بیوگرافی بوفون

به مناسبت سالروز تولد جیان لوییجی بوفون/ اختصاصی ورزشی آسمونی – مهدی زارعی

یک حماسه زنده

عاشقانه ای از بوفون برای دروازه فوتبال به گزارش آسمونی

”وقتی 12 سالم بود، برای اولین بار با تو آشنا شدم. آنجا بود که عاشقت شدم و از آن وقت که عاشقت شدم به خودم قول دادم که دیگر هرگز صورتت را نبینم، با خودم عهد بستم که همه چیزم را بدهم تا دیگر با صورت تو روبرو نشوم. من را ببخش اگر بعضی وقت ها نتوانستم به عهدم وفا کنم. تا وقتی پاهام و قلبم به من اجازه بدهند از تو مراقبت میکنم”

به گزارش آسمونی ، برای جیان لوییجی بوفون همه چیز از یک روز فوق العاده سرد در مسکو آغاز شد. تیم ملی ایتالیا با وجود این که در مرحله گروهی انتخابی جام جهانی 98 هیچ شکستی را متحمل نشده بود، پس از انگلیس دوم شد و با توجه به این که اسکاتلند به عنوان بهترین تیم دوم گروههای 9 گانه مستقیما به جام جهانی رفته بود، آتزوری ناگزیر به بازی در پلی آف شد. روز 29 اکتبر 1997 و ساعت 20:30. در استادیوم دینامو شهر مسکو برف شدیدی می بارید و سوت پتر میکلسون دانمارکی در چنین شرایطی آغاز بازی را اعلام کرد. ایتالیا در آن روز با ترکیب جیان لوکا پالیوکا، آلساندرو نستا، پائولو مالدینی، دینو باجو، فابیو کاناوارو، الساندرو کوستاکورتا، جیان لوکا پسوتو، دمیتریو آلبرتینی، کریستین ویری، روبرتو دی متئو و فابریتسیو راوانلی به مصاف روسیه میزبان رفت. اما تنها پس از 12 دقیقه بوفون مجبور شد به شکلی ناگهانی و بدون گرم شدن بدنش وارد میدان شود. دلیل این امر چیزی نبود جز مصدومیت پالیوکا. نخستین بازی ملی بوفون این گونه اتفاق افتاد. در طول مسابقه او تنها یک بار تسلیم شد و آن هم توسط فابیو کاناوارو مدافع خودی در دقیقه 52 بود؛ درست سه دقیقه بعد از گل ویری. مسابقه (1-1) شد و برای بازی برگشت هم آنجلو پروتزی درون دروازه ایستاد، چزاره مالدینی با وجود درخشش بوفون ریسک حضور مجدد این جوان را نپذیرفت.

جوان ترین بازیکن از 22 عضو تیم ملی

به گزارش آسمونی ، بوفون تا جام جهانی تنها یک بار دیگر درون دروازه آتزوری ایستاد. اما مصدومیت آنجلو پروتزی پیش از جام جهانی این فرصت را به او و فرانچسکو تولدو داد تا به عنوان دروازه بانهای ذخیره پالیوکا راهی جام جهانی فرانسه شوند. بوفون 20 ساله در کنار جوزپه برگومی روی نیمکت می نشست که با 34 سال، یکی از پیران ایتالیا بود و تنها بازمانده از ایتالیای قهرمان در جام جهانی 1982 اسپانیا. در این تیم کوستاکورتا، دی لیویو، روبرتو باجو و پالیوکا بیش از 30 سال داشتند و در شمار باتجربه ها بودند. بوفون و آلساندرو نستای 22 ساله، فابیو کاناواروی 24 ساله، کریستین ویری 24 ساله و فیلیپو اینزاگی 24 ساله جوان ترین نفرات آتزوری بودند...جایی که ایتالیا در یک چهارم نهایی مقابل فرانسه حذف شد...

همه رکوردها و افتخارات بوفون

از آن روز تا کنون، بوفون تمامی رکوردهای ممکن را شکسته است. فتح جام جهانی 2006 با آتزوری، برنده جایزه یاشین در جام جهانی 2006 به عنوان بهترین دروازه بان جام، دو بار کسب جایزه بهترین دروازه بان فصل اروپا در سال های 2003 و 2017، دوازده بار کسب عنوان بهترین دروازه بان سری آ که اولین آن در سال 1999 بوده و آخرین آنها در سال 2017، کسب بیشترین کلین شیت در تاریخ سری آ با 282 مسابقه، به جا گذاشتن آمار 10 کلین شیت پیاپی در سری آ که رکوردی منحصر به فرد بود و 21 کلین شیت در فصول 12-2011 و 16-2015 همگی رکوردهایی خاص بوفون است. همچنین در سال 2016 جایزه کفش طلایی به وی اهدا شد. به گزارش آسمونی ، او همچنین پس از آن که انتخاب 11 بازیکن برتر سری آ در پایان هر فصل به لیست جوایز پایان فصل لیگ اضافه شد، در سالهای 2012، 2014، 2015، 2016 و 2017 در این تیم قرار گرفت و باید به این ها کسب 8 عنوان قهرمانی لیگ ایتالیا را اضافه کرد در حالی که این قهرمانی ها در اصل 10 تا بوده اما در قهرمانی سالهای 2005 و 2006 از یوونتوس پس گرفته شد. 4 قهرمانی جام حذفی شامل یک قهرمانی با پارما و 3 عنوان با یووه، 6 قهرمانی سوپرکاپ ایتالیا( که یکی از آنها با پارما) کسب شد و سرانجام فتح جام یوفای 1999 با پارما از دیگر عناوین بوفون بوده است. اما....

