
بازار تبریز
آسمونی : بازار تبریز یکی از بزرگترین و مهمترین بازارهای سرپوشیده در سطح ایران و قارهٔ آسیا بهشمار میرود. این بازار با مساحتی حدود یک کیلومتر مربع، بزرگترین بازار سرپوشیدهٔ جهان است. بازار تبریز در مردادماه سال 1389 خورشیدی به عنوان نخستین بازار جهان در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده است.
این بازار از بازارچهها، تیمچهها، سراها و کاروانسراهای متعددی تشکیل یافته است. پیشتر به جهت قرارگرفتن شهر تبریز بر سر چهارراه جادهٔ ابریشم و گذر روزانهٔ هزاران کاروان از کشورهای مختلف آسیایی، آفریقایی و اروپایی از آن، این شهر و بازار آن از رونق بسیار خوبی برخوردار بوده است.
این بازار حدود 3 سدهٔ پیش و پس از وقوع زمینلرزهٔ تاریخی تبریز در سال 1193 قمری توسط نجفقلی خان دنبلی حاکم وقت تبریز بازسازی شده است. بازار تبریز در سال 1354 خورشیدی در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. تاریخ بنای این مجموعه مشخص نیست؛ ولی بسیاری از جهانگردانی که از سدهٔ چهارم هجری تا دورهٔ قاجاریان از این بازار بازدید کردهاند، دربارهٔ آن اطلاعاتی ارائه دادهاند.
بسیاری از گردشگران و جهانگردان نظیر ابن بطوطه، مارکو پولو، جاکسن، اولیای چلبی، یاقوت حموی، گاسپار دروویل، الکسیس سوکتیکف، ژان شاردن، اوژن فلاندن، جان کارترایت، جملی کاردی، کلاویخو، رابرت گرنت واتسن، حمدالله مستوفی و مقدسی از رونق و شکوه بازار تبریز تمجید کردهاند.
این بازار با داشتن حدود 5٬500 باب حجره، مغازه و فروشگاه، 40 گونه شغل، 35 باب سرا، 25 باب تیمچه، 20 باب مسجد، 20 باب راسته و راستهبازار، 11 باب دالان و 9 باب مدرسهٔ دینی، بهعنوان اصلیترین مرکز داد و ستد مردم تبریز شناخته میشود.
هستهٔ مرکزی شهر تبریز در داخل یک چهارضلعی قرار گرفته و بازار تبریز در مرکز این چهارضلعی واقع شدهاست. این بازار از سمت شرق به عالیقاپو (مجموعهٔ کاخهای ولیعهدنشین) و از سمت غرب به مسجد جامع محدود شده و از سمت شمال، بخشهایی از شمال رودخانهٔ مهرانرود را شامل میشود و این دو بخش به وسیلهٔ پلهای چوبی که در امتداد راستهبازار قرار دارند، به هم متصل میشوند. نخستین نقشه از بازار تبریز در سال 1327 هجری، در بخشی از نقشهٔ دارالسلطنهٔ تبریز و به دست اسدالله خان مراغهای ترسیم شدهاست.
نقشهٔ این بازار در بخش شمال شرقی نقشهٔ مذکور رسم شده و اکثر جایهای مهم آن نظیر تیمچهها و کاروانسراها در این نقشه نامگذاری شدهاند.[4]اغلب تیمچهها و سرایها بازار دارای سه طبقهمی باشند که طبقهٔ زیرین مخصوص انبار کالا ،طبقهٔ دوم تجارتخانه و محل کار و طبقهٔ سوم جهت استراحت و آسایش طراحی شده است.
داد و ستدها
شهر تبریز برسر راه جادهٔ ابریشم قرار گرفتهاست.ابریشم از جملهٔ صادرات بازاریان تبریز در گذشته بودهاست.
از نیمهٔ دوم سدهٔ سیزدهم، تاجران انگلیسیتبار از طریق جادهٔ ابریشم و پس از عبور از شهرهای استانبول و طرابوزان، کالاهای تجاری خود را به بازار تبریز منتقل میکردند. این بازار در زمان عباس میرزا به مرکز تجارت انگلیسیها مبدل شده بود.
