنوبی در این منطقه کم بوده و به این خاطر مبلغان مسیحی اسپانیایی در زمان استعماری کمتر به این ناحیه اعزام می‌شدند. حدود 86 درصد از مردم اروگوئه سفیدپوست هستند. بیشتر مردم این کشور از تبار اسپانیایی و ایتالیایی‌اند (یک‌چهارم جمعیت، ایتالیایی‌تبار است).

این کشور تا سال 1811 مستعمره اسپانیا بود. اروگوئه در سال 1825 از امپراتوری برزیل اعلام استقلال کرد و این استقلال در سال 1828 به رسمیت شناخته شد. اروگوئه امروزه یک جمهوری پارلمانی است.

تاریخ کشور اروگوئه

اروگوئه نخستین بار در قرن هفدهم میلادی توسط پرتغالی‌ها کشف شد و شهر کولونیا در سال 1680 توسط آنان بنیان نهاده شد. در سال‌های بعدی پای اسپانیایی‌ها نیز به این کشور باز شد. اسپانیایی‌ها در اوایل سده 18 شهر مونته‌ویدئو را تأسیس کردند. در سده‌های 17 و 18 میلادی جنگ‌هایی بر سر مالکیت اروگوئه بین اسپانیا و پرتغال درگرفت که منجر به پیروزی اسپانیا شد. در سال 1820، برزیل این سرزمین را اشغال کرد و به صورت یکی از ایالات خود درآورد تا اینکه در بین سال‌های 1825 تا 1828 انقلاب عمومی آغاز شد. در تاریخ بیست و پنجم اوت 1825، فردی به نام خوان آنتونیو لاوالیا خیزش مردم را برای استقلال کشور رهبری کرد (اکنون روز تعطیلی ملی اروگوئه است) که به استقلال کامل در سال 1828 از برزیل انجامید.

اروگوئه مراحل پیشرفت را در ابعاد اقتصادی، سیاسی و فرهنگی عمدتاً در ابتدای قرن بیستم شروع کرد به‌طوری‌که تا دهه پنجاه این سده به سوئیس آمریکای لاتین معروف بود. اما هم‌زمان با تحولات در کشورهای دیگر منطقه و کودتاهای نظامیان، در این کشور کوچک نیز حکومت نظامیان بین سال‌های 1973 تا 1985 باعث شد که روند دموکراسی که بصورتی نهادینه درآمده بود، قطع شود. اما مجدداً از سال 1985 دولتهای دموکراتیک برسرکار آمده‌اند.

جغرافیای کشور اروگوئه

اروگوئه یکی از کشورهای آمریکای جنوبی است که 176٫215 کیلومتر مربع مساحت و 3٬399٬237 نفر جمعیت دارد. از این تعداد 1٫8 میلیون نفر در مونته ویدئو و حاشیه آن زندگی می‌کنند. این کشور از سمت شمال با برزیل، از غرب با رود اروگوئه، از جنوب غربی با دهانه رودخانه پارانا (به معنی «رودخانهٔ نقره» که در زبان انگلیسی به «ریور بلات» معروف است)، از جنوب با آرژانتین و از جنوب شرقی با اقیانوس اطلس محدود می‌شود. این کشور، دومین کشور کوچک مستقل در آمریکای جنوبی است و فقط از سورینام بزرگتر است. (از گویان فرانسه نیز بزرگتر است که هنوز مستقل نشده‌است)

نواحی جدا شده یا نواحی الصاقی کشور اروگوئه

بخشی از سرزمین‌های کشور آرژانتین در محدودهٔ اروگوئه قرار دارد:

جزیرهٔ مارتین گارکیا (Martín García): این جزیره در ریو دلا پلاتا محل همریزگاه رودخانه‌های پارانا و اروگوئه، چند کیلومتر درون آب‌های اروگوئه، حدود 5/3 کیلومتری خط ساحلی اروگوئه، نزدیک به شهر کوچک مارتین چیکو (که در میان راه بین نیوا پالمیرا و کلونیا واقع است) قرار دارد.

بر پایه پیمانی که در سال 1973 میان اروگوئه و آرژانتین منعقد شد حاکمیت جزیره به آرژانتین سپرده شد تا ریشهٔ اختلافات کهن بین دو کشور از بین برود. بر پایه مفاد پیمان‌نامه، جزیرهٔ مارتین گارسیا، به یک شکارگاه بی‌طرف اختصاص داده شده‌است. مساحت آن 2 کیلومتر مربع و جمعیت آن حدود 200 نفر است. علاوه بر این، گلوریا رکودا، حقوق انحصاری یک چهارم جزیره را در اختیار دارد.

