ای گل تازه ...

ای گل تازه که بویی ز وفا نیست ترا

خبر از  سرزنش خار جفا  نیست ترا

رحم بر بلبل بی برگ و نوا نیست ترا

التفاتی  به  اسیران   بلا    نیست  ترا

ما اسیر غم  و اصلا غم ما  نیست ترا

با اسیر غم  خود  رحم چرا  نیست ترا

فارغ  از عاشق غمناک  نمی باید  بود

جان من اینهمه بی باک نمی باید بود

***

همچو گل چند به روی همه خندان باشی

همره  غیر  به گلگشت  گلستان  باشی

هرزمان  بادگری دست و گریبان باشی

زان بیندیش که از کرده پشیمان باشی

جمع  با  جمع نباشند  و  پریشان  باشی

یاد  حیرانی  ما  اری  و  حیران  باشی

ما  نباشیم  که باشد  که جفای تو کشد

به جفا سازد و صد جور برای تو کشد

***

شب  به  کاشانه   اغیار نمی باید  بود

غیر را  شمع  شب  تار نمی باید  بود

همه  جا با همه کس یار نمی باید بود

یار  اغیار  دل آزار  نمی باید  بود

تشنه ی  خون  من زار  نمی باید  بود

تا به این  مرتبه خونخوار نمی باید بود

من اگر کشته  شوم باعث  بد نامی  تست

موجب شهرت بی باکی و خود کامی تست

***

دیگری جز  تو مرا اینهمه  آزار   نکرد

جز تو کس در نظر خلق مرا خوار نکرد

آنچه کردی تو به من هیچ ستمکار نکرد

هیچکس سنگین دل بیدادگر این کار نکرد

این ستمها  دگری  با من  بیمار  نکرد

هیچکس  اینهمه  آزار  من  زار  نکرد

گر ز آزردن من هست غرض مردن من

مردم  آزار  مکش  از پی  آزردن  من

***

جان من سنگدلی دل به تو دادن غلط است

بر سر راه تو چون خاک فتادن غلط است

چشم امید  به  روی تو گشادن غلط است

روی پر گرد به راه تو  نهان غلط است

رفتن اولاست ز کوی تو٬ فتادن غلط است

جان شیرین به تمنای تو دادن غلط است

تو نه آنی که غم  عاشق  زارت  باشد

چون شود خاک بر آن خاک گذارت باشد

***

مدتی هست که حیرانم  و  تدبیری  نیست

عاشق بی سر و سامانم و تدبیری نیست

از غمت سر به گریبانم و تدبیری نیست

خون دل رفته به دامانم و تدبیری نیست

از جفای تو بدینسانم و تدبیری نیست

چه توان کرد پشیمانم و تدبیری  نیست

شرح  درمانگی  خود به که تقریر کنم

عاجزم چاره ی من چیست چه تدبیر کنم

***

نخل نوخیز  گلستان  جهان  بسیار  است

گل این  باغ بسی  سرو روان بسیار است

جان من همچو تو غارتگر جان بسیار است

ترک  زرین  کمر موی  میان  بسیار است

با لب  همچو شکر تنگ دهان  بسیار است

نه که غیرازتوجوان نیست جوان بسیاراست

دیگری    اینهمه   بیداد  به عاشق  نکند

قصد   آزردن    یاران   موافق   نکند

***

مدتی  شد که  در آزارم  و می دانی تو

به  کمند   تو  گرفتارم  و  می دانی تو

از غم عشق تو بیمارم و می دانی تو

داغ عشق تو به جان دارم و می دانی تو

خون دل از مژه می بارم و می دانی تو

از برای  تو چنین زارم  و  می دانی تو

از  زبان  تو حدیثی  نشنودم  هرگز

از تو شرمنده یک حرف نبودم هرگز

***

مکن آن نوع که آزرده شوم از خویت

دست بر دل نهم و پا بکشم از کویت

گوشه ای گیرم و من بعد نیایم سویت

نکنم  بار  دگر  یاد  قد  دلجویت

