دیدارهای تدارکاتی قبل از تورنمنت های بزرگ

مهدی زارعی- چه نوع بازیهایی را باید برای آماده شدن یک تیم در نظر گرفت؟ بازیهای سخت با تیمهای خیلی قوی به قیمت شکست خوردن؟ یا بازیهای آسان با تیمهای ضعیف تر برای بالا بردن شرایط روحی و روانی تیم؟

بسته به شرایط تیمها در سراسر دنیا، شرایط آماده سازی تیمها فرق می کند. هرچند فیفا بسیار تلاش می کند تا با بالا بردن تاثیر رنکینگ تیمها در سیدبندی تورنمنت های مختلف، اهمیت همه مسابقات- از جمله بازیهای دوستانه و تدارکاتی- را بالا ببرد، اما دیگر برد و باخت در این مسابقات، اهمیت گذشته ها را ندارد. کدام تماشاگر کنونی فوتبال می تواند تصور کند، که یکی از حساس ترین و خشن ترین دیدارهای تاریخ فوتبال که لقب« نبرد هایبری» به آن داده شد و در همان دقایق ابتدایی بازی، پای دو بازیکن شکست- یعنی نبرد انگلیس و ایتالیا در سال 1934 در ورزشگاه خانگی آرسنال- فقط یک بازی دوستانه بوده است؟

به هر حال در آن زمان، بازیها کم بود و اهمیت یک بازی تدارکاتی کمتر از یک فینال جام جهانی نبود. به همین خاطر نوع تدارکات تیمها قبل از مسابقات بزرگ، همیشه متفاوت بود.

برای مثال کره شمالی برای حضور در جام جهانی 1966 ترجیح داد تمام بازیهای تدارکاتی خود را با تیمهای باشگاهی و کوچک شوروی برگزار کند و البته در همه آنها نیز مغلوب شد؛ در روزگاری که فیلمی از بازی رقبا نمی شد تهیه کرد، کره ای ها به این شکل آماده شدند و به عنوان ناشناخته ترین تیم، پای به جام جهانی گذاشتند و توانستند با برتری(1-0) مقابل ایتالیا، به دور دوم صعود کرده و لقب طوفان زرد را برای همیشه به خودشان اختصاص دهند.

قبل از کره ای ها، برزیل هم برای آماده سازی جام جهانی 1958 ترجیح داد با تیمهای باشگاهی مختلف بازی کند، از جمله پالمیراس برزیل و اینتر و فیورنتینای ایتالیا. نتیجه این نوع آماده سازی هم قهرمانی برزیل در آن جام بود. البته این نوع بازیها یک بدی بزرگ دارد؛ اگر تیم ملی مقابل یک باشگاه ببازده- مخصوصا یک باشگاه داخلی- دیگر کسی به جنبه تدارکاتی آن کاری ندارد و مربی و بازیکنان شدیدا مورد حمله منتقدان قرار می گیرند.

تیمهای بزرگ معمولا ترجیح می دهند خودشان را با بازیهای سخت محک بزنند و سرانجام در آخرین بازی دوستانه خود، به مصاف یک تیم خیلی ضعیف رفته و با گلباران آن تیم، با روحیه وارد جام جهانی شوند. البته این نوع تدارکات هم خطرهای خود را دارد. مثل آرژانتین که قبل از جام جهانی 1986 حتی از پس چین هم بر نیامد و منتقدان شدیدا به کارلوس بیلاردو مربی وقت آلبی سلسته حمله کردند. اما بیلاردو مطابق برنامه خود پیش رفت و سرانجام هم آن سال با آرژانتین قهرمان جهان شد.

البته سه دهه بعد، آلمان با یواخیم لو همین روند را در بازیهای دوستانه تجربه کرد؛ در بازیهای سخت خود به تیمهایی مثل برزیل یا حتی اتریش باخت و وقتی هم قرار شد در یه بازی آسان برنده شود، با دشواری(2-1) عربستان را شکست داد. در جام جهانی هم، روند ناکامی های ژرمن ها ادامه پیدا کرد و آنها حتی در برابر کره جنوبی و مکزیک هم باختند و از جام کنار رفتند؛ زیرا از ابتدا، برنامه ای برای درخشش در جام جهانی نداشتند؛ چه با بازی تدارکاتی و چه بدون تدارکات!

چیزی که مشخص است این نکته است که هرچقدر سطح بازیکنان و لیگ یک کشور بالاتر باشد، نیاز به تدارکات کمتر می شود. مثلا آمریکا برای جام جهانی1994 طی چهار سال در 91 بازی دوستانه به میدان رفت تا فقط از گروه خود صعود کند؛ اما همین تیم در سال 2002 فقط پنج هفته، اقدام به آماده سازی خود برای جام جهانی کرد و به جمع هشت تیم برتر جهان هم صعود نمود.

به همین خاطر در این اوقات باید صبور بود، نه هیچ بردی را متضمن درخشش در جام جهانی دانست و نه از هیچ باختی فاجعه ساخت. البته هم فدراسیون ها نباید از شکست بترسند و به دنبال بازیهای بزرگ باشند؛ مساله ای که البته نیاز به هزینه های فراوان و برنامه ریزی بلند مدت دارد و کار را برای بسیاری از تیمهای متوسط، دشوار می سازد.