برزیل- آرژانتین، همسایگانی تشنه به خون هم!

قبل از جام جهانی 2014- که به میزبانی برزیل برگزار می شد- هواداران آرژانتینی سرودی ساخته بودند که در آن می گفتند: 

برزیل، بگو چه احساسی داری

وقتی در حیاط خانه خود، آقابالاسر پیدا می کنی؟

مسی را خواهید دید.

جام جهانی را به خانه برمی گردانیم.

په له بزرگترین است، اما مارادونا بهترین است.

آرژانتینی ها همیشه با سرودهای خودشان، برای برزیلی ها کری می خواندند. یک آواز معروف و قدیمی آنها درباره برزیلی ها می گوید:

 همه آنها سیاه هستن.

همه شان غریبه به نظر می رسند.

رقص ادامه پیدا می کند؛

با ضربه های طبل چون امشب،

آن سیاه های برزیلی را شکست دادیم.

 نبرد برزیل و آرژانتین، فراتر از یک نبرد فوتبالی به شمار می رود. آرژانتین مملو از اسپانیایی ها، ایتالیایی ها و فرانسوی های مهاجر بود و برزیل پر از سیاهپوستانی که اجدادشان به عنوان برده از آفریقا به برزیل آورده شده بودند تا در این سرزمین، کار کنند. روز 20 سپتامبر 1914، دو تیم برای اولین بار در یک مسابقه دوستانه مقابل هم قرار گرفتند که با برتری(3-0) آرژانتین به پایان رسید. در همان دوران، سه کشور اروگوئه، برزیل و آرژانتین افسانه ها و فرهنگهای مشترکی داشتند. در نواحی مرزی سه کشور با یکدیگر، مراتع و سرزمین های سرسبزی وجود داشت که سه کشور را به هم متصل می کرد و افسانه گائوچو را میان این کشورها برسر زبان ها انداخت. گائوچو یه گاوچران افسانه ای بود که هم برای آرژانتین و هم برای برزیل یک سمبل شناخته می شد.

همجواری این کشورها با هم، باعث شد که هیچ کدام نخواهند در برابر یکدیگر کم بیاورند؛ حتی خارج از میادین فوتبال. وقتی در سال 1921 قرار شد برزیل با آرژانتین مسابقه بدهد، اِپی تاچیو پِسوئس رئیس جمهور برزیل در ترکیب برزیل دخالت کرد و دستور داد حتی یک بازیکن سیاهپوست هم در ترکیب برزیل قرار نگیرد. زیرا فکر می کرد استفاده از سیاههای برزیلی، در برابر سفیدهای آرژانتینی، باعث تحقیر برزیل می شود. 

چهار سال بعد، در آخرین مسابقه کوپا آمه ریکا، در 25 دسامبر 1925 و ایام تعطیلات کریسمس، دو تیم در حضور 30 هزار تماشاگر مقابل هم قرار گرفتند. آرژانتین با یک مساوی هم قهرمان می شد؛ اما وقتی آرتور فریدنریش و نیلو مارتینیو با گلهای دقایق 27 و 30 خود، برزیل را پیش انداختند، به نظر می رسید همه چیز تمام شده است. حتی فریدنریش می رفت تا گل سوم را هم به ثمر برساند، اما رامون موتیس، مدافع آرژانتین خطایی فوق العاده شدید روی او کرد و مانع از گل شد. اما بازیکن برزیلی هم به او لگد زد و نتیجه اش مشتی بود که موتیس به صورت فریدنریش زد. در ادامه بازیکنان با هم درگیر شدند؛ تماشاگران خشمگین به داخل میدان ریختند و مسابقه برای مدتی متوقف شد. همین توقف، روند بازی را عوض کرد. طوفان برزیل تمام شد، آرژانتین مسابقه را (2-2) کرد و مطابق جدول، قهرمان کوپا آمه ریکا شد و نبرد دو تیم هم با اشاره به استادیوم مسابقه، به نبرد باراکاس مشهور شد. دو تیم به مدت 11 سال از انجام مسابقه با هم، خودداری کردند.

با این حال، تمام رقابتهای فرهنگی و سیاسی و ورزشی دو کشور، باعث شد که مسابقه دو تیم، به نبردی فراتر از یک مسابقه عادی تبدیل شود. بعدها هر مساله به ظاهر ساده ای، کری های داخل میدان و روی سکوها را بیشتر و بیشتر کرد. حتی وقتی پله سیاهپوست برزیلی ظهور کرد و از او به عنوان بهترین بازیکن تاریخ فوتبال یاد شد، کمی بعد نوبت به دیه گو مارادونا رسید که سفیدپوست بود و از نظر آرژانتینی ها بهترین بازیکن جهان به شمار می رفت.

حالا بعد از گذشت بیش از صد سال از اولین نبردهای دو تیم، تفاوت های دو کشور بیشتر از همیشه به چشم می خورد. روزنامه ایندیپندنت درباره برزیلی ها نوشت:

برزیلی ها اساسا علاقه ای به آرژانتین ندارند. برزیلی ها میامی و پاریس را به بوئنوس آیرس ترجیح می دهند. فوتبال آرژانتین به لحاظ تجربه تاریخی از فوتبال برزیل پائین تر است و سعی دارند خود را بالاتر از همسایه های برزیلی قرار دهند.

همین روزنامه از قول هواداری برزیلی نوشت:

آرژانتینی ها خودبزرگ بین هستند و زیادی لاف می زنند. اما به نظر می رسد که فرهنگ انگلیسی روی آن ها تاثیر داشته است. آرژانتینی ها وقتی به اینجا می آیند غیرقابل کنترل می شوند. آنقدر سریع رانندگی می کنند که پلیس ما هم نمی تواند آن ها را بگیرد. آن ها شلخته هستند.

هنوز هم، هواداران دو تیم، نمی توانند با هم کنار بیایند؛ چه روی سکوها و چه حتی در بیرون از ورزشگاه. این اختلافات، برآیند داستانهای دو کشور در یک قرن اخیر است.