پل برایتنر؛ درگیری با فدراسیون آلمان قبل از قهرمانی جهان

مدافع تیم ملی فوتبال آلمان اولین بار در فینال جام جانی 1974 گلزنی کرد و سرانجام در پایان مسابقه با هلند، قهرمانی جهان را جشن گرفت. با این حال خاطراتی که او از تیم ملی آلمان قبل از این رقابتها دارد، نشان از تیمی می دهد که چندان برای درخشش در مسابقات آماده نبود:

قبل از جام جهانی 1974 تمام بازیکنان اصلی و ذخیره تیم تصمیم گرفتیم برای گرفتن پاداش از فدراسیون جلسه ای بگذاریم. یک شب بعد از شام به قدری صبر کردیم تا مربیان و نماینده فدراسیون رفتند و ما را تنها گذاشتند. ساعت 10 بود که پیشنهاد رای مخفی داده شد و وقتی آراء قرائت شد، همگی از شادی از جا پریدیم. زیرا هر 22 نفرمان تصمیم گرفته بودیم که چون کوه در مقابل فدراسیون ایستادگی کنیم.

اما قصد بازیکنان چه بود؟

ما تصمیم داشتیم که اگر پیشنهادمان با موافقت فدراسیون روبه رو شد کارمان را ادامه دهیم. اما در غیر این صورت دممان را روی کول مان گذاشته و از شرکت در جام جهانی 1974 خودداری کنیم. البته تهدیدمان توخالی بود ولی نتیجه رای گیری ما را- به خیال خودمان- قوی و یکپارچه کرده بود. تصمیم بر این شد که فرانتس بکن باوئر کاپیتان تیم به عنوان نماینده بازیکنان نزد هانس کرت برود. او یکی از نمایندگان فدراسیون بود که به عنوان رئیس اردو در کنار تیم حضور داشت. اما او در پاسخ گفت: پرداخت مبلغ مورد تقاضا از عهده فدراسیون خارج است. من هیچکاره هستم و اتخاذ تصمیم در این مورد در حدود صلاحیت من نیست.

در آن روزها ایتالیایی ها برای بازیکنان خود پاداشی 70 هزار دلاری و هلندی ها جایزه ای حدودا 40 هزار دلاری در نظر گرفته بودند. با این حال نتیجه مذاکرات ژرمن ها ناامیدکننده بود:

ما امیدی به هرمان گوسمان- رئیس فدراسیون- هم نداشتیم. او از مدتها پیش حتی حال ما را هم نپرسیده بود و وعده هایش هم بی اعتبار بود. به خاطر بی کفایتی او بود که معاونش هرمان نویه برگر کلیه امور فدراسیون را در اختیار خود داشت. بکن باوئر نزد نویه برگر رفت و تنها با یک پیشنهاد حدودا 15 هزار دلاری- آن هم تنها به شرط بردن جام- بازگشت. نتیجه این مذاکرات خون ما را به جوش آورد. چون به قول ما آلمانی ها " با این پول نمی شد یک نان و کره خرید" فدراسیون فوتبال ما را در محضور اخلاقی قرار داده بود و تا حرف پول و پاداش می زدیم، می گفت: شما باید به خاطر آلمان قهرمان جهان شوید و نه به خاطر پول. این افتخار بزرگی است که نباید با پول، آن را سنجید.

پل می افزاید: 

این در حالی بود که تقاضای ما تنها سهیم شدن در جزئی از درآمدهای میلیونی بود که نصیب فدراسیون می شد. دوست نداشتیم به عنوان 22 بازیکن حرفه ای به فدراسیون رو بدهیم که ما را مثل تیم سال 1954 رنگ کند و یکی را با دادن شغل دربانی، یکی را با دادن ماموریت بازرسی، دیگری را با اعطای یک ماشین لباسشویی و نفر بعدی را با دادن یک تلویزیون راضی نگه دارد. 

سرانجام بکن باوئر نقش کلیدی ماجرا را ایفا کرد:

به هر شکل چانه زدن ها ادامه پیدا کرد و سرانجام نویه برگر پیروز شد. قرار شد در صورت قهرمانی جهان پاداشی 35 هزار دلاری به ما داده شود. پیشنهاد نهایی را به رای گذاشتیم و نتیجه آن 11-11 شد. مجبور شدیم رای گیری را تجدید کنیم. اما این بار 12 نفر موافق بودند و 10 نفر مخالف. بکن باوئر تنها مخالفی بود که به جمع موافقان پیوست. این کار او از نظر من، بزدلی بود. اما بعدها متوجه شدم که درک عمیق و تاکتیک ماهرانه او از بروز یک فاجعه جلوگیری کرد.

اما در جام جهانی هم شرایط چندان بهبود نیافت و کادر فنی عملا نقشی منفعل داشت: 

وقتی تیم ملی آلمان غربی در برابر آلمان شرقی(1-0) مغلوب شد، همه به جز بکن باوئر روحیه خود را باختند. هلموت شون مربی تیم همه امیدهایش را از دست رفته می دید و تیم ملی را پیشاپیش شکست خورده به حساب آورد. او از شدت ناراحتی به بستر پناه برد و دستور داد برایش شیر گرم ببرند. در این شرایط تنها بکن باوئر بود که با روحیه عالی خود، زمام امور را به دست گرفت، به جای مربی قدرت را قبضه کرد و معجزه را به وجود آورد. او بود که در همه این باور را ایجاد کرد که می توانند همچنان برای قهرمانی جهان تلاش کنند.

اما آلمان در جام جهانی 1978 به عنوان مدافع عنوان قهرمانی ناکام ماند. رقابتهایی که برایتنر به دلیل اختلاف با فدراسیون در تیم ملی آلمان حضور نداشت. او در مقایسه دو تیم، کاپیتانها را با هم مقایسه می کند:

بعد از رفتن بکن باوئر، این برتی فوگتس بود که کاپیتان تیم ملی شد. او مرد تصمیم و عمل نبود و بازیکنان نیز برایش تره خرد نمی کردند! ما از ابتدا فوگتس را به عنوان مامور فدراسیون و خبرچین شناخته بودیم. هر وقت به مناسبتی حرف مربیان و اعضای فدراسیون پیش می آمد، تا سر و کله فوگتس پیدا می شد، فوری حرف مان را می خوردیم و می گفتیم: مواظب باشید! فدراسیون ممکن است بشنود! فوگتس همان زمان هم قراردادی با فدراسیون در جیب داشت که طبق آن، قرار بود در آینده مربی تیم ملی نوجوانان شود. به همین خاطر خودش را در شمار کله گنده های فدراسیون به شمار می آورد.

سرانجام برایتنر در جام جهانی 1982 به جمع ژرمن ها بازگشت و با این تیم نایب قهرمانی جهان را کسب کرد. او هنوز هم تنها مدافعی است که در دو فینال جام جهانی گلزنی کرده است.