نقد فیلم استیل واتر به کارگردانی مک کارتی

دوشنبه 12 آبان 1400
نویسنده: چکاوک شیرازی

قبل از این که به فیلم بپردازیم، باید بگویم کاش جلوی کار استودیو های دوبله ی متفرقه هر چه زودتر گرفته شود چون آنچه که تحویل می دهند حتی شایسته نامیدن دوبله نیست. «استیل واتر»را با دوبله ی بدی دیدم که مزید بر بد بودن خود فیلم می شد و دو ساعت و هجده دقیقه ی آزگار، آزار داد.

«استیل واتر» داستان پدری را روایت می کند که از کار اخراج می شود در عین حال دختری دارد که محکوم به قتل است و باید برای نجاتش تلاش کند. پول زیادی هم در بساط ندارد.
دختر که در مارسی درس می خوانده همان جا هم به زندان می افتد و پدر در رفت و آمد برای دیدن دخترش با خانواده ای که یک مادر مجرد و دخترش هستند ارتباط برقرار می کند. وقتی پدر به دیدن دخترش می رود، دختر از او می خواهد که نامه ای را به وکیل معتبری که می شناسد برساند.

وکیل مصرانه از قبول پرونده امتناع می کند که معلوم نیست چرا. البته بهتر است از همین ابتدا شروع به عیب جویی نکنیم. اتفاقا قرار دادن پدر در شرایطی که نه پول دارد و نه زبان شهری که دخترش در آن زندانی است می داند، به التهاب فیلم می افزاید. اما دوام چندانی ندارد زیرا بلافاصله همسایه ای پیدا می شود که کمکش کند.

بعد از این که وکیل است که از انجام کار پدر و دختر امتناع می کند. پدر ( مت دیمون) مصمم می شود برخلاف هشداری که وکیل به او داده خودسرانه عمل کند. او به طرز بسیار احمقانه‌ ای به جستجوی پسری برمی آید که می گویند او قاتل اصلی است. «مت دیمون» که نقش یک مجسمه ی بلاهت تمام عیار را بازی می کند پرسان پرسان به جایی می رسد که چند جوان قصد آزارش را دارند و اتفاقا آن پسر ( اکیم) هم به آن ها ملحق می شود و پدر که در شرایط بدی قرار دارد نمی تواند او را گیر بیندازد.

حالا چرا به او مشکوک شده اند؟ زیرا او به دوستی گفته که دختری را کشته و حالا« آلیسون »معتقد است که او قاتل است. اصرار دختر برای نجات از زندان تعریف شده نیست. چیزی که مای مخاطب می بینیم نه سال زندان است که پنج سال آن گذشته و قرار است چهار سال آینده با مرخصی همراه باشد. اما چیزی از شرایط داخل زندان نمی دانیم. یعنی هیچ نمادی از ناراحتی و عذابی که دختر می کشد ،نیست و باید فقط به چند کلمه ای که دختر بیان می کند پی به عمق سختی ها ببریم که عملا غیر ممکن است.

پس این سوال پیش می آید که وقتی یک زندانی شرایط نسبتا خوبی دارد چرا باید تا این حد بی قرار باشد؟ همه ی ما فرق بین حصار و آزادی را به خوبی می دانیم اما این کافی نیست. هر چقدر هم قبلا در فیلم ها و کتاب ها راجع به زندان دیده و خوانده باشیم باز برای یک فیلم جدید نیاز به مقدمه چینی احساس می شود. فرق فیلم ها و فیلم سازها در نوآوری هایی مشخص می شود که در این مقدمه چینی ها نشان می دهند.

بگذریم‌
با این که از متد رادیو و سرهای سخنگو استفاده شده، یعنی ما فقط می شنویم و نمی بینیم، اما با مسائلی از زندگی گذشته ی این خانواده آشنا می شویم که پدر دائم الخمر بوده و مادر خودکشی کرده است. خانواده ای آشفته که ظاهرا پدر مقصر همه ی آن خرابکاری ها بوده است.

اما حالا پدر را خیلی شاد و مسئولیت پذیر در کنار خانواده ی جدیدش می بینی. در حدی که وقتی خبر دادند که دخترش خودکشی کرده که این هم از اتفاقات زائد و به دردنخور فیلم بود،انقدر ناراحت نشد که برای مایا ( دختر ویرجین) ناراحت شد و از ته دل گریه کرد.

از این هم بگذریم؛ ناگهان ورق برمی گردد و دختری ‌که تا حالا همه ی رسانه ها بر علیه ش داد سخن می دادند، از زندان آزاد می شود و به مملکتش برمی گردد. و چنان چه سرهای سخنگوی فیلم می گویند. این چرخش و گذشت در پرونده فقط یک بار اتفاق می افتد آن هم فقط در مارسی، که مثلا این هم توضیحی باشد برای این که چرا یکهو دختر از زندان آزاد شد.
بعد هم دختر به پدرش اعتراف می کند که او «اکیم» را برای بیرون انداختن دوستش از خانه به سراغش فرستاده است.

همه چیز پشت هم چیده شده که فقط فیلم تمام شود انگار یک قفسه از مصالح وجود دارد که کارگردان هر وقت خواسته جایی را ماله بکشد یا راه گریزی پیدا کند، دست می برد و یک چیزی از قفسه بر می دارد و کارش را راه می اندازد.

در آخر هم جایی که قرار است خود مخاطب پی‌ به مضمون اخلاقی فیلم ببرد و تغییر در خلق و خوی پدر را به چشم خودش ببیند، همه ی این ها را از زبان پدر می شنود. صحنه های احمقانه و ناکارآمد و وقت پر کن زیادی در فیلم بود، از صحنه ی تمرین تئاتر، که معلوم نیست چرا انقدر روی بازیگر بودن «ویرجین» تاکید می شد، تا جایی که در یک کافه عده ای پیرمرد نشسته اند و راجع به قتلی حرف می زنند که پنج سال پیش اتفاق افتاده است.

فکر می کنم سایت های نظرسنجی فیلم هم در بعضی معذورات، به فیلم ها رای می دهند.