گفتگو آسمونی با مجید کیهانی رییس فدراسیون دو و میدانی ; ماراتن تبریز را به یک برند تبدیل می کنیم

گفتگو آسمونی با مجید کیهانی رییس فدراسیون دو و میدانی

رشته دوومیدانی همواره در بازیهای آسیایی و المپیک از جمله مهم ترین رشته ها محسوب می شود. کثرت مدالهای توزیع شده در این مسابقات سبب شده که همیشه دوومیدانی به جذاب ترین و حساس ترین ورزش در بازیهای المپیک و اسیایی بدل شود. به همین بهانه پای صحبت رییس فدراسیون دوومیدانی نشستیم. رییسی که امیدوار است در بازی های آسیایی جاکارتا، دوندگان با 3 مدال رنگارنگ به کشور بازگردند.

زمانی که به عنوان کاندیدای ریاست فدراسیون دوومیدانی معرفی شدید کمتر کسی شما را می شناخت. رقبای قدرتمندی هم داشتید که همگی سوابقی چون مدیر کل استان، استاندار و.. داشتند. وقتی رییس فدراسیون شدید، خیلی ها این امر را اتفاقی دانستند اما سال گذشته در کمیته ملی المپیک هم صاحب رای شدید. فکر می کنید دلیل این انتخاب شدن ها، چه بوده است؟
من در ورزش دنبال چیزی غیر از ورزش نیستم و در ورزش، عشقم خود ورزش است. در ابتدای ورود به عرصه ریاست فدراسیون می دانستم کسی اعتمادی به من ندارد اما با کار شبانه روزی، نگاهها را نسبت به خود تغییر دادم. فکر می کنم به دو دلیل رای آوردم؛ اول این که دوومیدانی به مرحله ای رسیده بود که تغییرات در آن باید اتفاق می افتاد و جامعه دوومیدانی هم به دنبال تغییر بودند. به همین خاطر فرصتی فراهم شده بود که هر کسی می توانست از آن استفاده کند. دلیل دوم شیوه ای بود که من استفاده کردم. از جمله مذاکراتی که با روسای هیات ها انجام دادم. تمام این ها در انتخابات کمیته نیز به عنوان سبقه من استفاده شدند.

از ریاست فدراسیون دوومیدانی بگویید. در این مدت، جایگاه دوومیدانی ایران چقدر با گذشته فرق کرده است؟
زمانی که وارد فدراسیون شدم، طی سالهای 2006 تا 2016 دوومیدانی روسایی چون جلالی، کریمی، آشتیانی، داوری و طباطبایی را داشت و میانگین حضور هر رییس یا سرپرست تنها 2 سال در این فدراسیون بود. همین مساله سبب شد در صحنه بین المللی ضربه بخوریم و هیچ جایگاه بین المللی نداشته باشیم. به همین خاطر من در آسیا آدمی غریبه به شمار می آمدم. همان زمان شعار انتخاباتی من « جذب اسپانسر» بود. خوشبختانه الان با توجه به تسلط خود من و سلامت همکاران و رویه درستی که در پیش گرفته ایم به جرات می گویم یک 1000 تومانی در فدراسیون حیف و میل نمی شود. من در این مدت حتی یک نفر جدید را استخدام نکردم و حتی شاید خیلی وقت ها به دوستان و اشنایان جواب رد دادم زیرا دوومیدانی را از هر کسی بیشتر دوست دارم و برای موفقیت آن تلاش می کنم. شخصا روزی 12 ساعت وقت خود را به دوومیدانی اختصاص می دهم و الان فدراسیون در مسیری درست افتاده است. همین ها باعث شد که در سال 1396 بهترین نتیجه تاریخ دوومیدانی ایران در اسیا به دست آید.  

