داستان دیه گو مارادونا و بازگشت به تیم ملی آرژانتین قبل از جام جهانی

من و افدرین

مارادونا در خاطرات خود، به صورت مفصل درباره اتفاقات رخ داده قبل از جام جهانی 1994 صحبت می کند. او می گوید:

واقعیت و تنها واقعیت مربوط به جام جهانی 94 آمریکا این بود که بدنساز متخصص من دانیل سرینی درباره من اشتباه کرد. بعضی ها هم می گفتند که فیفا راه را به روی من گشوده است تا هر کاری می خواهم بکنم؛ اما بعد آن ها با آزمایش مواد مخدر به من خیانت کردند. این دروغ است؛ این طور نیست.

بعد از همه اتفاقتی که افتاد تنها درخواست من از گروندونا این بود که حقیقت را در نظر بگیرند؛ این که نمی خواستم سوء استفاده ای کرده باشم و به من اجازه دهند تا آخرین جام جهانی ام را پشت سر بگذارم. می توانستند به من همان امتیازی را بدهند که به کالدر بازیکن اسپانیایی در مکزیک 86 داده بودند.  به گروندونا التماس کردم اما بی فایده بود و آن ها یک سال و نیم مرا محروم کردند. یک سال و نیم محرومیت به این دلیل که نادانسته داروی افدرین مصرف کرده بودم، دارویی که بازیکنان بیسبال و بسکتبال و بازیکنان فوتبال آمریکایی مصرف می کنند. من حتی خودم نمی دانستم افدرین مصرف می کنم. من با روح و روانم بازی می کردم. همه دنیای فوتبال می دانستند که افدرین یک داروی نیروزا نیست.

من پاک تر از همیشه وارد مسابقات جام جهانی شدم. می دانستم این آخرین فرصتی بود که می توانستم به دخترانم بگویم من فوتبالیست هستم. به همین دلیل گلی که به یونان زدم را آن گونه جشن گرفتم. من برای انتقام گرفتن به دارو احتیاج نداشتم. به همین دلیل بود که گریه کردم و هنوز هم گریه می کنم.

آرژانتین صفر- کلمبیا پنج!

اما برای من ماجرای جام جهانی آمریکا از مدتها قبل شروع شده بود:

در تاریخ 5 سپتامبر 1993 در استادیوم مونیومنتال حضور داشتم. پیراهن شماره 10 را پوشیده بودم. اما مانند سایر تماشاگران ناظر مسابقه میان آرژانتین و کلمبیا برای راهیابی به جام جهانی بودم. برای آرژانتین در این مسابقه برد یک بر صفر هم کافی بود که به جام جهانی صعود کند اما در آن روز کلمبیا 5 گل پشت سر هم به ما زد. حالا همه در استادیوم، حتی آرژانتینی ها هم کلمبیا را تشویق می کردند. نزدیک بود خودم را بکشم. به خانه ام برگشتم و شروع به گریه کردم. مردم در استادیوم فریاد می کشیدند: برگرد دیه گو، برگرد دیه گو. اما من به این خاطر به استادیوم نرفته بودم که به من بگویند برگرد. استادیوم فریاد مارادو، مارادو می کشید اما من احساس کردم دارند به من توهین می کنند. من به خاطر باخت 5 من به خاطر باخت 5 بر صفر می گریستم.  عقبگرد بزرگی بود و تقریبا از جام جهانی حذف شده بودیم. در آن روز استادیوم پر از تماشاگر بود زیرا تیم ملی کوکو باسیل از احترام فراوانی برخوردار بود. رفته بودیم جشن بگیریم اما این اتفاق نیفتاد.

بازگشت به زندگی

مطمئن نبودم که می خواهم خودم را درگیر این ماجرا کنم. دوست داشتم همان بازیکنان انتقام بگیرند. اما در نهایت بازیکنان و باسیل از من دعوت کردند تا به تیم ملی ملحق شوم. این را به خاطر مردم قبول کردم. باید بازمی گشتم. چهار روز بعد از فستیوال گل کلمبیا به عضویت باشگاه نیوولز اولد بویز در آمدم. این در حکم بازگشت به زندگی بود.

پیشاپیش برنامه های آماده سازی جسمانی را شروع کرده بودم. این بار با استفاده از یک روش چینی توانستم در مدت یک هفته یازده کیلو وزن کم کنم. می خواستم از مسابقات مکزیک 86 هم آماده تر باشم. دانیل سرینی مسوول رژیم غذایی من بود. گاه روزی سه جلسه تمرین می کردم. می دانستم که آخرین سالهای بازی را می گذرانم و می خواستم بهتر از همیشه در زمین حاضر شوم.

در دیدار پلی آف جام جهانی مقابل استرالیا به تساوی یک بر یک رسیدیم. پاس گل را من دادم و بالبو گل ما را به ثمر رساند. بار دیگر احساس می کردم که کاپیتان هستم. با بازوبند جدیدی که عکس دو دخترم را روی خود نشان می داد. در اواسط بازی پایم آسیب دید اما کوکو از من خواست که تا آخر در زمین باقی بمانم. بار دیگر احساس مهم بودن داشتم.

در استرالیا همه از وضع جسمانی من تعجب کرده بودند. به راستی لاغر و باریک شده بودم.. حالا 72 کیلو وزن داشتم. اما از بازی و عملکرد تیم رضایت نداشتم.به نظرم باید فرصت های بیشتری برای بالبو و باتیستوتا ایجاد می کردم. بازی برگشت را یک بر صفر بردیم و به جام جهانی صعود کردیم.