رباح ماجر، متخصص گلزنی به غولهای آلمانی

تیمهای بزرگ فوتبال، کمتر می شود که از یک سوراخ دو بار گزیده شوند. برای آلمان ها این مساله بیشتر از سایر کشورهای صاحبنام به چشم می خورد. اما یک بازیکن گمنام در جام جهانی ژرمن ها را به زانو در آورد و سالها بعد مجددا به غول کشی خود ادامه داد؛ این بار در فینال جام قهرمانان اروپا.

زمانی که تیم ملی الجزایر راهی جام جهانی 1982 اسپانیا شد، رباح مصطفی ماجر، مهاجم 23 ساله و 179 سانتی متری این تیم، یکی از 15 بازیکن الجزایر بود که در لیگ داخلی این کشور بازی می کرد. ماجر تا قبل از جام جهانی 31 بار برای تیم ملی به میدان رفته بود و 10 بار هم دروازه رقبا توسط او باز شده بود. او که متولد 15 دسامبر 1958 در حسین دای الجزایر بود، تنها 19 سال داشت که برای نخستین بار عضو تیم ملی شد و در سال 1978 با تیم ملی الجزایر قهرمان بازیهای آفریقایی شد. دو سال بعد، او افتخار حضور در بازیهای المپیک را در سال 1980 به دست آورد.

در المپیک مسکو، بازیهای الجزایر از ساعت 12 ظهر روز 20 جولای با مسابقه مقابل سوریه آغاز شد و ماجر گل دوم تیمش را در برد(3-0) برابر این تیم به ثمر رساند. باخت(1-0) از آلمان شرقی و تساوی(1-1) مقابل اسپانیا، الجزایر را به عنوان تیم دوم راهی مرحله بعد کرد و هرچند که الجزایر در یک چهارم نهایی بازیها(3-0) از یوگسلاوی باخت و حذف شد، اما همین تیم شاکله خودش را برای آینده حفظ کرد. از پدیده های جنگجویان صحرا در این رقابتها در کنار ماجر، لخضر بلومی بود که قرار بود در کنار رباح، فوتبال دنیا را تکان بدهند.

وقتی الجزایر جواز صعود به جام جهانی 1982 اسپانیا را به دست آورد، از دو مربی برای هدایت بازیکنان خود استفاده کرد: محی الدین خلیف و رشید مخلوفی. تیم منتخب این دو مربی، در چهارمین روز آغاز جام، آماده دیدار با آلمان غربی شد؛ قهرمان اروپا و تیمی که می رفت تا در این جام هم به فینال صعود کند. اما سبزها آماده خلق یک حماسه بودند. ماجر در دقیقه 54 آنها را پیش انداخت و یک دقیقه بعد از گل تساوی ژرمنها، بلومی در دقیقه 68 ضربه نهایی را زد. الجزایر 2 آلمان یک.

سبزها بعد از این شوک بزرگ، با دو گل از اتریش باختند، نتیجه ای که روی کاغذ عجیب به نظر نمی آمد. آنها در روز پایانی در 35 دقیقه اول بازی، 3 گل به شیلی زدند تا صعودشان به دور دوم قطعی به نظر برسد. اما تا دقیقه 73 بازی(3-2) شد و هرچند الجزایر(3-2) برد، ولی تفاضل گل، مانع از صعود این تیم به دور دوم شد و رویاهای روباهها به پایان رسید.

اما برای ماجر، این تازه شروع یک راه پر افتخار بود. یک سال بعد از جام جهانی، او بعد از شش سال حضور در باشگاه نصرحسین دای و زدن 58 گل در 94 بازی لیگ برای تیم، لیگ الجزایر را ترک کرد. ماجر با این تیم هرگز لیگ را نبرد و یک بار در سال 1978 نایب قهرمان جام آفریقا و یک بار در 1979 فاتح جام حذفی الجزایر شد.

ریسینگ کلاب پاریس مقصد اروپایی ماجر بود. جایی که طی دو سال، در 50 بازی 23 گل برای این تیم به ثمر رساند. مدتی کوتاه به باشگاه تور قرض داده شد و سرانجام در سال 1985 فرانسه را به مقصد بازی در لیگ پرتغال و باشگاه پورتو ترک کرد. ماجر عضو پورتو شد و بخشی ازتیمی که روزهایی طلایی را آغاز می کرد. پورتو فصل 86-85 را با دو امتیاز برتری نسبت به بنفیکا به پایان رساند و قهرمان لیگ پرتغال شد. ماجر هم با 12 گل زده، بعد از فرناندو گوش، دومین گلزن برتر پورتو در آن فصل لقب گرفت. یک فصل بعد، درخشش شاگردان آرتور ژرژ در اروپا آغاز شد. پورتو بعد از حذف نمایندگان مالت و چکسلواکی، بروندبی دانمارک و دیناموکیف شوروی را هم از تورنمنت حذف کرد و فینالیست شد. ماجر در مسیر فینال سه گل زد، از جمله گلهایی که در برابر بروندبی و دیناموکیف به ثمر رساند. پورتو در فینال از دقیقه 25 مقابل بایرن مونیخ عقب افتاد. اما ماجر در دقیقه 77 یک بار دیگر در برابر ژرمن ها قدرتنمایی کرد. این بار به دنبال توپی که از گوشه زمین می آمد و در شرایطی که او پشت به دروازه داشت. ماجر به توپ ضربه زد تا با گل او، ضربه رباح ماجری وارد ادبیات فوتبال جهان شود و البته پورتو سرانجام (2-1) برنده و قهرمانی اروپا را برای اولین بار جشن بگیرد.

در دسامبر همان سال، وقتی در نبرد بین قاره ای مقابل پنارول اروگوئه، کار گره خورده بود، ماجر در دقیقه 109 گل برتری پورتو را به ثمر رساند و افتخار دیگری کسب کرد. فتح لیگ در سالهای 1988 و 1990 و سوپر کاپ پرتغال در سالهای 1986 و 1990 افتخارات بعدی او بودند و سرانجام با قهرمانی جام ملتهای آفریقا در 1990 افتخارات او تکمیل شد. ماجر در سال 1987 توپ طلای آفریقا را برنده شده بود، اما هرگز افتخار تیمی با سبزها به دست نیاورده بود.

در سال 1991 کاپیتان رباح و سبزها با برتری مقابل ایران در جام بین قاره ای، یک جام دیگر هم به ارمغان آوردند و ماجر با 87 بازی ملی و 28 گل زده از تیم ملی وداع کرد. یک فصل بعد او با پیراهن نادی قطر از فوتبال کناره گرفت در حالی که در پایان قرن بیستم، به عنوان پنجمین بازیکن برتر قرن تاریخ آفریقا، بهترین فوتبالیست عرب قرن بیستم و بهترین بازیکن تاریخ الجزایر انتخاب شد.