بریان لادروپ، بازیکنی شیفته شماره 11

یک بازیکن با توانایی بالا در بازی در خط حمله، هافبک و وینگر. بریان لادروپ در یک خانواده کاملا ورزشی رشد کرد. پدرش« فین» در دهه های 60 و 70 میلادی، 19 بار پیراهن تیم ملی دانمارک را پوشید و زمانی که در لیگ اتریش برای « وینر اشپورت کلوب» بازی می کرد، برایان در سال 1969 متولد شد. مایکل برادر بریان، پنج سال از او بزرگ تر بود و به همان نسبت هم زودتر سر از فوتبال حرفه ای درآورد. یک نکته جالب در مورد دو برادر این بود که هردوتای آنها علاقه خاصیی به شماره یازده داشتند. اما به چه علت؟بریان می گوید: «من در تیم ملی دانمارک، باشگاه گلاسکو رنجرز و خیلی‌ جاهای دیگر با پیراهن شماره 11 به میدان رفتم و همیشه هم با این شماره خیلی راحت بودم. در تیم ملی برادرم مایکل، بازی خودش را قبل از من و با شماره 11 شروع کرده بود. ولی وقتی من به تیم ملی دعوت شدم، او شماره 10 را به تن کرد و ، شماره 11 به من رسید. البته آن وقتها یک بازیکن تهاجمی همیشه یا پیراهن شماره 11 را می‌پوشید یا شماره 9.  به همین خاطر، در تیم ملی دانمارک هم، پیراهن شماره 11 در انتظار من بود.البته پدرم همیشه می‌گفت: همیشه وقتی قبل از شروع مسابقه، اسامی بازیکنان را از بلندگو اعلام می‌کنند، تماشاگران از شماره یک تا 10 را به صورت عادی تشویق می‌کنند. ولی وقتی نوبت می‌رسد به اعلام اسم شماره 11، طوری تشویق می‌شود که انگار در حال تشویق تمام تیم هستند. این دیدگاه پدرم، برام خیلی جالب بود و به همین دلیل، شماره 11 را همیشه دوست داشتم!»بریان 14 سال فوتبال حرفه ای کرد و در لیگهای مختلفی مثل دانمارک، آلمان، ایتالیا، اسکاتلند، انگلیس و هلند توپ زد. کمتر بازیکنی مثل او پیدا می شود که پیراهن تیمهایی مثل بایرن مونیخ، میلان، فیورنتینا، چلسی، رنجرز و آژاکس را پوشیده باشد.اما اوج افتخارات لادروپ کویچک زمانی رقم خورد که او داشت تعطیلات تابستانی خودش را سپری می کرد.

در سال 1992 او و هم تیمی هایش در تیم ملی دانمارک، همه منتظر بودند تا بعد از جام ملتهای اروپا برای مسابقات پیش فصل فوتبال آماده شوند که ناگهان اعلام شد یوفا یوگسلاوی را از رقابتهای نهایی یورو کنار گذاشته و دانمارک باید جایگزین این تیم شود. مایکل ترجیح داد استراحت کند و در این مسابقات شرکت نکند. اما بریان به اردوی تیم ملی ملحق شد و در پایان آن بازیها، با تیم ملی دانمارک قهرمان اروپا شد. نسل شگفتی ساز دانمارک، سه سال بعد در جام کنفدراسیون ها هم قهرمان شدند و به افتخاراتی رسیدند که نه قبل و نه بعد از آنها، نصیب هیچ بازیکن دانمارکی دیگری نشد.