نقدی بر مجموعه زن زندگی، مرد زندگی

چهارشنبه 7 مهر1400
نویسنده: پرستو زارعی

سادگی مفهوم زندگی ست و آنچه آثار هنری مطرح را از دیگران متمایز می کند همین سادگی ست. سادگی در فرم ، سادگی در محتوا و سادگی در انتقال مفاهیم به مخاطبانش. در شبکه پنج رسانه ی ملی این روزها در حال پخش سریالی ساده است ؛ زن زندگی ، مرد زندگی ،روایت تجربه های زیستی زوج جوانی به نام ارسلان (با بازی میثم راز فرد) و ترانه (با بازی خاطره حاتمی).

چنانچه بخواهیم به سریال نگاهی بیاندازیم با ساختاری منسجم از یک سریال ایرانی مواجه می شویم. اگر هدف از ساخت یک سریال ، به صورت کلی انتقال معنا به مخاطب و روایتی صادقانه از مفاهیم است ، سریال زن زندگی ، مرد زندگی توانسته در نهایت سادگی ساختاری خودش و همچنین در نهایت سادگی بازیگرانش ، مفاهیم مورد نظر خودش را به مخاطبانش انتقال دهد. سریالی بدون نگاه زرق و برق دار این روزهای نمایش های خانگی و درست مانند اکثریت جامعه ی هدفش از سادگی زندگی می گوید و مهر در خانواده های ایرانی. نه از خانه های فوق لاکچری خبری هست و نه ماشین های گران قیمت انچنانی و نه از سکانس های هندی.

ارسلان با بازی خوب و دلنشین «میثم رازفرد» نویسنده ی جوان است با دغدغه های انسانی در خانواده ای متوسط مثل هزاران خانواده ای که می شناسیم با همسرش ترانه با بازی خوب «خاطره حاتمی» در تلاش به خودشناسی گام بر می دارند. زوجی جوان که در هر قسمت به نتیجه ای در معرفت زندگی و جهان می رسند در پشت بام آشیانه شان. ارسلان و ترانه ی قصه بدون روتوش اند. نه گریم به کمک شخصیت شان میآید و نه طراحی لباس. حتی دوربین نیز به نقش شان کمک نمی کند. هر کدام از اعضای خانواده ی ارسلان کار خودشان را می کنند و مثل بسیاری از خانواده های جامعه ی ایرانی هر کدام راه خودشان را می روند. اما آنچه آنها را به هم پیوند می دهد خود خانواده است. قداست خانواده در فرهنگ ایرانی با تمامی بالا و پایین ها و تمامی اشک ها و خنده ها آنها را به هم پیوند می دهد. کارگردان خواسته یا ناخواسته شخصیت ها را به حال خودشان رها می کند. و این اتفاق زیبایی ست.

آرامش حاکم بر زندگی این خانواده با طنز در روابط شان بر خلاف نظر خیلی از منتقدان در فاصله از جامعه ی امروزی ، به نظر می رسد خواسته ی جامعه ی امروز ماست. ولع ها و یک شبه راه صد ساله رفتن جوانهای امروز در خیلی از سریال های نمایش خانگی در سریال زن زندگی ، مرد زندگی دیده نمی شود. آنچه مخاطب می بیند سادگی و واقعیت زندگی یک زوج از میلیون ها زوج ایرانی ست . و این سادگی چه در انتخاب نقش ها و چه در بازی بازیگران ، سریال را برای مخاطب باورپذیر می کند. اما آنچه از اهمیت فراوانی برخوردار است دیالوگ بین زن و مرد قصه ی ماست. دیالوگی که احساس می شود جامعه ی این روزهای ما شدیدا به آن نیازمند است. دیالوگی که نبودش باعث ازدحام طلاق ها در راهروهای دادسراهاست. دیالوگی که نبودش سوءتفاهم هایی ست که یا به جدایی یا به زد و خوردهای خیابانی منجر می شود.

در لابه لای طنازی های شخصیت های سریال و لبخندهایی که بر چهره ی تماشاگرانش می گذارد این دیالوگ است که می شود انتقال پیام و ذات زندگی که می شود محتوای سریال. سریال (زن زندگی ، مرد زندگی) را از دریچه ی کلوزآپ ها ، نه از دریچه ی حرکت دوربین ، نه از دریچه ی سوپراستارها و نه از دریچه ی زندگی های لاکچری دروغین اقلیتی در بالاشهر. قصه های ارسلان و ترانه را از دریچه ی سادگی نهفته در زندگی باید دید.