109 سال پس از نخستین حضور ژاپن در المپیک

در سال 1964 ژاپن قبل از هرچیز، توجه همه را به تاریخ جلب می کرد. پایتخت کشوری که 19 سال قبل، بمباران اتمی شده بود، حالا نه تنها اثری از ویرانی نمی دید. بلکه می توانست میزبانی المپیک را عهده دار شود. اما آیا ساخت استادیوم های بزرگ و معبدوار مطابق با فرهنگ یک کشور، برای میزبانی تورنمنت های بزرگ کافی است؟

ژاپنی ها نشان دادند که حتی اگر کشورشان احیا نشده بود هم می توانستند بزرگ ترین تورنمنت ورزشی دنیا را میزبانی کنند؛ زیرا آنها عنصری مهم تر از ورزشگاههای مدرن داشتند؛ مردمی علاقه مند به ورزش.

اولین بار ژاپن در سال 1912 در المپیک استکهلم بود که به خانواده المپیک اضافه شد. در کنار چهار مقام مسوول ژاپنی که راهی پایتخت سوئد شده بودند و با کت فراک و شلوار و کلاه سیلندری در رژه افتتاحیه حضور پیدا کردند، دو دونده هم در مراسم حضور داشتند. « ماشیما یاهیکو» که در دوهای 100، 200 و 400 متر سرعت، نماینده ژاپن بود و « کاناکوری شیزو» که در دوی ماراتن شرکت کرد؛ اما نتوانست مسابقه را به پایان برساند.

ژاپنی ها در دومین حضور خود در المپیک، برای اولین بار طعم کسب مدال را چشیدند و دو مدال نقره به دست آوردند. در حالی که این بار 11 ورزشکار به المپیک فرستاده بودند.

بعد از آن، به سرعت، علاقه به ورزشهای مدرن در این کشور بیشتر و بیشتر شد و به همان نسبت به تعداد ورزشکاران، المپین ها و افتخارات سرزمین آفتاب تابان اضافه شد. فقط بیست سال از اولین حضور این کشور در المپیک می گذشت که آنها 131 نماینده به بازیها فرستادند و از مسابقات المپیک 1932 لس آنجلس، صاحب 7 طلا، 7 نقره و 4 برنز شدند.

سه دهه بعد، وقتی ژاپن میزبان المپیک شده بود، این علاقه را می شد در تمام جامعه ژاپن دید؛ حتی در رقابتهایی که خارج از استادیوم ها برگزار می شد. مسابقه دوی ماراتن در هوایی بارانی برگزار شد. با این حال، علاوه بر استادیوم میجی- که مملو از تماشاگر بود- خیابان ها هم پر بود از گروههای مختلف سنی که دوندگان کشورهای مختلف را تشویق می کردند. از پیرمردها و پیرزنهایی که آخرین سالهای زندگی شان را می گذراندند تا کودکانی که همگی لباس مدرسه داشتند و با برنامه ریزی مدارسشان، آمده بودند تا مسابقه را از نزدیک ببینند تا انگیزه ورزشکار شدن در آنها بیشتر شود و نسل آینده ورزشکاران ژاپن، از بین همین کودکان مطرح شوند.

علاقه عموم مردم ژاپن به ورزشکار چنان زیاد بود که نماینده های همه کشورها در ژاپن محبوبیت داشتند. حتی یکی از ژیمناست های کم سن و سال ایرانی که جوان ترین ورزشکار ایران در آن مسابقات بود، گهگاه مردمی را می دید که به ملاقاتش می آمدند و برایش هدیه می آوردند. آن هم در حالی که ژاپن، خودش یک مدعی اصلی در رقابت های ژیمناستیک بود و ایران اصلا در بین بزرگان و مدعیان این رشته جایگاهی نداشت. با این حال، علاقه به ورزش، مردم این جامعه را، به گونه ای بار آورده بود که هرچیز مربوط به بازیهای المپیک را دوست داشتند.

به لطف همین فرهنگ بوده که ژاپن دوبار میزبان بازیهای آسیایی شد و اگر کرونا اجازه بدهد، برای دومین بار هم میزبان المپیک خواهد شد.