نقد و بررسی فیلم بحران (Crisis)، بحران ابراز وجود

17 شهریور 1400
نویسنده: چکاوک شیرازی

فیلم سینمایی «بحران » با ساختاری شبه اپیزودیک در مورد ماده ای شیمیایی خیالی حرف می زند که اثرات مخرب بسیاری در زندگی انسان ها دارد و بر زندگی افراد تاثیر می گذارد. ما از نزدیک شاهد اثرات این ماده ی شیمیایی در زندگی سه نفر هستیم.

نفر اول مادری است که به خاطر پسر شانزده ساله اش مصرف مواد را ترک کرده و با داشتن شغل، توانسته زندگی مرفهی را برای پسرش رقم بزند. پیرنگ زندگی او از جایی شروع می شود که به او خبر می دهند پسرش را کشته اند. آرزو در او شکل می گیرد و آن از بین بردن بانیان این اتفاق است. نقشه ای که برای رسیدن به هدفش طراحی کرده استفاده از دوستانی است که به او اطلاعاتی درباره رییس مافیا می دهند. هرچند که مشخص نیست او چه کاره است که دوستانی دارد که اطلاعاتی بسیار دقیق در هر زمینه ای در اختیارش قرار می دهند!
او با اطلاعاتی که به دست می آورد بالاخر به مادر، رییس مافیا دسترسی پیدا می کند.

نفر بعدی پلیس جاسوسی است که به باتد تبهکار مادر نفوذ کرده و با گرفتن زندگی اش در دستانش سعی دارد که آن ها را به دام بیندازد اما قدرت های بزرگتری که وجود دارند مانع این کار می شوند. اما او که با مسئله شخصی برخورد می کند (زیرا در خانه خواهری معتاد دارد) برای رسیدن به آرزویش به زن قصه ی اول کمک می کند و هر دو به آرزویشان می رسند. اما مورد آخر دانشمندی است که برای یک ابر شرکت داروسازی کار می کند و وقتی می فهمد که ماده ی اصلی ساخت داروهای جدید، مخدر و کشنده است سعی می کند که جلوی تولید آن را بگیرد اما با آن قدرتی که شرکت داروسازی دارد، موفق نمی شود. در راه رسیدن به هدفش مدام تصمیم به تسلیم شدن می گیرد زیرا همسری باردار دارد و خودش را مسئول زن و فرزند آینده اش می داند. اما انسانیت و وجدان باعث می شود که اگر هم نمی‌تواند جلوی آن ها را بگیرد اما پیش وجدان خودش سرافکنده نباشد. این در مقابل همه ی آن خشونت و منفعت طلبی دیگران قرار می گیرد.

فیلم باگ های زیادی دارد. مثلا این که مدام به گذشته ی دانشمند اشاره می شود دلیل خاصی ندارد و فقط برای پرخطرتر نشان دادن موقعیت او به کار می رود در حالی که شرکت داروسازی نیازی به ان ندارد و بالاخره کارش را پیش می برد. یا این که چطور مادر توانست پلیس جاسوس دیگری را شناسایی کند اما تا آخرین لحظه به هویت جاسوس اصلی پی نبرد.

در هر حال فیلم توانسته بود با بهره گیری از صحنه های اکشن و بعضی شلوغ کاری ها، عیب هایش را بپوشاند و در کل سرگرم کننده باشد. ولی تا وقتی فیلم هایی از قبیل بیست و یک گرم با پیوند مینیاتوری بین کاراکترها و اپیزودها ساخته می شوند، فیلم‌هایی مانند بحران جایی برای ابراز وجود نمی یابند.