شهرهای بزرگ کشور اروگوئه

مونته‌ویدئو
سالتو
پایساندو
سیوداد دلا کوستا
لاس‌پیدراس
ریورا
مالدونادو
تاکوآرمبو
ملو
مرسدس
آرتیگاس
میناس
سان خوزه دمایو
دورازنو
فلوریدا
ترینتا ای ترس
روچا
سان کارلوس
پندو
فرای بنتوس

سیاست کشور اروگوئه

امور سیاسی اروگوئه در چهارچوب نظام جمهوری پارلمانی است که رئیس‌جمهور هم نفر اول دولت و هم نفر اول کشور است و رئیس سیستم چند جزئی تقسیمات کشوری به‌شمار می‌آید. قوه مجریه توسط دولت اداره می‌شود. قوهٔ مقننه هم به دولت و هم به دو بخش مجمع قانونگذاری اروگوئه واگذار شده‌است. قوهٔ قضاییه مستقل از قوهٔ مجریه و مقننه‌است. در طول تاریخ اروگوئه، اغلب گروه‌های ملی و کلورادو به تناوب قدرت را در اختیار داشته‌اند. هرچند در انتخابات سال 2004، حزب ترقی خواه – نیوا مایوریا، از ائتلاف سوسیالیست‌ها، توپاماروهای پیشین (سازمان چیگرای اروگوئه)، کمونیست‌ها و سوسیال – دموکرات‌ها در میان سایر رقبا به قدرت رسیدند و اکثریت کرسی‌های دو بخش پارلمان را بدست آوردند و از طرفی رئیس‌جمهور، تاباره و ارکوئز روساس با قاطعیت در انتخابات پیروز شد.

رقابت اصلی سیاسی در اروگوئه بین سه حزب عمده فرنته آمپلیو (حزب حاکم و با گرایش چپ) و دو حزب سنتی راستگرای کلرادو و ناسیونال است. رؤسای جمهور قبلی و فعلی این کشور هر دو از حزب فرنته آمپلیو هستند. انتخابات ریاست جمهوری اروگوئه در 2009 با پیروزی خوزه موخیکا نامزد حزب چپگرای فرنته آمپلیو پایان یافت. در این انتخابات دانیل آستوری به عنوان معاون رئیس‌جمهور و رئیس مجلس سنا برگزیده شد و حزب فرنته آمپلیو (جبهه گسترده) اکثریت را در مجلس نمایندگان و سنا بدست آورد. انتخابات 2014 با پیروزی تاباره باسکس به پایان رسید. او از سال 2005 تا 2010 نیز رئیس‌جمهور بود.

اقتصاد کشور اروگوئه

این کشور در رتبه یکی از پیشرفته‌ترین و مرفه‌ترین کشورهای آمریکا لاتین قرار دارد. بخش کشاورزی، دامداری و ماهی‌گیری مهم‌ترین بخش‌های اقتصادی در اروگوئه به‌شمار می‌آیند. بیش از 15 درصد از سهم تولید ناخالص داخلی کشور به بخش کشاورزی و دامداری اختصاص دارد. برنج، گندم، جو، ذرت، تخم آفتابگردان، سویا، حبوبات، سبزیجات، تره‌بار، توتون، تنباکو، دانه‌های روغنی و انواع میوه از فراورده‌های کشاورزی هستند.

اقتصاد اروگوئه بر مبنای بخش صادرات کشاورزی، نیروی کار آموزش دیده، سطح بالای روابط اجتماعی و بخش صنعتی توسعه یافته قرار دارد. پس از رشد میانگین سالیانهٔ 5٪ در سال‌های 1996–1998، در سال‌های 1999 تا 2001، بعلت کاهش تقاضا از سوی آرژانتین و برزیل که تقریباً نیمی از تولیدات را وارد می‌کنند، اقتصاد اروگوئه آسیب دیده با وجود شدت تنش‌های وارده، دست‌اندرکاران امور مالی اروگوئه نسبت به همسایگان خود، پایدارتر باقی ماندند، واکنشی که نشانگر حسن اعتبار این کشور در میان سرمایه‌گذاران و میزان سرمایه‌گذاری دولتی در تخمین پرداخت وجه سرمایه‌گذاران - به عنوان یکی از دو کشوری که در آمریکای جنوبی این کار را انجام می‌دهند، می‌باشد. در سال‌های اخیر، اروگوئه بیشتر انرژی خود را صرف توسعهٔ کارایی‌های تجاری فناوری اطلاعات کرده‌است و تبدیل به یکی از صادرکنندگان نرم‌افزار در آمریکای لاتین شده‌است.

