آیا عشق به تنهایی می تواند تنها عامل تعیین کننده در ازدواج باشد؟

آیا عشق به تنهایی می تواند تنها عامل تعیین کننده در ازدواج باشد-Can love alone be the sole determinant of marriage خییییییرررر محبت و علاقه یکی از مهم ترین ارکان ازدواج است ولی کافی نیست ، زندگی بر اساس آن پایه ریزی می شود. شرایط و معیارهای دیگر بعد از این مرحله هستند. ازدواج در حقیقت نوعی مشارکت اجتماعی است که در آن، دو انسان باید از جهات گوناگون با یکدیگر تناسب عملی داشته باشند که از آن جمله، تناسب اعتقادی، مذهبی، اجتماعی، عقلانی، تحصیلی و حتی سطح مالی و اخلاق است. برای تشکیل یک خانواده، باید تناسب و شباهت بین دو انسان برای برآوردن تمامی نیازها در حد بالایی وجود داشته باشد. بنابراین، برای ازدواج باید به انسانی بیندیشیم که بتواند ما را در رفع نیازهایمان یاری کند و عشق می ‏تواند مکمل چنین ازدواجی باشد و نه تنها عامل تعیین‌کننده آن. با وجود اهمیت و تعالی عشق در زندگی، نیازهای واقعی انسان نیز حقیقتی انکار ناپذیرند. بهتر است که برای ازدواج انسانی را انتخاب کنیم که در برآوردن نیازهای مختلف، ما را یار، همراه و همسر باشد. ازدواجی که بدون توجه به نیازهای گوناگون انسان، صورت پذیرد و تنها بخواهد عشق را تأمین نماید، بسیار زود شکست خواهد خورد. زیرا انسان موجودی تک بعدی نیست و در ازدواج باید به تمام ابعاد وجودیش توجه گردد. برخی از خانواده‏ ها معمولاً در آغاز با یکدیگر بسیار مهربان و با صفا و صمیمیت برخورد می‏نمایند، زیرا برای هم تازگی دارند و بر پایه و اساس عقل انتخاب نکرده و با گذشت زمان ممکن است در اخلاق و رفتار آنان تغییراتی ایجاد گردد، و کانون مقدّس وامن خانواده را دچار نگرانی بنماید. اگر ازدواج و انتخاب همسر به صورت عقلائی، و بطور صحیح صورت پذیرد، و حقوق زوجین مراعات گردد، و نیازهای روحی و جنسی به شکل صحیحی برآورده شود، گذشت زمان نه تنها تغییری درخانه و خانواده ایجاد نمی‏کند بلکه روز به روز بر شدّت علاقه و صفای آنان افزوده می‏شود. چه بسا بر عکس ممکن است در آغاز ناخوشی در زندگی وجود داشته باشد ولی در ادامه زندگی آرام و لذت بخش گردد. فقط در صورتی خوشبختی و آرامش ایجاد میگردد که حقوق طرفین رعایت گردد تا هر دو به آرامش برسند.   نوشته خانم سارا فلاحی (کارشناس ارشد روانشناسی)