"كودا" داستان يه خانواده ست كه...

چهارشنبه اول دى 1400
نویسنده: على جعفرزاده

اين را هر بار در طول روز تكرار مى كرد تا مرا تهديد به اسپويل كند. شما هم اگر تا انتهاى اين يادداشت بياييد در خطريد...

"كودا "ساخته "سيان هدر" بعد از "طهران "مهرجويى دومين فيلمى بود كه اشكم را سرازير ساخت؛ اتفاقاً حال و هواى قصه پريان گونه هر دو فيلم كم و بيش ذهن را به يك اندازه قلقك مى دهد. "طهران "سير خطى روايتى است قطعه قطعه و "كودا "هم پر از خرده روايت هايى كه خيلى جدى به آنها پرداخته نمى شود. اصلا برايش مهم نيست كه ماجراى اتحاديه و ناظر و اين حرفها به كجا قرار است برسد؛ مساله هر دو فيلم عشق است ؛ انسانيت و رابطه... اين بزرگترين شاكله جهان بشرى.

از شباهت مدل اشكهايم و مقايسه عجيب غريب فيلمهاى مهرجويى و هدر كه بگذريم ، كودا ماجراى يك خانواده است كه...
بله يك خانواده كه والدين و فرزند پسرشان ناشنوا هستند و تنها" روبى" دختر اين خانواده با بازى مسحور كننده "اميليا جونز" ، توانايي شنيدن دارد. خانواده اى كه اتفاقاً به شكل آشنايى هم اشتباه مى كنند و هم جايى كه لازم است پشت هم در مى آيند. "روبى" حلقه اتصال خانواده اش با جهان بيرون است و همواره در همه جا نقش مترجم و حتى ناجى آنان را ايفا مى كند؛ اما علاقه اش به خواندن و ايضاً پسر همكلاسى اش "مايلز "او را به كلاس كُر و خواندن مى كشاند...........................

.......................................
.......................................

درباره اين چند سطر در ادامه توضيح خواهم داد.
مساله "كودا "مساله رابطه آدمهاست و دوگانگى مستتر در گفتمان فيلم دوگانه عشق-وظيفه است. "روبى "بر خلاف مخالفت خانواده مستاصل خويش با كمك معلم دلسوز و كاربلدش راهى را برمى گزيند كه در آن استعداد دارد. در سكانسى به ياد ماندنى برادر روبى ، لئو در كنشى متعارض از فداكارى خواهرش برمى آشوبد و در عين اينكه از ناديده گرفتن توانايي خويش مايوس شده است ، از طرفى هم خواستار اين است كه خواهرش به دنبال توانايي و عشق خويش كه خوانندگيست برود.

فيلم آنقدر سكانس ها و خرده داستانك هاى تاثيرگذار دارد كه قطعاً از قلمم خواهند افتاد. اين كه "كودا" قصه ارتباط است را در دو سكانس به راحتى مى توان تشخيص داد. نخست در صحنه كنسرت است و تلاشى كه خانواده ناشنواى روبى مى كنند تا با كنسرت و آدمهايش ارتباط بگيرند ( نخستين قسمت فيلم كه اشك نگارنده را برانگيخت) و دوم در صحنه آزمون روبى در دانشگاه بركلى ست كه روبى وقتى مى فهمد خانواده اش خودشان را به تراس محل برگزارى آزمون رسانده اند تلاش مى كند كه با زبان اشاره آنچه را كه دارد مى خواند برايشان اجرا كند. (دومين قسمت من و اشك و اين حرفها). و نهايتا اين عشق است كه به "روبى" توان مى دهد تا بهترين خودش باشد. "كودا" اين حرفها را بى ادا و اطوار مى زند. بدون حتى يك شعار كوچك ؛ بدون حتى لحظه اى حرف قلمبه سلمبه.

اما ماجراى آن چند سطر.

ماجرايى ندارد؛ خواستم با خانواده روبى لحظه اى همدلى كنم. كارى كه در سكانس كنسرت و با قطع كردن صداى فيلم كارگردان اثر كرد. اساس عشق و رابطه بى مهارت همراهى و همدلى غير ممكن است.

#على_جعفرزاده