در حالیکه به نظر می‌رسد، برخی بخش‌های اقتصادی در حال بهبود می‌باشند، نزول اقتصادی تأثیر به سزایی بر شهروندان اروگوئه‌ای داشت، نرخ بیکاری به بیش از بیست درصد افزایش یافت، میزان دستمزد پایین آمد، ارزش پزوی اروگوئه کاهش یافت و درصد فقر در اروگوئه به حدود 10٪ رسید. این شرایط ناگوار اقتصادی، نقش مهمی در تغییر دیدگاه مردم در قبال سیاست‌های اقتصادی بازار آزاد که توسط مدیران پیشین در دههٔ نود میلادی وضع شده بود، داشت و منجر به پذیرش طرح‌های خصوصی‌سازی شرکت ملی نفت در سال 2003 و شرکت ملی آب در سال 2004 در میان مردم گردید.

دولت فرنته آمپلیو که به تازگی انتخاب شده‌است، متعهد شده‌است که ضمن پرداخت وام‌های خارجی اروگوئه، با در نظر گرفتن برنامه‌های اشتغال‌زایی، مشکلات گستردهٔ فقر و بیکاری را برطرف کند.

کشاورزی کشور اروگوئه

کشاورزی نقش مهمی را در تاریخ اروگوئه و هویت ملی این کشور ایفا کرده‌است تا اواسط سده بیستم که تمامی کشور مانند یک چراگاه بسیار بزرگ بود (زمین‌های کشاورزی) و ثروت بدست آمده درمناطق داخلی کشور در مونته ویدئو به عنوان «کاسکو» (casco) یا راس مدیریتی خرج می‌شد. در مورد آن گفته می‌شود «Uruguay es la vaca y el Puerto» (یعنی «اروگوئه سرزمین بندرگاه و گاوها است»).

امروزه، کشاورزی حدود 10٪ از تولید سرانهٔ داخلی کشور را تشکیل می‌دهد و یکی از عوامل اصلی ورود ارز است، که اروگوئه را در رقابت با سایر صادرکنندگان فراورده‌های کشاورزی نظیر برزیل، کانادا و نیوزیلند قرار می‌دهد. اروگوئه یکی از اعضای گروه کایرنی، صادرکنندگان فراورده‌های کشاورزی، می‌باشد. کشاورزی اروگوئه از لحاظ تعداد کارکنان و فناوری و محوریت نسبت به سایر رقبا در سطح پایین‌تری قرار دارد که منجر به بازدهٔ نسبتاً کمتر در هر هکتار می‌شود، ولی از طرفی امکان ورود به بازار محصولات طبیعی و اکولوژیکی را برای اروگوئه فراهم می‌کند.

تلاشگرانی نظیر «شرکت گوشت گاوهای علف‌خوار اروگوئه» و «شرکت محصولات طبیعی اروگوئه» در نظر دارند تا اروگوئه را به تولیدکننده عمده‌ای از گوشت، شراب و سایر فراورده‌های خوراکی تبدیل کنند. اخیراً صنعتی بر مبنای جهانگردی مرتعی در حال شکل‌گیری است که بر مضامین سنتی و فولکوریک فرهنگ کائوچو و منابع به جای مانده از مراتع تاریخی دوران طلایی کشور اروگوئه، تأکید دارد.

مردم کشور اروگوئه

جمعیت اروگوئه 3٫5 میلیون نفر است. 85٫8٪ جمعیت از نژاد اروپایی سفید می‌باشد که از اصلیت‌های ایتالیایی اسپانیایی و به دنبال آن‌ها انگلیسی، فرانسوی، آلمانی، پرتغالی، ایرلندی، روسی، اسکاندیناویایی و ارمنی، می‌باشند. دولت و کلیسا بطور رسمی از یکدیگر مجزا هستند. اغلب مردم اروگوئه به دین کلیسای کاتولیک رم اعتقاد دارند (66٪)، تعداد کمی پروتستان (2٪) و یهودی و مسیحیان ارمنی (1٪) و افراد زیادی بدون ایمان (31٪) می‌باشند.

درصد با سوادی در اروگوئه بسیار بالا است(99٪) و طبقه متوسط شهرنشین اکثریت این کشور را که در آن درآمد به خوبی بین مردم تقسیم شده تشکیل می‌دهد. در دهه‌های 1970 و 1980 حدود 600000 اروگوئه‌ای مهاجرت کردند و عمدتاً به اسپانیا، آرژانتین و برزیل رفتند. بقیه نیز به کشورهای اروپایی و آمریکا سفر کردند. به علت زاد و ولد اندک، امید به زندگی بالا و درصد نسبتاً زیاد مهاجرت جوانان، بیشتر جمعیت اروگوئه را میان‌سالان تشکیل می‌دهند. در سال 2006 نرخ زاد و ولد 91٫13 در 1000 بود. که بیشتر از کشورهای همسایه اش آرژانتین (73٫16 در 1000) و برزیل (56٫16 در 1000) است.