تبریز پس از سدهٔ سیزدهم، پایگاه اصلی تجارت اروپا با مناطق شمالی ایران بهشمار میرفت؛ به گونهای که در سال 1256 خورشیدی، این شهر 25 تا 33 درصد از کل مراودات تجاری کشور را عهدهدار بود و از این حیث برتر از تهران محسوب میشد. همچنین تا سال 1285 خورشیدی، تبریز مرکز اصلی تجارت ایران با آسیای میانه شناخته میشد.
اروپاییان آینه، انواع پارچههای ابریشمی، مخملی و نخی، پنبه، چلوار، چیت موصلی، شکر، شیشه، فلز، قند و سایر محصولات ماشینی را وارد تبریز میکردند. بازاریان تبریزی نیز ابریشم و مقداری ابریشم ماشینی، اسلحه، تنباکو، خشکبار، رنگ، شال، مازو و موم به بازرگانان اروپایی میفروختند. البته همواره این داد و ستدها به نفع اروپاییان تمام میشد.
پیشتر یکی از ارکانهای اصلی و اساسی بازار تبریز، ارامنه بودند؛ به طوری که یکی از گردشگران فرانسوی از جایگاه ویژه و ممتاز مغازههای آنها در این بازار در تجارت با تاجران روس خبر دادهاست. ارامنه داد و ستد بسیاری با اروپاییان داشتند؛ به گونهای که ارامنهٔ گرجستان برای نخستینبار کالاهای انگلیسی را از استانبول خریداری کرده و وارد مناطق شمالی ایران کردند.
کنسولگری فرانسه در سال 1285 خورشیدی، شمار ارامنهٔ تبریز را بالغ بر 5٬000 نفر دانسته و اضافه کرده که گروهی از آنان که در سال 1242 خورشیدی به روسیه رفته بودند، به این شهر بازمیگردند و از همینروی شمار ارامنهٔ تبریز روز به روز افزایش مییابد.
بازارچهها
بازار امیر
بازار امیر یکی از مهمترین و پررونقترین بازارهای تبریز است. میرزا محمدخان امیرنظام، فرزند شیخ علیخان وزیر شاه سلیمان و نوهٔ میرآخور شیخ صفیالدین اردبیلی، این بازار را بنا نهادهاست. وی در زمان ولیعهدی عباس میرزای نایبالسلطنه وارد تبریز شده و بهجهت حمایتهای او به سمت امیرنظامی رسیدهاست.
بازار بلورفروشان
بازار بلورفروشان (قیزبستی) پیشتر مکان فروش بهترین وسایل شیشهای از جمله بلور در سطح تبریز بودهاست. تیمچهها و سراهای آن شامل «تیمچهٔ قندفروشان»، «تیمچهٔ مظفریه»، «دالان بادامچیلر»، «دالان حاج شیخ»، «دالان میرزا مهدی»، «سرای میرزا مهدی» و «سرای گرجیلر (جورجیلر)» میشود.
بازار حرمخانه
از تیمچهها و سراهای بازار حرمخانه میتوان به «تیمچهٔ سعدیه»، «تیمچهٔ هاشمیه»، «سرای آلمانیها» و «سرای صاحبدیوان»و (ساختمان سنگی کلانتری 8 سابق) اشاره کرد.
بازار شیشهگرخانه
بازار شیشهگرخانه در گذشته محل فروش انواع شیشه بوده و بیشتر دکانهای آن به شیشهسازی مشغول بودهاند. این بازار پیشتر از دو سرا به نامهای «حاج رسول» و «میرزا علیالنقی» تشکیل یافته بود؛ ولی شهرداری تبریز این دو سرا را تخریب کرده و در محل آنها، بازار و پارک شمس تبریزی را احداث نمود. امروزه بازار شیشهگرخانه محل عرضهٔ انواع لوازم آرایشی و لوازمالتحریر است.
بازار صادقیه
بازار صادقیه از گذشته تا به امروز، محل فروش انواع قالی دستبافت تبریز بودهاست. از تیمچهها و سراهای معروف این بازار میتوان «تیمچهٔ حاج رحیم»، «دالان خونی»، «سرای بزرگ شاهزاده»، «سرای دباغایی»، «سرای دودری»، «سرای قدیم سید حسین»، «سرای کوچک شاهزاده» و «سرای میانهٔ سید حسین» نام برد.
