خاطرات کولینا از فینال جام جهانی؛ مضحک ترین اتفاق در یک مسابقه فوتبال

مهدی زارعی- اما چرا کولینا ظاهری این گونه متفاوت از دیگران داشت. زمانی تصور می شد که او خودش موهایش را می تراشد تا جذبه بیشتری در نظر بازیکنان داشته باشد. اما حقیقت ماجرا، یک بیماری بسیار خاص بود که کولینا دچارش شده بود. او در این باره می گوید:

بیست و چهارساله که بودم، دچار بیماری« آلوپشیا» شدم و ظرف مدت کوتاهی بیشتر موهای خود را از دست دادم.  البته در آن زمان شخصت من کاملا شکل گرفته بود و بهتر می توانستم این حقیقت را بپذیرم. اما اگر در بچگی به این بیماری دچار شده بودم، به طور حتم مشکلات بیشتری برایم ایجاد می شد. وقتی کاملا در می یابید که دچار چه مشکلی شده اید، شوکه می شوید. به راحتی نمی توان باور کرد که باید تا آخر عمر با سر کچل زندگی کرد. حتی ممکن است با خود فکر کنید که آیا یک داور کچل می تواند از عهده کار خود به خوبی برآید؟ 

اما کولینا بعد از این تغییر قیافه ناخواسته، چگونه به قضاوت پرداخت؟ در این شرایط قطعا اولین قضاوت او اهمیت فراوانی داشت. داور ایتالیایی در این باره توضیح می دهد:

مدتی مرخصی گرفتم و به امید این که موهایم کاملا رشد کنند، در خانه به استراحت پرداختم اما هیچ فایده ای نداشت. بنابر این تصمیم گرفتم قضاوت مسابقه ای را در لاتینا در حضور چهار تا پنج هزار تماشاگر بپذیرم. شاید هر کس دیگری جای من بود، نگران بود که ظاهرش به نظر آنها خنده دار بیاید. اما عکس العمل جمعیت کاملا طبیعی بود. پس از آن در مسابقات زیادی شرکت کردم بی آن که مشکل خاصی برایم ایجاد شود. با این تفاوت که پس از مسابقه از به کار بردن شامپو زیر دوش معاف بودم!

کولینا تمامی رقابتهای مهم فوتبالی را قضاوت کرد. از جمله در فینال جام جهانی و لیگ قهرمانان اروپا. اما خاطره او از فینال جام جهانی 2002، نه مربوط به گلهای رونالدوی برزیلی و نه لحظه اشتباه و ناکامی اولیور کان دروازه بان آلمان است. یک اتفاق خنده دار و غیرمنتظره در فینال رخ داد که موجب وقفه در بازی شد. مرد ترسناک ایتالیایی از آن لحظه چنین یاد می کند:

با وجود اینكه تاكنون مطالب زیادی راجع به فینال جام جهانی و آنچه گذشت، نوشته ام اما هنوز جزییات فراوان، تصاویر ذهنی و خاطرات زیبایی از آن بعدازظهر شگفت انگیز ناگفته باقی مانده است. درست وسط بازی فینال بود كه متوجه شدم پیراهن ادمیلسون، بازیكن برزیلی پاره شده است. بنابراین از او خواستیم پیراهن خود را عوض كند. او از خط كنار یك پیراهن گرفت و پیراهن پاره شده را از تن درآورد، سپس برای پوشیدن پیراهن جدید دست های خود را با حركت عجیبی، شبیه به یك رقص مسخره در هوا حركت داد اما انگار دست های او و لباس به هم گره خورده بودند. او همچنان تلاش می كرد پیراهن را به تن كند اما موفق نمی شد. تلاش هم تیمی ها برای كمك به او، جمعیت را به خنده انداخته بود. بالاخره موفق شد پیراهن را به تن كند اما پشت و رو! بنابراین دوباره پیراهن را از تن درآورد و با تشویق و همهمه تماشاچیان دوباره به تن كرد. انگار كه او موفق نشده بود یك توپ جانانه به سمت دروازه شوت كند، جمعیت حاضر در استادیوم، با شور و هیجان او را تشویق كردند.

اما عکس العمل خاص کولینا در این صحنه چه بود؟ او درباره قوانین می گوید و این که ترجیح داد امتیازی منفی برای خودش به عنوان داور ثبن شود تا این که سعی کند قوانین خشک را اجرا کرده و تیمی را برای لحظاتی ده نفره سازد:

در هر صورت دوباره بازی به جریان افتاد. یادآوری این خاطره تنها برای بیان یك واقعه كوچك سرگرم كننده نبود؛ بلكه اگر جدی تر به قضیه نگاه كنید، متوجه می شوید كه اگر من به عنوان یك داور می خواستم دقیقاً مطابق قوانین رفتار كنم، باید ادمیلسون را به خاطر وقفه ای كه ایجاد كرد از بازی خارج می كردم و تا زمانی كه رسماً مرتب و صحیح لباس نمی پوشید به بازی راه نمی دادم. اما خروج او از زمین هر چند به طور موقت، همچون جریمه ای برای تیم برزیل محسوب می شد و احتمالاً در روحیه و عملكرد بازیكنان تأثیر می گذاشت. بنابراین جریمه یك تیم در فینال جام جهانی، آن هم به خاطر تعویض یك پیراهن نه تنها خدشه ای به عملكرد خود من به عنوان داور وارد می كرد، بلكه این حركت در قبال تلاش دو تیم در میدان برای به نمایش گذاشتن یك بازی قابل قبول، غیرمنصفانه بود. شاید بهتر بود به جای این سختگیری غیرعادلانه، اندكی از وقت مسابقه صرف تعویض پیراهن بازیكن برزیلی و نمایش حركات مضحك وی برای پوشیدن پیراهن می شد تا به مخاطره انداختن جو بازی با قوانین خشك بازی فوتبال.