گاوبازی ورزشی مهیج و بسیار خطرناک

گاوبازی، ورزش سنتی اسپانیا که با گذشت قرن ها در این کشور و مناطق تحت استعمار آن همچنان جریان دارد، نبردی نابرابر میان گاوبازان و گاوهای نری است که فرجامی جز مرگ در پایان مسابقه ندارند.

خشونت این مسابقه موجب شده است تا گروههای هوادار محیط زیست و حیوانات، بارها در اعتراض به آن تجمع کنند اما در مقابل،‌ هیجان مسابقه، قدمت بسیار و از همه مهمتر، نقش آن در جذب گردشگر برای کشورهایی مانند اسپانیا باعث گشته است که مخالفان گاوبازی نتوانند تاکنون ره به جایی ببرند. اهمیت این مسابقه برای مردم این مناطق تا آنجا است که حتی نویسندگان و چهره های سرشناس خطه اسپانیا و امریکایی لاتین از جمله ماریو وارگاس یوسا در نامه‌ای خواستار ثبت مراسم گاوبازی به عنوان میراث ملی کشور اسپانیا در سازمان یونسکو شده اند.

روش بازی:

طبق سنتی که در اسپانیا وجود دارد، سه گاوباز که آنها را ماتادور (قاتل) می خوانند، به نبرد با شش گاو می روند که هر یک از آنها دارای حداقل 4 سال سن و حدود 600 کیلوگرم وزن هستند. کمترین وزن گاوهای مسابقه برای شرکت در این میادین 460 کیلوگرم است و پرورش دهندگان این نوع گاوها از دامداران معروف و صاحب نام کشور به شمار می روند.

هر ماتادور یا گاوباز 6 دستیار و معاون دارد. دو نفر سوار کار نیزه به دست که پیکادور نام دارند و سه نفر نیزه دار دیگر که به صورت پیاده او را همراهی می کنند و یک نفر شمشیردار که ماتادور را همراهی می کنند.ماتادور و شش دستیارش را یک کوادریلا یا تیم گاوبازی می نامند. در کنار این تیم شاهد حضور افراد دیگری نیز هستیم که تیم گاوبازی را در انجام بهتر مسابقه یاری می کنند. یک نفر به عنوان دستیار در کنار شمشیردار تیم خواهد بود و دو نفر پیشخدمت و گروهی نیز به عنوان کارکنان میدان به کار مشغولند. وظیفه انتقال بدن بی جان گاو مغلوب را مولیلرها بر عهده دارند که با قاطرهای خود گاو را از میدان به بیرون می کشند.

این مسابقه تشریفات خاص خود دارد. کل مراسم در سه مرحله انجام می شود که آغاز هر مرحله با طنین صدای شیپورچی که در شیپور خود می دمد، آغاز می شود. ابتدا اعضای گروه در نمایشی باشکوه وارد میدان می شوند و از جلوی تماشاگران رژه می روند، رژه ای که با همراهی گروه موسیقی شکوه خاصی نیز خواهد داشت. در ابتدای مراسم یکی از پیرترین ماتادورهای حاضر در مراسم به همراه ماتادور جوان به وسط میدان می رود تا آغاز مسابقه را اعلام نماید.سپس گاو مسابقه وارد میدان می شود تا میزان درنده خویی آن توسط ماتادور و نیزه داران او آزمایش شود. برای این کار آنها از شنلهای طلایی و صورتی استفاده می کنند.

در ابتدا ماتادور در جلوی گاو می ایستد و چشم در چشم او می دوزد تا حریف خود را بهتر بشناسد. سپس دو نفر از نیزه داران که سوار بر اسبهایی با چشمان بسته هستند به میدان وارد می شوند.بدن اسبها به خوبی با زره ای پوشانده شده تا شاخهای گاو به آنها آسیبی نرساند. سوارکاران با بی رحمی تمام، نیزه خود را در پشت گاو بیچاره فرو می کنند تا با زخمی کردن گاو جریان مسابقه را به نفع ماتادور هدایت نمایند.در مرحله بعد نیز سه نفر دیگر از نیزه داران به گاو حمله می برند تا با زخمی کردن او بر هیجان مسابقه و خشم گاو بیفزایند، سرانجام مرحله پایانی آغاز می شود که در طی آن ماتادور به تنهایی و با یک شنل قرمز و شمشیری در دست وارد میدان می شود تا لحظات آخر عمر گاو زخمی را با نمایشی خونین به پایان رساند.ماتادور هنگامی که در می یابد گاو یارای ادامه مبارزه را ندارد شمشیر خود را از لای پارچه بیرون می روند و در لحظه ای مناسب، هنگام آخرین حمله گاو، شمشیر را به تمامی در میان شانه های گاو تا قلب حیوان بیچاره فرو می برد. در این هنگام، گاو دچار ضعف و سرگیجه شده و در حالی که دنیا در مقابل چشمانش به سیاهی می رود، گاوبازان او را حلقه کرده و با به حرکت درآوردن شنلهای خود، کاری می کنند که حیوان از شدت سرگیجه، بر زمین افتاد.

با به زمین افتادن گاو و شکست خوردن او ،هیات داوری مسابقه نیز نظر خود را در باره بازی اعلام می کند و بسته به کیفیت مسابقه گاوباز به او دو گوش، یک گوش یا دم گاو جانباخته را هدیه می دهد که به ترتیب به معنای دریافت بالاترین امتیاز است. به عبارت دیگر، کسب دو گوش گاو بالاترین امتیاز برای گاوباز تلقی می شود.

منبع: اختصاصی آسمونی