نگاهى به فيلم سوتفاهم

يكشنبه 28 اذر 1400
چكاوك شيرازى

فیلم «سوءتفاهم» توانسته به حد و اندازه های یک فیلم خوب نزدیک شود و از نظر نوع روایت داستان، یادآور فیلم« بازی »با بازی مایکل داگلاس1997 است.

یک گروه فیلم برداری ظاهرا مشغول ساخت یک فیلم هستند و این چیزی است که تقریبا تا یک سوم از داستان گذشته، به آن پی نمیبریم و کل گروه فیلم برداری را در قالب آدم رباها می بینیم. تا جایی که حتی این سوال پیش می آید که که چرا این همه آدم در یک گروگان گیری شرکت دارند! اما کم کم با فضای فیلم اخت می گیریم و با عوامل فیلم- گروگان گیری بیشتر آشنا می شویم.
«مریلا زارعی» کارگردان-رییس است و اوست که نقشه کشیده تا اکبر عبدی) را بدزدند و یکی از دستیارانش (کامبیز دیرباز) را از قبل از شروع داستان، فرستاده تا دختر را فریب بدهد که با همدستی خودش از پدرش اخاذی کنند.

اکثر صحنه های مربوط به فیلم برداری و صحنه های گروگان گیری موازی هم پیش می روند. از صحنه های ابتدایی گرفته تا صحنه‌های مربوط به بازی آنها با سم و مخصوصا زمانی که پلیس وارد ماجرا می شود. حضور پلیس، پله ی آخر بود چون در یک فیلم‌نامه ی خوب اتفاقات لحظه به لحظه بزرگتر و تاثیرگذارتر می شوند تا جایی که تقریبا همزمان با نقطه ی اوج داستان، اتفاق بزرگی روی می دهدو در سوتفاهم این حضور پلیس اصلی و هنروران در نقش پلیس (اتفاق بزرگ) است.

نکته ی خیلی خوب فیلم رودست خوردن مخاطبی بود که تا حالا فکر می کرد همه چیز را راجع به فیلم‌ میداند و یک‌ قدم از بازیگران جلوتر است. اما مخاطب زمانی رودستی اساسی می خورد که می فهمد همه ی نقشه ها و برنامه ریزی ها از جانب پدر دختر ( اکبر عبدی) بود تا دستیار کارگردان را از سر راه خودش و دخترش بردارد.

از دیگر نکته های خوب فیلم ماجرای خوردن سم ها بود که حقیقتا توانسته بود مخاطب را سردرگم و حواسش را از قاتل اصلی پرت کند و بخش کمدی فیلم که با حضور همیشه خوب «پژمان جمشیدی» به خوبی از آب درآمده بود. لوکیشن و رنگ پردازی فیلم هم کاملا درخور فضای فیلم بود و آن خانه با اتاق ها و پله های متعدد تصویری از داستان تو در توی در حال روایت را ارائه می داد.