عجیب ترین ورزشکار تاریخ: ژیمناستی با پای چوبی!

مهدی زارعی- «اگر کسی که یک پایش می لنگد، نتواند در مسابقه با دوندگانی که دو پای سالم دارند، آنها را شکست دهد، خودش مقصر است. زیرا می توانست بیش از این تلاش کند.»

به نظر شما این جمله تا چه اندازه درست است؟ شاید باورتان نشود و با خود بگویید این ها داستان است. به همین خاطر لازم است با هم، یک ماجرای واقعی را مرور کنیم. ببینیم کسی که یک پایش مشکل داشت، در رقابت با دیگران به چه جایگاهی رسید..

***  

پسری در مدارس ژیمناستیک

زمانی که جورج اِیسِر در 31 آگوست 1870 در شهر کی یِل آلمان متولد شد، ژیمناستیک مهمترین ورزش در مدارس این کشور به شمار می آمد. گئورگ کوچک، فرزند « گئورگ سوفوس یاسپر اِیسِر» و « آگوست فردریک هنریِت ایسر» دوران کودکی را در مدارس کشور خود سپری کرد تا این که خانواده سه نفری آنها تصمیم به مهاجرت به ایالات متحده را گرفتند. در این زمان گئورگ 14 ساله بود و پس از مدتی کوتاه به زندگی در قلب ایالات متحده در ایالات کلورادو عادت کرد. همچنین به تلفظ جدید نام خود: « جورج».

***

تمرین در کشور جدید

با پایان دوران تحصیل، کار جورج به عنوان حسابدار یک شرکت ساختمانی آغاز شد و در همان حال، او به باشگاه ژیمناستیک محل سکونت خود پیوست. باشگاهی با نام« باشگاه ژیمناستیک کونکوردیا».

هنوز خبری از مسابقات بزرگ بین المللی نبود و جورج اِیسِر هم مثل سایر اعضای باشگاه تنها به خاطر علاقه به ژیمناستیک به این رشته مشغول بود و نه به خاطر پول یا کسب مدال در مسابقات بزرگ. اما اتفاقی ناگوار زندگی او را دگرگون کرد.

***

پایی که قطع شد

یک سانحه قطار کافی بود تا پای چپ ایسر قطع شود و او که از کودکی به ژیمناستیک عادت کرده بود، حالا برای راه رفتن عادی هم نیازمند کمک دیگران بود. این مساله هر انسانی را ناامید می کند و شاید خیلی ها در این شرایط هرگز به حال عادی بازنگردند. برای جورج هم دو راه مانده بود. یا به شدت افسرده شده و دیگر هیچ گاه به سمت ورزش نرود، یا این که با هر مشکلات کنار آمده و تمرینات ورزشی را از سر بگیرد. اما او چه کرد؟

ایسر خیلی زود به این شرایط جدید عادت کرد و با کمک گرفتن از یک پای چوبی، سرانجام روی پا ایستاد و کمی بعد از آن، تمرینات ژیمناستیک را از سر گرفت. ایسر علاوه بر ژیمناستیک به تمرینات دویدن و پریدن نیز پرداخت و چیزی نگذشت که کیفیت سابق خود را به دست آورد.

سه مدال طلا، نقره و برنز

در سال 1904 سومین دوره بازیهای المپیک به میزبانی سنت لوییس ایالات متحده برگزار می شد و فرصتی مناسب برای ورزشکاران امریکایی به وجود آمد تا در بازیها حضور پیدا کنند؛ بدون آن که نیاز باشد برای سفر به قاره ای دیگر، کشور خود را ترک کنند. برای اولین بار در تاریخ المپیک به سه نفر برتر مدالهای طلا، نقره و برنز داده می شد و ورزشکاران آماده بودند تا یکی از این مدالها را از آن خود کنند.

*****

طلایی برای دو قهرمان

در سنت لوییس مسابقات ژیمناستیک در دو بخش کاملا مستقل از هم برگزار شد که بخش « قهرمانی بین المللی ترنر» شباهت زیادی به مسابقات امروزی داشت و ورزشکاران در رقابتهای انفرادی با هم مسابقه می دادند. آن گاه در ادامه نتایج مجموع نفرات در هر هفت اسباب نیز محاسبه و یک نفر قهرمان مجموع می شد.

 در روز 28 اکتبر ورزشکاران در سه مسابقه به میدان رفتند. مسابقه پرش از خرک برخلاف امروز بدون استفاده از تخته پرش برگزار می شد و این کار ایسر را دشوارتر از سایر رقبایش می کرد. با این حال او 36 امتیاز کسب کرد و به صورت مشترک با آنتون هِیدا قهرمان المپیک شد.

هفت ثانیه

پس از آن، ورزشکاران در پارالل با هم رقابت کردند و این بار ایسر با 44 امتیاز بالاتر از سایرین به تنهایی قهرمان المپیک شد. دیگر مسابقه آن روز، بالا رفتن از طناب بود. طنابی به طول 25 فوت( 7 متر و 62 سانتی متر) از دیوار آویزان بود و مدال طلا به سریع ترین ورزشکار می رسید. در بین ژیمناست ها، چارلز کراوس از طناب در مدت زمان 7.2 ثانیه بالا رفت. اما ایسر کار بزرگ تری انجام داد و با طی کردن طناب در 7 ثانیه، در این مسابقه هم یک مدال طلای دیگر کسب کرد.

در دارحلقه ایسر شرکت نکرد و مدالی نگرفت اما در خرک حلقه برنده نقره و در پارالل صاحب مدال برنز شد تا در مجموع نیز با 152 امتیاز یک مدال نقره از آن خود کند و مدالهای خود را به 6 افرایش دهد. این آمار برای ژیمناستی با یک پای چوبی فوق العاده بود.

یک قرن بعد

بعد از المپیک، ایسر ژیمناستیک در باشگاه کونکوردیا را ادامه داد. چهار سال بعد، او با باشگاهش راهی سرزمین مادری خود- آلمان- شد و در آنجا هم نتایجی درخشان کسب کرد. ایسر در 6 مارچ 1919 در شهر دِنوِر از دنیا رفت. در آن زمان 48 ساله بود و تا زمانی که زنده بود، هیچ کسی موفق نشد کار بزرگ او را تکرار کند.

نزدیک یک قرن گذشت تا در المپیک 2008 پکن، یک شناگر با پایی قطع شده، در میان سایر افراد مسابقه داد. یک دونده هم در سال 2012 با پاهایی قطع شده در المپیک شرکت کرد و همراه با سایر رقبا دوید.

اما ایسر یک قرن پیش از آن، به همه ثابت کرد که هیچ مساله ای نمی تواند انسان را از رقابت کردن و پیروز شدن بازدارد. پاداش این اراده آهنین، جاودانه شدن او در ورزش جهان برای همیشه بود.