کشیشی که مشهورترین شعر فوتبالی انگلیس را سرود

با من بمان، غروب به سرعت می رسد.

تاریکی عمیق حاکم می شود؛ پروردگارا، با من بمان

وقتی دیگر یارانمان شکست می خورند و آسایش از ما دور می شود

ای یاری ناتوانان، با من بمان

سال 1927 و در روز 23 آوریل، 91 هزار و 26 تماشاگر در استادیوم ومبلی حضور داشتند تا فینال جام حذفی را تماشا کنند. فینالی که بین کاردیف سیتی- نماینده ولز- و آرسنال برگزار می شد. این نفرات در حالی وارد ورزشگاه شده بودند که 300 هزار درخواست برای تهیه بلیت بازی فینال وجود داشت و نتیجه این بود که بسیاری از آنها ناچار شدند فینال را از رادیو گوش کنند.

این اولین بار بود که فینال جام حذفی از رادیو تازه تاسیس شرکت پخش بریتانیا پخش می شد. به این ترتیب 150 هزار هوادار ولزی در کاتِیز پارک کاردیف هم به پخش رادیویی مسابقه گوش دادند.

همه این ها دست به دست هم دادند تا اتفاقات قبل و حین مسابقه برای همیشه در ذهن مردم باقی بماند؛ وقتی که قبل از شروع مسابقه، گروه کُر ورزشگاه آواز« با من بمان » را خوند. شعر معروفی که خیلی از تماشاگران آن را از حفظ بودند و همراه با گروه کُر،شروع به خواندن آن کردند.

به این ترتیب صدای یک استادیوم مملو از تماشاگر به گوش شنوندگان رادیو رسید که چنین می خواندند:

شادی های زمین کم رنگ می شوند، شکوه آن از بین می رود

تغییر و زوال را در اطراف خود می بینم

ای که تغییر نمی کنی، با من بمان

من از هیچ دشمنی نمی ترسم، زمانی که تو را در کنارم دارم که به من برکت دهی

بیماری ها در برابرم کوچک هستند و اشک ها تلخی خود را از دست می دهند

مرگ کجا می تواند به ما زخم بزند؟

ای قبر، تو کجا می توانی ما را شکست دهی؟

من همچنان پیروز می شوم، اگر تو با من بمانی

صلیبت را جلوی چشمان بسته ام بگیر

در تاریکی بدرخش و مرا به آسمان ها نشان ده

صبح آسمان می شکافد و سایه های پوچی از زمین می گریزند

در زندگی، در مرگ، پروردگارا، با من بمان

با من بمان، با من بمان

به این ترتیب سرود« با من بمان» وارد ادبیات فوتبال انگلیس شد. اولین بار این عبارات را یک کشیش اسکاتلندی به نام« هنری فرانسیس لایت» در سال 1847 سروده بود؛ زمانی که هیچ خبری از اتحادیه فوتبال انگلیس و مسابقات این رشته نبود. لایت وقتی به دیدار یکی از دوستانش به اسم« ویلیام آگوستوس لو هانت» رفت که در آستانه مرگ بود، این اشعار را به خانواده ویلیام تقدیم کرد تا برای دوستش تکرار کنند. سالها بعد و وقتی لایت در 54 سالگی در آستانه مرگ قرار گرفت، به یاد اشعاری افتاد که 27 سال قبل سروده بود و در موعظه های خود، آن اشعار را برای مردم می خواند.

حالا دیگر برای این اشعار، موسیقی هم ساخته شده بود؛ موسیقی که سال 1861 « ویلیام هنری مانک» ساخت و پس از آن هم این سرود به قدری محبوبیت پیدا کرد که چندین آهنگساز، مدلهای جدیدی از آهنگ برای این شعر ساختند.

استقبال مردم از این سرود در فینال جام حذفی، مسوولان اتحادیه فوتبال را ترغیب کرد که هر سال این سرود را قبل از فینال جام حذفی اجرا کنند. این رسم نزدیک یک قرن است که ادامه پیدا کرده و هنوز هم این سرود، معروف ترین سرود جام حذفی انگلیس است؛ بدون این که اشعار آن فوتبالی بوده یا متعلق به تیم خاصی باشند؛ این سرودی است متعلق به همه فوتبال انگلیس.