دیده  پوشم  ز  تماشای  رخ  نیکویت

سخنی گویم و شرمنده شوم از رویت

بشنو پند و مکن قصد دل آزرده ی خویش

ورنه بسیارپشیمان شوی ازکرده خویش

***

چند صبح آیم و از خاک درت شام روم

از سر کوی تو خود کام به نا کام روم

صد  دعا  گویم و آزرده به دشنام  روم

از پیت  آیم  و با من نشوی رام  روم

دور دور از تو من تیره سر انجام روم

نبود زهره که همراه تو یک گام  روم

کس چرا اینهمه سنگین دل بد خو باشد

جان من این روشی نیست که نیکو باشد

***

از چه با من نشوی یار چه می پرهیزی

یار شو با من بیمار چه می پرهیزی

چیست مانع ز من زار چه می پرهیزی

بگشا  لعل  شکر بار چه می پرهیزی

حرف زن ای بت خونخوار چه می پرهیزی

نه حدیثی کنی اظهار چه می پرهیزی

که ترا  گفت  به  ارباب  وفا  حرف  مزن

چین بر ابرو زن ویک بار به ماحرف مزن

***

درد  من  کشته ی  شمشیر  بلا  می داند

سوز  من  سوخته  داغ  جفا  می داند

مسکنم   ساکن  صحرای   فنا   می داند

همه کس حال من  بی  سر و پا  می داند

پاکبازم  هم  کس  طور  مرا  می داند

عاشقی همچو منت نیست خدا می داند

چاره ی من کن و مگذار که بیچاره شوم

سر خود گیرم و از کوی تو آواره شوم

***

از سر کوی تو با دیده ی تر خواهم رفت

چهره آلوده به خوناب جگر خواهم رفت

تا نظر میکنی از پیش نظر خواهم رفت

گر نرفتم ز درت شام٬ سحر خواهم رفت

نه که این بار چو هر بار دگر خواهم رفت

نیست  باز آمدنم  باز  اگر خواهم  رفت

از  جفای  تو من  زار  چو  رفتم   رفتم

لطف کن لطف که این بار چو رفتم  رفتم

***

چند  پا مال  چند  در کوی  تو  با خاک 

چند پا مال  جفای  تو  ستمگر  باشم

چند پیش تو به قدر از همه کمتر باشم

از تو چند ای بت بد کیش مکدر باشم

می روم  تا به  سجود  بت  دیگر باشم

باز اگر سجده کنم  پیش تو کافر باشم

خود بگو کز تو کشم ناز و تغافل تا کی؟

طاقتم نیست از این بیش تحمل  تا کی؟

***

سبزه ی  دامن  نسرین  تر ا بنده  شوم

ابتدای  خط  مشکین  ترا  بنده  شوم

چین بر ابرو زدن و کین ترا بنده شوم

گره  ابروی  پر چین  ترا  بنده شوم

حرف  ناگفتن  و تمکین  ترا بنده  شوم

طرز  محبوبی  و ایین ترا  بنده  شوم

الله  الله  ز که  این قاعده اندوخته ای

کیست استاد تو اینها ز که آموخته ای

***

این همه جور که من از پی هم می بینم

زود خود را به سر کوی عدم می بینم

دیگران راحت و من اینهمه غم می بینم

همه کس خرم و من درد و الم می بینم

لطف  بسیار طمع دارم وکم می بینم

هستم  آزرده  و  بسیار  ستم  میبینم

خرده بر حرف درشت من آزرده مگیر

حرف آزرده درشتانه  بود  خرده مگیر

***

آنچنان باش که من از تو شکایت  نکنم

از  تو  قطع  طمع لطف و عنایت نکنم

پیش مردم ز جفا ی  تو  شکایت  نکنم

همه جا قصه ی  درد  تو  روایت نکنم

دیگر  این  قصه  بی حد و  نهایت  نکنم

خویش  را شهره ی  هرشهر و ولایت نکنم

خوش کنی خاطر وحشی به نگاهی سهل است

سوی  تو گوشه  چشمی زتو گاهی سهل است