ناکامی در گام آخر

در کارنامه بوفون انبوهی از ناکامی های بزرگ در روز پایانی دیده می شود؛ ناکامی هایی که همراه با تیم نصیب او شده و جیجی بوفون نقشی در شکل گیری آنها نداشته است. او در تیم ملی ایتالیا که نایب قهرمان یورو 2000 شد حضور نداشت و مصدومیت دروازه بان شماره یک ایتالیا را قبل از مسابقات خانه نشین کرد. 12 سال بعد آتزوری به فینال رسید اما در دیداری که بسیاری از دقایق آن را مقابل اسپانیا 10 نفره بازی می کرد، با 4 گل مغلوی حریف شد. در کنار این عناوین باید به نایب قهرمانی های لیگ قهرمانان اروپا نیز اشاره کرد. به گزارش آسمونی ، اولین بار در فینال 03-2002 بود که بوفون در طول 120 دقیقه دروازه خود را به روی میلانی ها بسته نگه داشت اما یووه سرانجام در ضربات پنالتی مغلوب شد. 12 سال بعد حریف یووه در فینال بارسلونا بود و راه راه پوشان باز هم مغلوب شدند. این بار با نتیجه(3-1). فصل گذشته وقتی یووه مقابل رئال مادرید به فینال این مسابقات رسید، همگان پیش بینی می کردند که این آخرین فینال زندگی بوفون خواهد بود.

درس هایی از فینال کاردیف

اما چرا بوفون و هم تیمی هایش آخرین فینال لیگ قهرمانان خود را با 4 گل مقابل رئال واگذار کردند؟ جیجی بوفون درباره اتفاقات نیمه دوم آن مسابقه می گوید: " اتفاقی که افتاد، نمایش عالی ما در نیمه نخست بود و این تفکر غلط که در بازیکنان به وجود آمد که ما می‌توانیم 90 دقیقه رئال مادرید را این گونه اذیت کنیم، فکر می‌کردیم این گونه رئال مادرید را با مشکلات بیشتری روبرو خواهیم کرد. امّا داستان فرق می‌کرد، آن‌ها تیم برتر میدان بودند و با شایستگی فاتح لیگ قهرمانان اروپا شده اند. آن شب، فوتبال درس سخت‌گیرانه ای به یوونتوس داد. آیا بوفون با این همه تجربه چیز جدیدی برای آموختن دارد؟ او از این مسابقه چه چیزی آموخت؟ " این را فهمیدم که کل مجموعه تیم باید در تعقیب موفقیت باشد، همه مجموعه. یکی از بهترین ویژگی‌های فوتبال ایتالیا، دفاعی بودن آن است. امّا آن شب در کاردیف، ما فراتر از فوتبال ایتالیایی بازی کردیم و سعی کردیم شانه به شانه با رئال مادرید بجنگیم و دیدیم که آن‌ها تیم برتر میدان هستند، امّا ما می‌توانستیم ویژگی‌های بازی مان را بهتر پیاده کنیم. نتوانستیم درک کنیم که برای رقابت شانه به شانه با آن‌ها به چه چیزی نیاز داریم. "

تلخ ترین پایان برای یک حماسه

به گزارش آسمونی ، با این وجود همه در انتظار یک خداحافظی باشکوه بودند؛ حضور در ششمین جام جهانی و شکستن رکوردی دیگر و آن گاه وداع با فوتبال. اما ایتالیا که تنها دو بار در سالهای 1930 و 1958 در جام جهانی حضور نداشت، این بار هم در تراژدی میلان مغلوب سوئد شد و از مسابقات کنار رفت تا بوفون هرگز به ششمین جام جهانی زندگی اش نرسد. این بازی شماره 175 ایتالیا برای تیم ملی بود و فقط 9 مسابقه تا رکورد بیشترین بازی ملی تاریخ( که متعلق به احمد حسن مصری است) فاصله داشت. با صعود آتزوری به جام جهانی و انجام بازیهای دوستانه پیش از جام، بوفون لحظه به لحظه به این رکورد نزدیک تر می شد اما این رکورد هم به واسطه تیم ضعیف ونتورا از دست رفت. در این شرایط مرد همیشه متعصب آتزوری گفت: متاسفم. حیف شد که آخرین بازی رسمی من با ناکامی در رسیدن به جام جهانی همراه شد.

بازنشستگی و زندگی بدون فوتبال

الان من در سن مخصوصی هستم. به همین خاطر حق دارم اندکی توقف کنم. با حالتی که هستم، اگر به کلی دروازبانی در یووه و تیم ملی ایتالیا وجود نداشت و مرا فرا می خواندند حتما باز می گشتم حتی اگر 60 ساله بودم. با این حال از زندگی بدون فوتبال نمی‌ترسم، عاشق زندگی کردن هستم. از بستن یک پرانتز از زندگی ام به هیچ عنوان بیمی ندارم. به شدت مدیون فوتبال هستم. چراکه به من فرصت داد که احساسات باورنکردنی را تجربه کردم و همین احساسات است که به همه ما ارزش ادامه زندگی می‌دهد.

کلام آخر

بوفون در اوج غم ناشی از حذف ایتالیا از جام 2018 چنین گفت: " هنوز آینده‌ای برای فوتبال ایتالیا وجود دارد. ما یک ملت پرافتخار، نیرومند و سختگیر هستیم و همیشه راهی برای بلند کردن خودمان پس از افتادن بدست می آوریم."