نقدی بر فیلم عرق سرد : پله شدن آدم ها

اختصاصی آسمونی - نقد از : لاله عالم

قهرمان ملی فوتسال زنان به همراه تیمشان برای مسابقه ای عازم مالزی است که در فرودگاه به او می گویند از سوی همسرش ممنوع الخروج شده است و این سرآغازی است بر شروع دومین فیلم سهیل بیرقی ، عرق سرد، که شاید دنباله ای است از موج فیلم هایی که برای زنان و دفاع از حق و حقوق آنها ساخته می شود. البته قهرمانان داستان بنابر شنیده ها ما به ازای واقعی دارند و در آخر فیلم هم ذکر می شود که در سال 96، هشت قهرمان ورزشی زن به دلیل مخالفت همسرانشان نتوانستند ، در مسابقه های ورزشی خارج از مرز ها شرکت کنند. آنچه در فیلم بیرقی ،حائز اهمیت است، نگاه انسانی است که جدای قضیه زن بودن یا مرد بودن مطرح می شود.

اینجا در کنار شخصیت مرد مشکل دار با بازی امیر جدیدی با شخصیت های زنی روبرومی شویم که آنها نیز در در بدبختی شخصیت زن اصلی داستان، با بازی باران کوثری نقش دارند. از سرپرست تیم گرفته تا دوست نزدیکش یا وکیلی که از او در ظاهر حمایت می کند اما در عمل به شهرت خویش می اندیشد و او را پله شهرت طلبی های خویش کرده است که می توان آن را نقدی بر مناسبات امروزه آدم ها و از همدیگر پله ترقی ساختن دانست. فیلم از فیلمنامه قصه گو و محکمی برخوردار است که بدون ادا و اصول و سرراست به شیوه کلاسیک ، قصه ای را با چفت و بست های مناسب روایت می کند.

بازی های بازیگران در نوع خود زیبا و به یاد ماندنی است و در واقع مجموعه ای از بازی های خوب است و بازهم نقطه های قوت دیگری از بازیگری باران کوثری را آشکار می سازد که علی رغم شباهت نداشتن فیزیک ظاهریش به فوتبالیست ها توانسته نقش را باور پذیر کند، همچنان که از سحر دولتشاهی نیز بازی بسیار خوب و متفاوتی شاهد هستیم و امیر جدیدی . فیلمبرداری خوب است ، چندان مانورهای دوربین دیده نمی شود و شاید تمهیدی است بر فیلمبرداری ساده تا بتواند حس واقعی بودن را به فیلم تلقین کند.

در کل به غیر از لحظه هایی از سینمای صرف ، مانند صحنه کوبانده شدن ماشین کاپیتان تیم ملی ، توسط همسرش یا... ، فیلم ساده پیش می رود تا حس واقعی بودن را القا کند. موسیقی ، طراحی صحنه و لباس همه و همه در خدمت فیلم و نشانگر کارگردانی خردمندانه است، عرق سرد به زعم نگارنده از فیلم های خوب سی و ششمین جشنواره فیلم فجر محسوب می شود. اختصاصی آسمونی - نقد از : لاله عالم