بهترین عملیات مارکتینگ تاریخ فوتبال ایران

ایران-اسپانیای سال 2018

جام جهانی فرصتی است که فوتبال ما خودش را بشناساند، در مرکز توجهات قرار گیرد و ثابت کند کیفیت لازم را برای فروش و صادرات در بازار جهانی دارد. در این نمایشگاه، مناسب ترین مکان، غرفه هایی هستند که با نامداران و مدعیان به اشتراک گذاشته می شوند. از این رو ویترین ایران-اسپانیا پر رفت و آمدتر از ایران-مراکش است. همانطور که چهار سال پیش ایران-آرژانتین با فاصله نسبت به نیجریه و بوسنی، یک غرفه دونبش بود. چهار سال پیش با دیدن بازی ایران مقابل مسی و شرکا، جهان به غرور، روحیه جنگندگی، تاکتیک پذیری و قابلیت های تخریبی ایران باور پیدا کرد ولیکن به درستی با توانایی های ما در بخش "بازی سازی" آشنا نشد. از طرفی متوسط بالای سن ملی پوشان از جذابیت آنها برای خریدار اروپایی می کاست. لذا با توجه به تمامی عوامل و آنچه که در ادامه خواهد آمد، اگر بگوییم ایران-اسپانیای 2018 بهترین عملیات مارکتینگ تاریخ فوتبال ایران بود، سخن به گزافه نگفته ایم.

اگر اسپانیا نتواند این دروازه را باز کند، شما بگویید کدام تیم می تواند باز کند؟
سوال بالا را گزارشگر سوییسی بازی در انتهای نیمه اول از بینندگان پرسید که حاوی نوعی تحسین از نمایش دفاعی تیم ملی ایران است. با این حال وی در شروع نیمه دوم گفت که در بین دو نیمه با دیگر خبرنگاران کشورهای جهان صحبت کرده و آنها با یادآوری اینکه در 45 دقیقه ابتدای بازی آمار پاس های سرخیو راموس به تنهایی بیش از کل تعداد پاس های رد و بدل شده تیم ملی ایران بوده است، اعتقاد داشته اند که ما با نمایشی روبرو هستیم که در آن "یک تیم فوتبال بازی می کند و آن یکی انصراف داده است". با این نگاه اگر بازی به همان منوال صفر-صفر به پایان می رسید ولو یک امتیازی هم نصیب ایران می شد، کالای فوتبالی ما ارزش افزوده چندانی نسبت به 2014 پیدا نمی کرد. به همین دلیل کارشناسان جهانی کنجکاو بودند بدانند: "در صورت دریافت یک گل ایرانی ها قادر به چه نوع واکنشی هستند؟". اما دیری نگذشت که گل بیلیاردی اسپانیا نقطه اغازی شد برای کشف ظرفیت های "ساخت" از تیم اول 4 سال اخیر قاره آسیا. 35 دقیقه بازی هجومی با سریالی از نمایش های تکنیکی در قالب یک اتحاد تیمی که همه را به وجد آورد و لرزه بر تن غول ها انداخت.

از اینجا به بعد انگار این گزارشگر یک عذرخواهی بدهکار بود: "نه واقعا ایرانی ها بلدند فوتبال بازی کنند و چقدر هم خوب بلدند!" این دقیقا همان واکنشی است که جیانی اینفانتینو در انتهای بازی به مهدی مهدوی کیا نشان داد و از او پرسید: "چرا ایران با وجود بازیکنانی با این کیفیت، در نیمه اول اینچنین دفاعی بازی کرد؟". سوالی که البته مارتین اونیل سرمربی جمهوری ایرلند و کلارنس سیدورف ملی پوش اسبق تیم ملی هلند و ستاره آژاکس و میلان، پاسخ منطقی و صحیحش را از جنبه نتیجه گرایانه داده و از استراتژی تیم ملی ایران و کی روش تمجید کردند. با این حال به صورت پارادوکسال اگر آن 35 دقیقه جذاب نبود، عیار واقعی فوتبال ما دست کارشناسان و استعدادیاب های اروپایی نمی آمد. استعداد یاب هایی که با دیدن عزت اللهی و طارمی، بروند بگردند که وحید امیری چند سالش است؟ چرا زودتر ندیده بودنش؟ و مبادا باز هم خود را از امثال 22 ساله هایی چون سید مجید حسینی محروم کنند.

اسپانیا مجبور شد ضد ذات خود بازی کند:
از جنبه تاکتیکی کارلوس کی روش موفق شد یک بار دیگر دانش و تجربه خود را به رخ کارشناسان دنیا بکشد. وی قبل از بازی گفته بود: "اسپانیا تیمی است که سبک دشواری را پیاده می‌کند و این قدرت را دارد که توپ، سرعت و زمان را کنترل کند". تیم ملی اسپانیا به غیر از توپ، در این بازی نتوانست آنطور که می خواست سرعت و زمان را کنترل کند. شاهد این مدعا آنالیز ویدئویی سباستین بربریس کارشناس فوتبال سوییس است که نشان می دهد: "ایرانی ها کاری کرده اند که اسپانیا ضد ذات خود فوتبال بازی کند. ذات آنها تیکی تاکای تک ضرب است ولی چون منافذ را بسته می بینند برای پیدا کردن راه حل مجبورند دو سه لمس بیشتر داشته باشند و همین از سرعت گردش توپ آنها می کاهد".