سربازانی که فینال خاکی را به وجود آوردند

مهدی زارعی- در سال 1915 مشكل بزرگی در برگزاری بازی‌های جام حذفی انگلیس پیش آمد و آن ثبت نام بازیكنان بسیاری از تیمها در ارتش بود. كشته شدن «آرشیدوك فرانس فردیناند» ولیعهد امپراتوری اتری ـ مجارستان توسط گاوریلو پرنشیپ-یك جوان صرب- در سارایوو موجب آغاز جنگ جهانی اول گردید و در اندك مدتی جنگ سراسر اروپا را فرا گرفت. اما اتحادیه تصمیم گرفت كه مسابقات را به شكل همیشگی برگزار كند. بسیاری از تیمهای كوچك در ادوار ابتدایی از بازی كردن انصراف دادند تا تعداد مسابقات این فصل به 471 و تعداد گلها به 1663 گل كاهش یابد. با این حال ادوار نهایی مثل همیشه منظم برگزار شد.

 در این فصل تیم منچسترسیتی پیشنهاد كرد كه در تمامی مسابقات از همه مراحل، وقت اضافی پس از اوقات قانونی مسابقه و تساوی دو تیم برگزار گردد. اتحادیه این پیشنهاد را پذیرفت. علاوه بر آن دستور داد كه از آن پس، هر مسابقه‌ای كه مساوی شد، باید در روز شنبه هفته آینده تكرار شود؛ حتی در صورت تداخل با بازی‌های لیگ. سیستم معافیت از دیدارهای مراحل اول به این صورت بود كه 24 تیم تا دور پنجم مقدماتی، 12 تیم تا دور ششم مقدماتی و 52 تیم تا دور اول مرحله نهایی از حضور در جام معاف گشتند.

 در همین فصل دیدار تكراری تیمهای برادفورد و نورویچ در پشت دربهای بسته استادیوم لینكلن برگزار شد تا بسیاری از هواداران دو تیم با شكستن دربها به  زور وارد استادیوم شده و مسابقه را از نزدیك ببیند.

فینال در حضور 49557 تماشاگر در استادیوم اولدترافورد برگزار گردید. تعداد زیادی از تماشاگران،‌ سربازانی  بودند كه از جبهه‌های جنگ برگشته بودند و کثرت حضور این تماشاگران پیراهن خاکی باعث شد که این مسابقه به «فینال خاکی» معروف شود؛ البته طبق گفته نشریه منچستر گاردین، تماشاگران موظف به پوشیدن این یونیفورم ها بودند و همین باعث شد که استادیوم خاکی رنگ شود.

 تیم چلسی در اولین فینال تاریخ خود با مشکلات فراوانی روبه رو بود. آبی آسمانی های آن روزهای شهر لندن در لیگ نوزدهم شدند. باب تامسون، گلزن برتر آنها در لیگ، ده روز قبل از فینال، در بازی مقابل بولتون واندررز مصدوم شده بود و شرایط مناسبی نداشت. ویویَن وودوارد، بازیکن آماتور و ملی پوش انگلیس که در روزهای صلح برای چلسی بازی می کرد، بعد از آغاز جنگ، مشغول خدمت در ارتش بریتانیا بود. هرچند به او برای بازی در فینال مرخصی داده شد، اما وودوارد اصرار داشت که چون تامسون به باشگاه کمک کرده تا به فینال برسد، باید در فینال هم به میدان برود. زمانی که اعلام شد تامسون از ناحیه چشم آسیب دیده است، نگرانی ها افزایش یافت، اما سرانجام او به میدان رفت.

شفیلدی ها هم در حالی که تنها 41 گل در لیگ دریافت کرده بودند، اما ضعف خط حمله این تیم سبب شد که در لیگ عنوانی بهتر از ششمی کسب نکنند. آنها در فینال با یازده بازیکن انگلیسی به مصاف رقیب خود رفتند.

فینال در حضور 49557 تماشاگر در اولدترافورد برگزار و برنامه رسمی فینال توسط منچستریونایتد تهیه شد، نسخه ای ویژه بر روی ابریشم که برای ارائه به بازیکنان و مسئولان به چاپ رسید. در فواصل بین مسابقه، گروه ایروِل اولد پرایز مجموعه ای از آهنگ های سراسر جزیره بریتانیا را برای تماشاگران اجرا کرد. مطابق پیش بینی ها،، چلسی در فینال موفق نبود و (0ـ3) مغلوب شفیلد یونایتد گردید تا دست «هارولد هالس Harold Halse» از رسیدن به جام برای سومین بار كوتاه بماند. مهاجم 29 ساله اهل استراتفورد در سال 1909 با منچستریونایتد و در سال 1913 با استون ویلا قهرمان جام حذفی شد و این بار با چلسی نایب قهرمان شد تا اولین بازیكنی لقب گیرد كه با سه تیم متفاوت فینال جام را تجربه كرده است. هالس در تیم ملی هم آماری منحصر به خود را داشت؛ یک بازی و دو گل!

در پایان مسابقه، اِرل دربی جام قهرمانی را اعطا کرد. با وجود هیاهویی که بسیاری از سخنان او را تحت الشعاع قرار داد، اما این عبارت ارل بازتاب پیدا کرد: همه حاضران در ورزشگاه باید به هم بپیوندند و "مسابقه دشوار‌تری را برای انگلیس" انجام دهند.

پس از ان جام با وقفه‌ای پنج ساله رو به رو گردید همان طور كه بسیاری از فعالیت‌های ورزشی در سراسر جهان با وقفه مواجه شد. در طول جنگ جهانی بسیاری از چهره‌های نامدار جان خود را از دست دادند. این جنگ هم مثل تمامی جنگهای تاریخ تنها برای سیاستمداران بركت داشت ولی برای ورزش چیزی جز نكبت به بار نیاورد!