از عدم ثبات فدراسیون دوومیدانی گفتید. چرا فدراسیون این تعداد مدیر را داشت که عموما کسی هم آنها را کنار نگذاشت بلکه خودشان رفتند؟
چون هزینه ها با ورودی همخوانی نداشت. به هر حال فدراسیون باید برای قهرمانانی چون حدادی هزینه کند. همان کاری که چین، ماهی 55 هزار دلار به آنها بدهیم. اگر مدیریت مالی نبود من هم باید از فدراسیون می رفتم.

سال گذشته در این ایام ماراتن پارس برگزار شد. اما امسال هنوز خبری از دوره بعدی رقابت ها نیست. درباره ماراتن امسال توضیح می دهید؟
من قبل از ریاست فدراسیون هم در ذهنم بود که مسابقات دوی خیابانی در کشور داشته باشیم. در حال حاضر 110 شهر مهم دنیا مسابقات ماراتن دارند و ما هم تصمیم داشتیم که هر سال چنین مسابقاتی را در تهران برگزار کنیم. البته ابتدا در سال 1395 رقابتهایی را در استان فارس برگزار کردیم و سال گذشته این مسابقات به تهران آمد. حضور دوندگان 55 کشور و همچنین 200 ورزشکار زن و مرد شروع مناسبی برای این مسابقات بود. البته با توجه به درخواست های زیادی که از شهرهای دیگر داشتیم، تصمیم گرفتیم که این رقابت ها امسال در تبریز برگزار شود. امسال رقابت ها در مهرماه برگزار می شود. البته مسابقات دوومیدانی در جزیره هرمز را نباید فراموش کرد که سال گذشته در زمستان برگزار شد. ماراتن 97 پارس هم در مهرماه در تبریز برگزار می شود و تلاش می کنیم به خوبی این رقابت ها را انجام دهیم. همین حالا هم برای طراحی لوگوی مسابقات مسابقه ای گذاشته ایم که به نفرات برتر از 3 تا یک سکه اهدا خواهیم کرد.

قبول دارید که این رقابت ها هنوز فاصله زیادی با استانداردهای جهانی دارد؟ مثلا در ماراتن هلسینکی خطی آبی در مسیر کشیده شده بود تا دوندگان یک متر هم بیشتر از مسافت استاندارد ماراتن ندوند؟ یا مثلا عدم برگزاری رقابت در خیابان ها و میدان های اصلی شهر تهران؟
قبول داریم که مشکلاتی وجود داشت. از جمله این که فدراسیون به عنوان متولی این کار به شدت تنها بود. درست است که سایر نهادها از جمله شهرداری و نیروی انتظامی تمام تلاش خود را برای کمک به فدراسیون انجام دادند اما واقعیت این است که هنوز در کشور ما پی به اهمیت چنین مسابقاتی برده نشده است. دوومیدانی ماراتن در واقع یک فرهنگ است و انجام چنبن مسابقاتی نیاز به کمک تمامی ارگان های یک شهر دارد. برای مثال ماراتن حتما باید در منطقه مرکزی شهر باشد و دوندگان از دو نقطه تاریخی شهر عبور کنند. مثلا اگر قرار باشد مسابقاتی استاندارد در تهران برگزار شود، باید دوندگان از میدان آزادی حرکت کنند و از میدان فردوسی عبور کنند. علاوه بر این ها دوندگان باید GPS داشته باشند. اما وقتی ماراتن تهران برگزار شد، همه منتظر بودند زودتر این مسابقه تمام شود و می گفتند برگزاری مسابقه سبب شده که مشکلاتی در مسیر برای ماشین ها و سرنشینان آن ایجاد شود.
فکر می کنید بعد از دوران ریاست شما، چه یادگاری هایی از این فدراسیون باقی بماند؟
تلاش مان این است که دوومیدانی همواره دارای حامی مالی مناسب باشد. در این مدت دو ساله خیلی ها را جذب دوومیدانی کرده ایم و این جذابیت در دوومیدانی ایجاد شده است. همچنین امیدوارم ماراتن تبریز را هم به یک برند دوومیدانی بدل سازیم.