فرانسیسکو وارالو، آخرین بازمانده از اولین جام جهانی

مهدی زارعی- حتی زمانی که  فرانسیسکو وارالو مسابقات جام جهانی 1930 را با تیم ملی آرژانتین به پایان رساند، دلیلی وجود نداشت که کسی یادی از او به خاطر عملکردش در اولین دوره جام جهانی داشته باشد. اما آنچه بعدها نام او را بر سر زبانها انداخت، تاریخ تولدش بود! وارالو در روز 5 فوریه 1910 در لا پلاتا آرژانتین متولد شده بود و تا سالهای سال پس از اولین دوره جام جهانی زنده ماند. به طوری که سرانجام تمام بازیکنان حاضر در 13 تیم شرکت کننده در نخستین جام جهانی از دنیا رفتند و تنها وارالو زنده ماند.

او که در دوران بازی خود سه بار در سالهای 1931، 1934 و 1935 با بوکا جونیورز قهرمان لیگ آرژانتین شد، به آمار 194 گل در این تیم رسید و زمانی که در ابتدای قرن 21 شاهد بود که چگونه مارتین پالرمو رکوردهای گلزنی در بوکا را جا به جا می کند، به شوخی گفت:

باید به بازنشستگی ام خاتمه داده و مجددا وارد میدان شوم!

سالها قبل از این رکوردشکنی، وارالو در سال 1930 اولین گل ملی خود را در تساوی(1-1) در جام نیوتن مقابل اروگوئه به ثمر رساند و تنها دو ماه بعد در لیست تیم ملی برای نخستین دوره جام جهانی قرار گرفت.

در آن مسابقات آرژانتین در رقابتهایی جنجالی مقابل فرانسه، مکزیک، شیلی و آمریکا پیروز شد تا دو سال پس از برگزاری فینال المپیک مقابل اروگوئه و شکست در برابر این تیم، یک فینال دیگر را مقابل همیشه خود برگزار کند. این بار در خاک اروگوئه برابر این تیم و البته با اضافه شدن فرانسیسکو به جمع بازماندگان نایب قهرمان المپیک. بازیکنی که در برد(6-3) مقابل مکزیک، موفق شد برای اولین بار در جام جهانی گلزنی کند.

اما وارالو که در دوران فوتبال ملقب به کانونسیتو( کانن کوچک) شده بود، از جام جهانی 1930 و فینال این مسابقات چه خاطراتی در ذهن داشت؟ آن هم مسابقه ای که از آن به عنوان « ناامید کننده ترین لحظه در زندگی ورزشی اش» یاد کرده است.

وارالو درباره فینال این جام در برابر اروگوئه گفت:

این بازی برای ما یک فاجعه بود. مونتی مهره کلیدی میانه زمین ما و دیگر نفرات از همان ابتدا ضعیف بازی کردند. البته بعدها فهمیدیم که او نامه‌ای تهدیدآمیز دریافت کرده که در صورت پیروزی، او و دخترانش را خواهند کشت. خوزه ناستازی، کاپیتان اروگوئه در طول مسابقه مرتبا به من توهین می کرد و مکررا رویم خطا انجام می داد.

اما این آلبی سلسته بود که نیمه اول را به سود خود خاتمه داد:

 وقتی با نتیجه (2-1) پیش بودیم، من فکر می‌کردم کار تمام شده و ممکن نیست ببازیم. در همان لحظات، توپی را دریافت کرده و یکی از شوت‌های معروفم را زدم. اما ضربه‌ام به تیر دروازه برخورد کرد، و زانویم بعد از آن ضربه، آسیب دید.

در آن ایام در قوانین فوتبال، چیزی به نام تعویض وجود نداشت و بازیکنان مصدوم یا باید از زمین خارج می شدند و یا با همان شرایط به مسابقه ادامه می دادند. تصمیم وارالو چه بود؟

بعد از مصدومیت مجبور شدم از زمین بیرون بروم. نمی‌توانستم راه بروم. بعد از بیرون آمدن من، فشار اروگوئه بیش‌تر شد. با تمام احترام به هم‌تیمی‌هایم، فکر می‌کنم بعد از خروج من، تیم استحکام خود را از دست داد. در پایان نیمه دوم، آنها (4-2) پیروز شدند. هنوز هم آن بازی را به خوبی به یاد می‌آورم و این مساله باعث عصبانیت من می‌شود. هنوز نمی فهمم ما چگونه اجازه چنین لغزشی را به خودمان دادیم؛ اطمینان دارم که اگر من در زمین می‌ماندم می‌توانستیم پیروز شویم. در کل زندگی‌ام، هیچ گاه چنین تلخی مثل از دست دادن آن فینال را حس نکردم.

وارالو و همنسلان او هرگز فرصت حضور مجدد در جام جهانی را کسب نکردند. در جام جهانی 1934 تیم منتخب آلبی سلسته در جام جهانی، تیمی سر هم بندی شده بود که بهترین های آرژانتین در آن غایب بودند؛ از جمله بازیکنان بوکا جونیورز که حتی یک نماینده در جام جهانی نداشتند!

به این ترتیب وارالو برای گلزنی در یک تورنمنت دیگر و کسب عنوانی دیگر، تا سال 1937 انتظار کشید. جایی که در رقابتهای کوپا آمه ریکا دروازه تیمهای شیلی و اروگوئه را گشود و در مسابقه کسب عنوان قهرمانی هم 84 دقیقه در میدان حضور داشت، اما در این لحظه جای خود را به جوانی 19 ساله به نام ویسنته دلا ماتا داد؛ مهاجمی که در وقت اضافی دو گل وارد دروازه برزیل کرد و قهرمانی آرژانتین را در این رقابتها رقم زد.

وارالو در سال 1940 به دلیل مصدومیت فوتبال را کنار گذاشت. او تا 30 آگوست 2010 زنده ماند و همین کافی بود تا نام خود را به عنوان آخرین بازمانده جام جهانی نخست ماندگار سازد. با مرگ او دفتر یک جام جهانی برای همیشه بسته شد و به همین خاط اعلام یک دقیقه سکوت در تمام مسابقات سود آمه ریکانا از سوی کنفدراسیون آمریکای جنوبی امر عجیبی به نظر نمی آمد.