دیدارهای خاطره انگیز ; هیروشیمای فوتبال برزیل!

  به گزارش آسمونی ، نلسون رودریگز می گوید:

هر کشوری فاجعه ملی فراموش نشدنی خود را دارد، چیزی مثل هیروشیما. هیروشیمای ما شکست مان مقابل اروگوئه در دسال 1950 بود..

زمانی که جام جهانی برای اولی بار در برزیل برگزار شد.

ورزشگاه تازه تاسیس ماراکانا بنایی بتونی با ظرفیت 183 هزار نفر بود. 43 هزار نفر بیشتر از همپدن پارک گلاسکو بزرگ ترین استادیوم اروپا. به گزارش آسمونی ، روز 24 ژوئن جام جهانی پس از آتش بازی در ماراکانا آغاز شد و برزیل با 4 گل مکزیک را در هم کوبید. دومین بازی سلسائو در سائوپائولو با تساوی(2-2) مقابل سوییس تمام شد و آن گاه یک بار دیگر برزیل به ماراکانا آمد و با دو گل یوگسلاوی را نیز شکست داد. تیم راهی دور پایانی شده بود.

آخرین روز جام جهانی 1950 فرا رسید. هیچ یک از مردم برزیل شک نداشتند که تیم ملی برزیل قهرمان جهان می شود. برزیلی های میزبان با فوتبال نشاط آور و هیجان انگیز خود پیش از فینال(7-1) مقابل سوئد و (6-1) در برابر اسپانیا را در هم کوبیدند. حریف برزیل، اروگوئه بود که ابتدا با اسپانیا(2-2) مساوی کرده بود و آن گاه سوئد را(3-2) برده بود. طبق قوانین آن مسابقات، اگر دیدار برزیل و اروگوئه مساوی می شد با توجه به نتایج قبلی دو تیم،‌ جام به برزیل می رسید.

در روز پایانی 173850 تماشاگر وارد استادیوم غول پیکر « ماراکانا» شدند که یک رکورد تاریخی برای مسابقات فوتبال جام جهانی بود. برزیلی ها قبل از فینال به برد خود اطمینان داشتند. یکی از روزنامه ها با چاپ تصاویر بازیکنان برزیل تیتر زده بود: این ها قهرمانان جهان هستند. به گزارش آسمونی ، قبل از فینال شهردار شهر« ریو» آنجلو مندس دی مورائس جو حاکم بر استادیوم را با سخنان آتشین خود داغ تر کرد و گفت: 

شما بازیکنان برزیل تنها ساعتی تا قهرمانی جهان فاصله دارید. شما بدون رقیبید و من از هم اکنون شما را قهرمان جهان می نامم. 

مربی اروگوئه علاوه بر تغییر سیستم در تیم خود، کاری جالب برای افزایش روحیه بازیکنان خود انجام داد.  او عکس تمام ستارگان برزیلی را به کف رختکن چسباند تا بازیکنان اروگوئه در هنگام ورود به میدان آنها را لگدمال کنند و ناخودآگاه حس کنند که در میدان مسابقه نیز می توانند حریف را از پیش رو بردارند.  

مسابقه با تساوی یک بر یک در جریان بود و تنها 11 دقیقه تا پایان بازی مانده بود. ساعت 4:33 عصر بود. در این لحظه توپ به آلسیدس گیگیا بازیکن تیم ملی اروگوئه رسید. گیگیا به محوطه جریمه برزیل رسید. این بار بی مهابا به سمت دروازه برزیل شوت زد. زاویه بسته بود اما دروازه بان برزیل نتوانست در برابر این صحنه کاری انجام دهد.

گیگیا در این باره می گوید:

شب قبل از فینال، تعدادی از هیات اعزامی اروگوئه به کشور بازگشتند. چون فکر می کردند ما شانسی برای قهرمانی نداریم. اما من تیممان را لایق قهرمانی می دانستم. باربوسا( دروزاه بان برزیل) هم در پوشش دادن تیر دروازه کاملا منطقی عمل کرد. ناگهان کاری غیر منطقی کردم و توپ را از زاویه بسته شوت کردم. پس از این گل سوکت سراسر ماراکانا را فرا گرفت. گل من اعتماد به نفس برزیلی ها را نابود کرد و و آن ها نتوانستند در ادامه واکنشی نشان دهند....

   زیزینیو برخلاف خیلی های دیگر نگاهی کاملا تاکتیکی به این بازی دارد. او نیم قرن بعد درباره این مسابقه گفت:

ما باختیم چون با سیستم MW بازی می کردیم. اما اروگوئه MW بازی نمی کرد. آنها با یک بازیکن در عمق و یک بازیکن دیگر در جلوی او بازی می کردند. سیستم وحشتناکی بود اما MW بدتر از آن بود.

کارلوس هیتور نویسنده برزیلی نوشت:

هیچ احساسی نداشتم. روی پله سیمانی نشسته و به تابش خورشید به زمین نگاه می کردم و به سکوت مردم گوش می دادم. حتی یک اه هم سکوت را نمی شکست. نجات یافتگان این غروب بی رحم فکر می کردند هرگز نمی توانند دوباره خوشحال باشند. به مناسبت آن روز باید یک آرامگاه در برزیل می ساختند. مثل آرامگاهی که برای سربازان گمنام می سازند. این اتفاقات است که یک ملت را می سازد.

سایر مطالب با عنوان دیدارهای خاطره انگیز جام های جهانی را اینجا بخوانید.