راهکارهایی متنوع برای ناکامی همیشگی تیم ملی امید!

حذف و ناکامی امیدهای فوتبال کشورمان در دوره های مختلف بازیهای آسیایی و انتخابی المپیک مساله ای کاملا عادی شده است و بعید به نظر می رسد این ناکامی ها به این زودی به پایان برسد. به نظر می رسد که حتی اگه قرار بود این سريال ناکامی ها را رقبای ما برایمان بنویسند، قطعا نمی توانستند به خوبی سناریوی فدراسیون فوتبال و کمیته ملی المپیک، آخر این سريال را با ناکامی همراه کنند. تیم امید تا این اندازه بی ارزش و بی اعتبار محسوب می شود که همیشه یا هدایت آن به بی تجربه ها سپرده می شود یا به شکست خورده ها! کم نبوده اند مربیانی که اولین تجربه مربیگری خود را در تیم ملی امید به دست آورده اند.

در صورتی که کسی در این امر شک کرد، کافی است اتفاقاتی را مرور کند که در دو دهه اخیر برای امیدهای فوتبال ایران اتفاق افتاده است. حتی زمانی که تیم ملی پرمهره بوده، فدراسیون ترجیح داده با انتخاب یک مربی ضعیف، کار تیم امید را یکسره سازد! مثل تیمهای پرستاره انتخابی المپیک های 2000 و 2004. که در مورد اول، تیم در ابتدا به علی پروین و سپس به اِگون کوردِس مربی گمنام آلمانی سپرده شد و بسیار ساده در گروه سه تیمه خود سوم شد و چهار سال بعد هم تیمی که با برانکو ایوانکویچ قهرمان بازیهای آسیایی 2002 در بوسان- کره جنوبی- شده بود، به شکلی عجیب در انتخابی المپیک به محمد مایلی کهن سپرده و نتیجه این انتصاب حیرت انگیز فدراسیون محمد دادگان، حذف ایران بعد از فقط سه مسابقه دور رفت انتخابی المپیک بود.

سال 2006 ایران با مربیگری رِنه شیموئِژ برزیلی در بازیهای آسیایی سوم شد. اما صغرسنی تا اندازه ای در این تیم بود که چند ماه بعد در انتخابی المپیک، اکثر این بازیکنها دیگر امکان بازی در تیم ملی امید را نداشتند! تیم ملی هم مربی نداشت و بالاخره وقتی فولاد خوزستان تصمیم گرفت وینگو بگوویچ را استخدام کند، مسوولان تیم ملی سریع پیشدستی کردن و بگوویچ  به مربی تیم امید بدل شد. اما خود بگو هم پس از حذف ایران گفت: اگر می دانستم حتی یک دهم این مشکلات را خواهم داشت، هرگز مربی تیم امید ایران نمی شدم!

در سال 2010 ایران تدارکات خوبی داشت اما قبل از بازیهای آسیایی به غلام پیروانی دستور داده شد حتما باید سه سهمیه بزرگسال را با خود به بازیهای آسیایی گوانگژو ببرد. این کار نظم تیم شاغلام را بر هم زد و تیم چهارم شد و شاغلام هم برکنار. مدتی طولانی تیم امید بی مربی بود و برای دو مسابقه کار به هومن افاضلی سپرده شد. اما وقتی نوبت به بازی حیاتی مقابل عراق رسید، علیرضا منصوریان روی نیمکت تیم ملی نشست و انگار که تمام اینها کافی نبود، ناگهان کمال کامیابی نیای دو اخطاره به زمین فرستاده شد تا برد ایران مقابل عراق تبدیل به شکست 3 بر صفر شود! و ایران حتی به دور گروهی انتخابی بازیها هم نرسد.

چهار سال بعد انگار که مسوولان ورزش کشور دیگه در کار خود، حرفه ای شده باشند، راحت تر ایران را از رقابتها حذف کردند. در بازیهای آسیایی 2014 اینچئون قرار بود پروفسور ادواردو وینگادا ایران را قهرمان سازد. اما ایران(4-1) از ویتنام باخت و از گروه خود هم صعود نکرد. برای انتخابی المپیک هم تیم سپرده شد به بزرگ ترین دشمن مربیان پرتغالی؛ محمد مایلی کهن! تیم امید با محمد خاکپور و محمد مایلی کهن یک بار دیگر حذف شد و به المپیک نرسید.

بالاخره می رسیم به دوره قبل بازیهای آسیایی. جایی که در ابتدا قرار بود تیم با زلاتکو کرانچار بدرخشد؛ اما وقتی قرعه مرحله حذفی دیده شد، مسوولان ترجیح دادند ایران حتی از میانمار شکست بخورد تا دور دوم حریف کره جنوبی نشود! از قضا ایران در یک هشتم نهایی به کره ای ها برخورد کرد و خیلی آسان شکست خورد و هم حذف شد و هم ترس از کره در دل ملی پوشان آینده کاشته شد. کرانچار هم رفت و تا انتخابی المپیک 2020 تیم مدتی بین فرهاد مجیدی و حمید استیلی دست به دست شد و بالاخره هم ایران در پایان مرحله گروهی از رقابتها حذف شد.

در چهار سالی هم که وقت داشتیم، روال همیشگی آماده شدن برای حذف تکرار شد. در ابتدا تیم به بهانه عدم همکاری باشگاهها به مسابقات همبستگی کشورهای اسلامی اعزام نشد تا مبادا بازیکنها صاحب تجربه و آمادگی شوند!  ایران حتی حاضر شد جریمه ده هزار دلاری عدم حضور در رقابتها را بپردازد اما در این رقابتها شرکت نکند! باقی اتفاقات را همه ما می دانیم؛ دوگانه حذف با عنایتی از انتخابی المپیک و بازیهای آسیایی. حالا سه سال زمان برای یک ناکامی دیگر مانده است. اما در آن دوره چه راهکارهایی برای ناکامی امیدها استفاده خواهد شد؟