گلزنان 6 گله در صدر جدول لیگ برتر

مهدی زارعی-  این اتفاق زمانی رخ می دهد که آمار گلهای بازیکنان کم باشد. مثل جام جهانی 1962 که هیچ بازیکنی بیش تر از 4 گل نتوانست به ثمر برساند و ننیجه این بود که 6 نفر به صورت مشترک در صدر جدول گلزنها قرار گرفتند!

در لیگ فوتبال ایران هم رقابت نزدیک چند بازیکن برای کسب عنوان آقای گلی مساله عجیبی نیست و بارها و بارها اتفاق افتاده که دلیل اصلی آن نیز فقر گل بود. زمانی که هنوز خبری از لیگ برتر نبود هم شرایط تفاوتی با امروز نداشت.

برای مثال در جام تخت جمشید سال 1353 همه تیمها 22 بازی انجام دادند و سرانجام غلامحسین مظلومی آقای گل شد، در حالی که تنها 10 گل زده بود. در جام آزادگان دهه 70 هم خیلی اوقات میانگین گل بهترین گلزن لیگ، حتی به نیم گل در هر مسابقه هم نمی رسید. مثل فصل 78-77 جام آزادگان که کوروش برمک در 30 مسابقه تنها 14 گل به ثمر رساند.  حتی فرشاد پیوس که با گلهای فراوانش به یاد آورده می شود، سابقه آقای گلی با فقط 11 گل در 22 بازی نخستین دوره جام آزادگان را در کارنامه خود دارد.

اما با آغاز لیگ برتر فوتبال ایران، همین شرایط بارها و بارها تکرار شد. حتی استثانائات این جدول هم بیشتر به خاطر درخشش در یکی دو بازی از بقیه فاصله گرفتند؛ نه بابت درخشش در طول فصل. مثل اولین دوره لیگ برتر که رضا عنایتی 18 گل در 30 بازی به ثمر رساند. آماری قابل قبول که شش گل با نزدیک ترین رقیب او( علی اصغر مدیر روستا) فاصله داشت. اما عنایتی 7 گل خود را در بازی آخر فصل و در برد(9-2) ابومسلم مقابل استقلال رشت ناصر حجازی زده بود و عملا در باقی فصل، تفاوتی با سایر گلزنها نداشت.

هرچند گهگاه نفراتی مثل رضا عنایتی، مهدی طارمی، علی علیپور و سجاد شهباززاده دیده شدند که میانگین 0.75 گل در هر مسابقه را به جا گذاشتند، اما طی دو دهه برگزاری لیگ، باید این تعداد انگشت شمار را بیشتر استثناء دانست تا یک رکورد عادی برای رسیدن به کفش طلای بهترین گلزن لیگ.

فقدان گلزن تمام عیار در اکثر تیمها باعث شده که در بیشتر اوقات عنوان بهترین گلزن لیگ به بازیکنان خارجی تعلق گیرد که قطعا تعداد آنها بسیار کمتر از بازیکنان ایرانی لیگ است. مثل دنی اولرم و گادوین منشای نیجریه ای، عماد رضای عراقی، لوسیانو ادینیو، لوسیانو پدریرا و کیروش استنلی برزیلی و شیخ دیاباته از مالی.

وقتی این نفرات را کنار بگذاریم، در ادامه جدول گلزنها معمولا به آمار نگران کننده ای برخورد می کنیم. آماری که نشان می دهد لیگ فوتبال ما تا چه اندازه از مهاجم های داخلی شش دانگ، تهی شده است. مثل آمار عجیب فصل قبل. در فصل 01-1400 لیگ برتر، منشا با 14 گل در 30 بازی، حتی آمار نیم گل در هر مسابقه را هم به جا نگذاشت، اما بهترین گلزن لیگ شد. نفر دوم این جدول هم کوین یامگا بود که 10 گل زد و سرانجام نوبت به شهریار مغانلو رسید که با تنها 9 گل در 30 مسابقه، در رتبه سوم جدول گلزنها قرار گرفت.

حالا امسال حتی آمار فصلهای قبل هم افت کرده است. تا جایی که بعد از 18 هفته، بهترین گلزنهای لیگ بیشتر از 6 گل نزده اند. در این بین مدتهاست که یورگن لوکادیا اصلا در لیگ ما حضور ندارد؛ عباس زاده مدتهاست که گلزنی را فراموش کرده و اسدی هم به ناگاه با یه هت تریک خود را در جمع بهترین گلزنان لیگ دید. این نفرات به همراه مغانلو تا حالا میانگین یک گل در هر سه مسابقه را به جا گذاشتند. شاید این آمار برای یک هافبک بد نباشد؛ اما قطعا نمی تواند برای هیچ مهاجمی قابل قبول به نظر برسد. آن هم مهاجمی که در صدر جدول گلزنها قرار گرفته است.

با آمار کنونی باید انتظار داشت که یک بازیکن با ده گل زده در 30 بازی، آقای گل لیگ شود؛ اگه این آمار بدست بیاید، لیگ ایران می تواند از گل نزن ترین آقای گل تاریخ خود، رونمایی کند! 12 هفته دیگر، با این بازیکن آشنا می شویم.