فرهنگ کشور اروگوئه

مونته ویدئو یکی از زیباترین پایتخت‌های منطقه است و این شهر 1/3 میلیون نفری که اکثریت جمعیت آن را اروپایی‌ها تشکیل می‌دهند، مهد فرهنگ آمریکای جنوبی محسوب می‌گردد. میزان فقر در حداقل ممکن در منطقه‌است و ثروت به‌طور یکنواخت میان مردم تقسیم شده‌است. اگرچه تاریخ سده بیستم این کشور شاهد دیکتاتورهای خودکامه، خشونت و فساد و بحران‌های اقتصادی است، اروگوئه در 25 سال گذشته نمونه بارز یک الگوی اقتصادی و فرهنگی درخشان بوده‌است. از دید برخی از کارشناسان، روند رشد اقتصادی ریورپلات آرژانتین کاملاً بر خلاف رونق اقتصادی در اروگوئه بوده‌است.

نویسندگان کشور اروگوئه

خوزه انریکه رودو، مقاله‌نویس و اندیشمند
فلورنسیو سانچز، نمایشنامه نویس
هورایسو کویروگا، داستان کوتاه‌نویس
جوانا د ایباربورو، شاعر
دلمیرا آگوستینی، شاعر
ماریا اوژینا و از فرایر، شاعر
خوان کارلوس اونتی، رمان‌نویس
ایدا ویلارینو، شاعر
فلیسبرتو هرناندز، داستان‌نویس و مقاله‌نویس
مارید لوررو (Levrero)، داستان کوتاه‌نویس
ماریو بندتی، شاعر و رمان‌نویس
ژآکوبو لانگسز، نمایشنامه‌نویس
ادواردو گالیانو، نویسنده و مفسر اجتماعی که در آمریکای لاتین معروف شد
جورج ماجفود، مقاله‌نویس و رمان‌نویس
اریک بوهلر، نویسندهٔ فنی

مونته ویدئو زادگاه سه شاعر فرانسوی بوده‌است:

ایزیدور لوسین دوکاس
ژولز لافورژ
ژولز سوپرویل

غذاهای کشور اروگوئه

آسادو: سنت ملی، کباب انواع گوشت و نوعی سوسیس (چوریزوس) که همراه با شراب قرمز با گیرایی بالا سرو می‌شود.
دولس دلچه: خوراکی شیرین تهیه شده از شیر و شکر
پاسکوالینا: پای اسفناج که معمولاً حاوی تخم مرغ و پیاز است.
میت (mate): چای تهیه شده از یربا (Yerba) که از کدوی میت استخراج شده و آن را با بومبیلا (نی آهنین) به آرامی می‌خورند.
امپاناداس: پای کوچک که با گوشت، زیتون، تخم مرغ و هویج پر شده‌است.
مارتین طیرو: یک برش پنیر و یک برش نان شیرینی به دانه (دولسه د مصبریلو)
سس کاروسو: سسی برای سرو کردن پاستا که از خامه، رب گوجه فرنگی، پیاز، ژامبون و قارچ تهیه شده‌است.
ساندویچ حاوی گوشت گاو، گوجه فرنگی، پنیر و فلفل.

ورزش کشور اروگوئه

محبوب‌ترین ورزش در اروگوئه فوتبال است (به زبان اسپانیایی "futbol") این کشور افتخارات زیادی در این رشته کسب کرده‌است:

مدال طلای المپیک تابستانی 1924 و المپیک تابستانی 1928
قهرمان دو دوره جام جهانی فوتبال:
سال 1930 که اولین دوره مسابقات جهانی فوتبال در مونته ویدئو برگزار شد.
سال 1950 در برزیل

قهرمان 15 دوره جام ملت‌های آمریکای جنوبی موسوم به کوپا آمریکا که از این حیث پرافتخارترین تیم آمریکای جنوبی در این جام است.

تیم راگبی نیز پر طرفدار است و تیم ملی به جام جهانی راگبی 1999 و پس از آن جام جام جهانی 2003 راه یافته‌است. این تیم اکنون در آمریکای جنوبی در رتبهٔ دوم قرار دارد. irb.com* بسکتبال و دوچرخه سواری نیز محبوبیت دارند. در سال 2005، استبان بایتستا اولین فرد اروگوئه‌ای بود که به لیگ NBA راه پیدا کرد. معروفترین فوتبالیست‌های اروگوئه عبارت‌اند از: 1- آلوارو رکوبا، 2- داسیلوا (به علت تصادف یک پای خود را از دست داد)، 3- دیگو فورلان، 4- فرناندو موسلرا، 5- لوئیس سوآرز، 6- ادینسون کاوانی.

رسانه های کشور اروگوئه