بازار عباچی
شتیمچهٔ اخلاقی»، «تیمچهٔ حسینی»، «تیمچهٔ شعرباغان» و «سرای میراسماعیل» از تیمچهها و سراهای مهم بازار عباچی محسوب میگردند.
بازار فرش تبریز
بازار فرش تبریز معروف به بازار مظفریه، یکی از آثار تاریخی شهر تبریز است. این بازار از قدیمالایام محل فروش فرشهای بافت نقاط مختلف بوده است و هم اکنون نیز همین کاربرد را داراست. این بازار در زمان مظفرالدینشاه بنا شد.
بازار کفاشان
بازار کفاشان یکی از عمدهترین مکانهای تولید و عرضهٔ کفش در تبریز است. تیمچهها و سراهای متعدد این بازار، محل دوخت و تولید انواع کفش است. از مهمترین تیمچهها و سراهای بازار کفاشان میتوان به «تیمچهٔ امید»، «تیمچهٔ حاج ابوالقاسم»، «سرای امید» و «سرای حاج ابوالقاسم» اشاره کرد.
بازار یمنیدوز
بازار یمنیدوز در گذشته محل دوخت نوعی کفش محلی به نام یمنی بودهاست. تیمچهٔ شفیع و سراهای آقا، شاهزاده و شفیع، از مشهورترین تیمچهها و سراهای این بازار بهشمار میروند.[8]
راسته بازار
راستهبازار جزء یکی از بزرگترین بازارچههای بازار تبریز است. تیمچهها و سراهای متعددی در این بازار وجود دارد که محل عرضهٔ بسیاری از اقلام مورد نیاز مردم است و از این حیث به بازار ملی نیز شهرت دارد. «تیمچهٔ حاج تقی»، «تیمچهٔ حاج شیخ»، «تیمچهٔ حاج صفرعلی»، «تیمچهٔ حاج محمدقلی»، «تیمچههای دودری»، «دالان خان»، «سرای حاج محمدقلی»، «سرای درعباسی»، «سرای دودری»، «سرای شیخ کاظم»، «سرای کچهچیلی»، «سرای گرچیلر (جورچلر)»، «سرای میرزا مهدی»، «سرای میانهٔ حاج سید حسین»، «سرای میرزا جلیل» و «سرای نوی حاج سید حسین» از مهمترین تیمچهها و سراهای راستهبازار محسوب میشوند.
نقلقولها
هوتم شیندلر در سال 1328 خورشیدی دربارهٔ تبریز و بازارهای آن مینویسد:
شهر بسیار گستردهاست و احتمالاً از این بابت بر تهران برتری دارد. بازارهای آن بسیار زیبا و بزرگتر از بازارهای تهران است. تبریز صرفنظر از معاملات مالی و وسیلهٔ پرداخت که از اینجهت تهران بر آن تفوق دارد، مرکز واقعی بازرگانی ایران است. با اینکه در منتهیالیه شمال غربی کشور قرار گرفتهاست، تقریباً در سراسر ایران نفوذ دارد.
ژان یونیر جهانگرد فرانسوی در این رابطه مینویسد:
زمانی تبریز نسبت به تهران یک شهر متجدد بهشمار میآمد و مردم تبریز از زمانهای قدیم حتی پیش از دوران صفویان با اروپاییان در ارتباط بودند و با آنها داد و ستد میکردند. در حالی که در همان موقع در پایتخت کشور اصناف تهرانی از مشاهدهٔ اروپاییان دچار حیرت شده و از فروختن کالا به آنان خودداری میکردند. در چنین شرایطی «دوکا»، «ونیز»، «لیور» و «روبل» واحد پول کشورهای مختلف جهان در بازار تبریز مثل پول ایران رایج بود.
جایزه معماری آقاخان
پروژه نوسازی بازار تبریز به عنوان یکی از پنج طرح برگزیده هیئت داوران جایزه معماری آقاخان در سال 2013 شد. جایزه به «سازمان میراث فرهنگی ایران، دفتر آذربایجان شرقی» به عنوان مجری این طرح تعلق گرفت و محمد بهشتی، مشاور رئیس سازمان میراث فرهنگی از طرف ایران این جایزه را دریافت کرد