گفتگو با رائول گونزالز: حسرت بازی نکردن کنار توتی را می خورم

رائول گونزالز بلانکو، این روزها سرپرست باشگاه زیر 19 سال رئال مادرید است. رائول مربیگری را در فصل 19-2018 با جوانان رئال مادرید آغاز کرد و پس از یک فصل مربیگری در رئال مادرید کاستیا، از سال 2020 راهی تیم زیر 19 سال رئال شد.

ابتدا از رئال مادرید صحبت کنیم؛ بهترین خاطره ات از  رئال مادرید چیست؟

من خاطرات خیلی زیادی از رئال مادرید دارم. از قهرمانی لیگ قهرمانان تا بازی در کنار بازیکنانی مانند فرناندو هیرو، فیگو و روبرتو کارلوس. انتخاب یک خاطره از این همه خاطره در سال های به این زیادی کار سختی است. اما من همیشه همین را می گویم، اولین بازی به یادماندنی ترین است. وقتی جوان بودم رویایم این بود که بازیکنی حرفه ای شوم. برای من روزی که اولین بازی را انجام دادم فوق العاده بود. همه چیز درباره آن روز را به یاد می آورم. حتی 24 ساعت قبل و بعد از آن را هم به یاد دارم.

هنوز هم هوادار رئال هستی؟

همچنان هوادار رئال هستم، بیشتر از هر زمان دیگری.

نظرت درباره کارلو آنچوتی چیست؟

رئال باید از کارلو آنچلوتی تمجید کند؛ زیرا این مربی در سال اول خود قهرمانی در لیگ قهرمانان و کوپا دل‌ری را کسب کرد و با این تیم در جام‌جهانی باشگاه‌ها در مراکش نیز قهرمان شد.

زمانی فرگوسن تو را بهترین بازیكن جهان نامید.

او همیشه به من لطف داشته است و به همین خاطر از او ممنونم چرا كه او هم یكی از بهترین مربیان تاریخ است

رفتن از رئال مادرید آسایش تو را بیشتر نكرد ؟ مثلا این كه دیگر فشارهای ناشی از كاپیتانی روی دوشت نبود.

در رئال مادرید جدا از فوتبال بازی كردن مسئولیت های دیگری هم داشتم. این اتفاق باعث تضعیف انرژی تو می شود. انتظار داشتم که از بازی لذت ببرم. این چیزی بود كه واقعا می خواستم. سالهایی كه در رئال مادرید داشتم فوق العاده بودند، باشگاه من آن جاست و همیشه رئالی خواهم بود. رئال مادرید زندگی من را عوض كرد اما به جایی رسیدم كه باید فرار می كردم. كاپیتانی افتخار بزرگی است اما احتیاج به چیزی دیگر داشتم.

هیچ وقت به خودت نگفتی کاش زودتر از سانتیاگوبرنابئو می رفتم؟

این همه سال بازی در رئال مادرید ارزش زیادی داشته است. اما به نقطه ای رسیدم كه احساس كردم كه دورانم در آن جا تمام شده است، می خواهم به جایی بروم كه از فوتبال لذت ببرم و چاره ای به جز رفتن نبود. می توانستم در آن جا بمانم اما این چیزی نبود كه می خواستم، از آن لذت نمی بردم.

بهترین مربی ای که داشتی که بود؟ دلیلت چیست؟

انتخاب کردن یک مربی سخت است. اما می توانم 3 مربی را نام ببرم. به نظرم خورخه والدانو، مربی ای که 17 سال با او بودم و اولین بازی ام را با او تجربه کردم. همچنین فابیو کاپلو، او از ایتالیا آمد و روحیه جدیدی را به فوتبال آورد که به پیشرفت من کمک زیادی کرد. آخرین آن ها هم دل بوسکه. او با رئال مادرید بود و توانست 2 قهرمانی اروپا کسب کند. او یک مربی خیلی خوب و مهم تر از آن و یک انسان خوب است.

پیش تر هم  گفته بودی كه فوتبالت را خیلی به فابیو كاپلو مدیونی.

او با سبك خاص و حرفه ای خود كه در ایتالیا داشت به اسپانیا آمد. رابطه بسیار خوبی با او دارم. او را از 19 سالگی می شناسم و برایش احترام زیادی قائلم. شاید گاهی از دستش عصبانی می شدم اما می فهمیدم كه صلاحم را می خواهد.  او هر بازیكنی را بهتر می كند و برای من خیلی مهم بوده است . شاید اگر سنم بالاتر بود این قدر روی من تاثیرنمی گذاشت.

آیا روزی مثل آن ها خواهی شد؟

حتماً. می‌خواهم سرمربی شوم و برای خودم برنامه‌هایی دارم که از این دو سرمربی یاد بگیرم. فلسفه رفتاری آن‌ها حتی در برخورد با مردم و هواداران‌شان هم بسیار درخور توجه است.

درست است که یکی از موضوع هایی که به خاطرش خودت را سرزنش می کنی بازی نکردن در کنار فرانچسکو توتی است؟

توتی بازیکن فوق العاده ای است. یکی از بهترین ها در نسل خودش. چه کسی دوست ندارد با استعدادی مانند او بازی کند؟

به عنوان سوال آخر... نظرت درباره اهداف آینده خودت چیست؟

دوست دارم مثل زیدان با خودم چیزی را به باشگاه بیارم و به باشگاه کمکی بکنم. اگر چنین کاری انجام دهم خیلی خیلی خوشحال خواهم شد.