زندگینامه امامزاده داوود

شرف‌الدین داود الحسنی که با نام امامزاده داوود شناخته می‌شود، با یازده پشت به حسن مجتبی می‌رسد. گفته می‌شود که وی و برخی دیگر از بستگانش در همراهی علی بن موسی الرضا به ایران آمده و کشته شدند. بقعه این امامزاده در دوران صفویه ساخته شد و در دوران فتحعلی شاه توسعه یافته‌است. در دره‌های مجاور امام‌زاده داوود در سمت مغرب و جنوب غربی در آبادی‌های رندان و سنگان بقعه‌هایی به نام امامزاده عمادالدین پدر امام‌زاده داوود و امامزاده علاءالدین و امام‌زاده قاسم و امامزاده عقیل برادران امام‌زاده داوود وجود دارد. آرامگاه امامزاده داوود واقع در شمال غرب تهران و در انتهای جاده امامزاده داوود در بخش کَن و در ارتفاع ۲۶۰۰ متری از سطح دریا است.

امام زاده داوود از نسل امام موسی کاظم است؟

بعضی معتقدند که نسبت امامزاده داود(ع) به امام موسی الکاظم (ع) منتهی می شود: "داود بن موسی بن ابراهیم بن موسی بن جعفر (ع)".
اما در کتاب اختران تابناک، مولف می گوید: من در این باره جستجوی فراوان کردم نسب ایشان به این شرح است: "داوود بن عماد طباطبا بن اسماعیل بن ابراهیم بن حسن بن امام حسن مجتبی".

تاریخ تولد و شهادت امام زاده داوود

نسبت امامزاده داود(ع) بنا به تأیید آیت الله العظمی نجفی مرعشی، بعد از ۱۱ پشت به امام حسن مجتبی علیه السلام می رسد. درباره تاریخ تولد و شهادت ایشان منابع دقیقی در دسترس نیست، اما شواهد تاریخی تولد و شهادت آن حضرت را در حدود سال ۴۴۰ و ۴۸۰ ه.ق ذکر می کند.

نحوه شهادت امام زاده داوود

می گویند امامزاده داود(ع) و خاندانش در همراهي حضرت امام رضا(ع‌) به ايران وارد شدند. ایشان برای پیوستن به مجاهدان شیعه شمال ایران، از شهرری راه شمال را در پیش می گیرد و در مسیر خود در کنار کوه های البرز در روستای کیگا به دست عمال خلفای بنی عباسی به شهادت رسیده، در همان محل مدفون می شود.

به هر حال کشف و کرامات زیادی از این امامزاده بزرگوار نقل کرده اند و هر ساله هزاران نفر برای زیارت مرقد شریفش راه صعب العبور آن را که در کوه های سر به فلک کشیده البرز و به فاصله 15 کیلومتری فرحزاد قرار دارد طی می کنند.

تاریخچه حرم امام زاده داوود تهران

در جلد اول کتاب اماکن متبرکه تألیف سیدمحمدتقی مصطفوی درباره بقعه و موقوفات امامزاده داود(ع) آمده است:

بقعه قدیمی این زیارتگاه در زمان صفویه بنا گردیده است و حرم ۸ ضلعی کنونی را به طول شرقی و غربی ۶ متر و عرض تقریبی ۵ متر با سرداب زیرآن در زمان فتحعلی شاه قاجار به جای بنای قدیم که برج ساده سنگی بی پیرایه ای بیش نبوده است، ساخته اند.

بنابه اظهار متولی بقعه، طومارها و وقف نامه هایی مربوط به این امامزاده به دست آمده است که تاریخ آنها به زمان شاه طهماسب اول صفوی و فرزند او حیدر میرزا باز می گردد. شاه طهماسب و فرزندش املاک و دهاتی را از قلیخان قزوینی خریداری و وقف امامزاده داود(ع) کرده اند. بنابر این بنای قدیمی بقعه پیش از صفویه نیز وجود داشته ولی در حال حاضر، هیچ اثر معماری که به دوران قدیم تر از زمان ناصرالدین شاه متعلق باشد در آن به چشم نمی خورد.)

بنای اصلی بقعه به قبل از دوران صفويه باز می گردد. آنچه در حال حاضر از بنای ابتدايی به جا مانده، حرم هشت ضلعی كنونی به طول شرقی غربی ۶ متر و عرض تقريبی 5 متر با سرداب زير آن است‌.

از آثار تاريخی بقعه كه تاكنون به جای مانده ميتوان از سنگ فبر امامزاده و دو درب ورودی به حرم كه متعلق به زمان قاجاريه و سال ۱۲۴۰ ميياشد اشاره كرد و ضريح قديمی اين بقعه چوبی و به سبك معروف جعفری بوده است كه به جاي آن ضريحی به سبك گوی و ماسوره ساخته و تعبيه گرديده است.

در گوشه شمال شرقی حرم دريچه آهني به طرف سرداب باز میشود كه با چند پله باريك به مرقد امام‌زاده ختم می شود.