فینال لیگ قهرمانان( فصل 82-81)؛ استون ویلا- بایرن مونیخ

این بار لیورپول در یک چهارم نهایی(2-1) به زسکاصوفیه باخت. لیورپول در بازی رفت با تک گل رونی ویلان حریف خود را شکست داد اما استویچو ملادنوف با گل دقیقه 77 در بازی برگشت، نتیجه را به سود زسکا کرد و کار دو تیم به وقت اضافی کشید. جایی که ملادنوف با گل دوم خود، صعود زسکا را رقم زد.

 اما باز هم دیگر نماینده انگلیس درخشان ظاهر شد. استون ویلا با پیروزی مقابل والور ایسلند(7-0)، در برابر دینامو برلین آلمان شرقی(2-2) به تساوی دست یافت، اما با توجه به برد(2-1) در خانه حریف و شکست(1-0) در خانه به مرحله بعد رسید. این تیم سپس  دینامو کیف شوروی(2-0) و اندرلخت بلژیک(1-0) را شکست داد و فینالیست شد و مقابل بایرن مونیخ قرار گرفت. بایرن در راه رسیدن به چهارمین عنوان قهرمانی خود موفق شد در برابر اوستر سوئد(6-0)، بنفیکا پرتغال(4-1)، یونیونرسیتاتیا رومانی(3-1) و زسکابلغارستان(7-4) به برتری دست یابد. فینال در حضور 46 هزار تماشاگر در فاینورداشتادیون برگزار شد و هرچند ویلا در دقیقه 9 ناچار به تعویض جیمی ریمر دروازه بان خود و حضور نایجل اسپینک در زمین شد، اما با تک گلی که پیتر ویثه در دقیقه 67 به ثمر رساند، استون ویلا برای اولین بار قهرمان اروپا شد. این تیم توسط تونی بارتون هدایت می شد.

پیتر ویثه مهاجم استون ویلا در فینال 1982معتقد است برای برد در این مسابقه باید اسم و رسم و شهرت حریف، فراموش می شد. او می گوید:

اگر می رفتیم و نگاهی به ترکیب بایرن مونیخ می انداختیم، احتمال زیادی وجود داشت که خود را خیس کنیم. برای همین هم این کار را نکردیم. ران سندرس مربی تیم، مسئول گرد آوری اطلاعات از تیم حریف بود، اما پس از بازی نیمه نهایی تیم را ترک کرد. دستیار سابق او تونی بارتون نیز نیازی به این کار نمی دید. بایرن مونیخ در سال 1982 سیزده ملی پوش در ترکیب خود داشت؛ بازیکنانی مثل کارل-هاینس رومنیگه، کلاوس اوگن تالر و پل برایتنر. ما دو ملی پوش داشتیم. اگر قرار بود اینطور به بازی نگاه کنیم، هیچ شانسی برای شکست حریف باقی نمی ماند، اما به این مسائل اهمیتی نمی دادیم. در روتردام به زمین رفتیم و در برابر دوربین های فیلم برداری به سمت هواداران و خانواده های خود دست تکان دادیم. بایرن احتمالا فکر کرده بود ما چیزی بیشتر از چند توریست نیستیم. اما زمانی که سوت شروع بازی زده شد، هیچ وقت بازیکنانی به این ویرانگری ندیده بودم. آخر بازی رفتم تا با برایتنر دست بدهم، او روی زمین نشسته بود و سر خود را تکان می داد. رومنیگه تنها کسی بود که به نظر قبول کرده چه اتفاقی رخ داده است. رسانه های آلمانی نمی توانستند این اتفاق را باور کنند. مطمئن نیستم که حتی رسانه های انگلیسی هم می توانستند قهرمانی ما را باور کنند.