لیدا فریمان؛ اولین پرچمدار زن ایرانی در المپیک

روز 19 جولای 1996 یک روز پراسترس و نگران کننده برای لیدا فریمان تنها ورزشکار زن ایران در بازیهای المپیک آتلانتا بود. حضور در رژه افتتاحیه المپیک می توانست برای هر ورزشکاری خیلی خوشایند و پرافتخار باشه. اما نه با شرایطی که فریمان داشت. او چند ساعت بعد از مراسم افتتاحیه باید در روز اول مسابقات به مصاف رقبای خودش می رفت.

طبیعی بود که اگه مسوولان کاروان به فکر موفقیت او بودند، باید از حضور او در رژه جلوگیری می کردند تا استراحت کند. اما تصمیم گرفته شده بود که فریمان پرچمدار کاروان ایران باشد و به این ترتیب او باید در تمام مراسم حضور پیدا می کرد، در رژه پیشاپیش بقیه حرکت می کرد و تا روشن شدن مشعل بازیها و تمام مراسم و آیین های افتتاحیه پرچم به دست منتظر می ماند.

تا یک ماه قبل از شروع المپیک، یکی از زنان مسوول ورزش ایران، تلاشهای زیادی کرد تا فریمان را- که خودش جواز حضور در المپیک را به دست آورده بود- خط بزند و نفر دیگری را جانشینش کند. اما این اتفاق رخ نداد و تنها یک ماه مانده به المپیک به او خبر داده شد که نماینده تیراندازی ایران در آتلانتاست.

بدتر از آن، شرایط لباس او برای مراسم افتتاحیه بود. فریمان می گفت:

در فاصله دو سه روز مانده به اعزام کاروان، پارچه های مانتو را به خودم تحویل دادند و دستور دادند که تا قبل از اعزام، اینها را برای خودت بدوز. به این ترتیب خواهرم تا چند ساعت قبل از اعزام داشت خیاطی می کرد تا مانتوی من را برای مراسم افتتاحیه المپیک آماده کند.

مساله نگران کننده این بود که لباس کاروان ایران روشن بود و اگر اتفاقی برای لباس فریمان می افتاد، هیچ جایگزینی برای آن لباس وجود نداشت. او با این شرایط پرچم ایران را به دست گرفت و پیشاپیش سایرین وارد ورزشگاه شد. با این حال به شدت نگران بود.

فریمان به این فکر می کرد که اگه لباسش کثیف شود یا تعادل خود را از دست بدهد و روی زمین بیفتد، چه می شود؟ چطور باید بقیه مراسم را با لباسی کثیف سر کند؟ به همین خاطر خیلی آرام حرکت می کرد و به دنبال او هم سایر اعضای کاروان ناچار بودند که آرام تر حرکت کنند.

این مساله مورد توجه رسانه های کشورمان قرار گرفت و همه از پرچمداری صحبت کردن که با حجب و آرامش مخصوص یک زن ایرانی در رژه افتتاحیه به آرامی حرکت می کرد(!)

به هر شکل وقتی مراسم طولانی افتتاحیه تمام شد، فریمان فرصت چندانی برای استراحت نداشت. بعد از رسیدن به اقامتگاه تیم ملی، باید سه ساعت استراحت می کرد و بعد راهی سالن مسابقات تیراندازی می شد. در رقابت 49 ورزشکار در تفنگ بادی مسافت 10 متر، فقط هشت نفر به دور نهایی می رفتند و می شد حدس زد همه آنها اروپایی باشند. با این حال فریمان هم به خاطر خستگی نتوانست عملکرد مناسبی داشته باشد. او 379 امتیاز کسب کرد که 18 امتیاز از قهرمان مسابقه کمتر بود و به دور نهایی نرسید. با این نتیجه فریمان رتبه 46 المپیک را کسب کرد و بعد از آن هم هرگز نتوانست حضور مجدد در المپیک را تجربه کند.

اما چیزی که از او باقی ماند، یک تصویر ماندگار است. تصویری از نخستین زن پرچمدار ایران در تاریخ بازیهای المپیک. با لباسی سفید و پیشاپیش مردانی که همه از او باتجربه تر و مشهورتر بودند. بدون این که کسی از مشکلاتش اطلاعی داشته باشد.