خاطرات کافو از قهرمانی برزیل در جام جهانی 2002

كافو: یادی از زادگاه روی سكوی افتخار

می خواهیم سفری به سال 2002 کنیم. 32 تیم برتر دنیا و رسانه‌های بین‌المللی در كره جنوبی و ژاپن گرد آمده‌اند تا در هفدهمین دوره جام جهانی حضور داشته باشند. یكی از این تیم‌ها، فاتح چهار دوره جام جهانی است. یعنی برزیل. تیمی كه هنوز از شكست تحقیرآمیز مقابل ژاپن دقیقاً تیمی بودند كه از آنها انتظار می‌رفت. به گفته مارکوس کافو کاپیتان آن روزهای تیم:

برزیل همیشه محكوم به پیروز شدن است. همگان همواره از ما می‌خواهند كه همیشه برنده باشیم. امّا وقتی به مرحله‌های پایانی می‌رسیم، هر اتفاقی ممكن است رخ دهد. شانس برد و باخت در این مسابقات به یك اندازه است. امكان دارد در برابر حریف قدری قرار بگیرید. با این وجود، برزیل همیشه سنگینی مسئولیت را روی شانه‌های خود حس می‌كند.

برزیلی‌ها به سادگی جواز حضور در مرحله نهایی را كسب نكردند و تنها در آخرین مسابقه دور انتخابی بود كه صعود آنها به جام جهانی قطعی شد. آنها یك سال قبل از جام نیز در مسابقات كوپاآمه‌ریكا در مرحله یك چهارم نهایی مقابل هندوراس تحقیر شده بودند. طلایی‌پوشان در چنین شرایطی به جام جهانی وارد شدند. كافو می‌گوید:

تیم ملی در شرایطی وارد جام شد كه كمترین میزان اعتبار را در میان افكار عمومی و رسانه‌های برزیل داشت. امّا بازیكنان دیگر تیمهای ملی به ما احترام می‌گذاشتند. زیرا می‌دانستند كه با وجود تمام حرف و حدیث‌ها تیم قدرتمندی هستیم و بازیكنان فوق‌العاده‌ای داریم. به نظر من، همین مسأله سبب شد كه تیم ملی برزیل در طول تورنمنت شروع به پیشرفت كرده و آماده قهرمانی شود.

با وجود این كه كافو در شروع رقابت‌های انتخابی جام جهانی بازوبند كاپیتانی را بر بازو داشت، اما پس از دریافت كارت قرمز در مسابقه برابر پاراگوئه از این افتخار محروم شد.

كاپیتان بودن به هیچ عنوان وظیفه آسانی نیست. به خصوص در كشور برزیل. زیرا ما در كشورمان 180 میلیون كاپیتان داریم. به نظر من كاپیتان باید مورد احترام باشد و از شأن كافی برای هدایت یك گروه برخوردار باشد. آنها مسئولیت كاپیتانی را برعهده من گذاشتند. من هم موفق شدم به خوبی تیم را هدایت كنم.

اوضاع طلایی‌پوشان آرام‌آرام رو به بهبود نهاد. پیروزی‌های قاطع آنها در مرحله گروهی در برابر تركیه، چین و كستاریكا، برزیل را به جمع 16 تیم برتر جام رساند و باعث شد كه توجه دنیا، یك بار دیگر به برزیل جلب شود. كافو درباره آن روزها می‌گوید:

ما در جام جهانی 2002 عالی بازی می‌كردیم. من و روبرتو كارلوس از طرف «ژیلبرتو سیلوا» و كلبرسون (دو هافبك كناری تیم) حمایت می‌شدیم و به همین خاطر می‌توانستیم از گوش‌های زمین نیز استفاده كنیم. علاوه بر رونالدینیو، رونالدو و ریوالدو بازیكنان خط هافبك نیز تأثیر فراوانی داشتند.

برزیلی در مرحله یك چهارم نهایی به مصاف انگلیس رفت كه اریكسون سوئدی هدایت آن را برعهده داشت. این اولین بار پس از سال 1970 بود كه دو تیم در جام جهانی رو در روی هم قرار گرفتند. دیدار با نتیجه (1ـ1) پیش می‌رفت و برای تعیین برنده مسابقه، به لحظه‌ای «خاص» نیاز بود. لحظه‌ای كه پیروز میدان را تعیین می‌كرد.

كافو درباره گل غیرمنتظره رونالدینیو چنین اعتقاد دارد:

رونالدینیو می‌دانست كه دروازه‌بان آنها از دروازه بیرون آمده است. بنابراین دقیقاً توپ را به جایی فرستاد كه باید ارسال می‌كرد. هیچ كس نمی‌تواند بفهمد كه آیا او واقعاً توپ را به مقصد همان نقطه شوت كرد یا نه؟ امّا به هر حال، او گل فوق‌العاده‌ای به ثمر رساند.

برزیل در مرحله نیمه نهایی باید به مصاف تركیه می‌رفت. این دو تیم در مرحله گروهی نیز باهم، روبه‌رو شده بودند. رونالدو در این بازی، ششمین گل خود را در تورنمنت به ثمر رساند. حالا آنها در یوكوهاما باید در برابر آلمان می‌ایستادند كه بهترین دروازه‌بان دنیا از دروازه آن حراست می‌كرد. «اولیور كان» در طول تورنمنت فقط یك گل دریافت كرده بود و رویارویی او در برابر مهاجمان برزیل، نوید از دیداری پایانی می‌داد.

كافو درباره تیم برزیل می‌گوید:

در تیم ما بین نظم دفاعی و الزام به گلزنی، نوعی تعادل وجود داشت. ما باید گل می‌زدیم و در عین حال به توانایی‌های حریف خود نیز احترام می‌گذاشتیم. به خصوص این كه ساختار تاكتیكی رقیب فوق‌العاده بود. آنها در تمام زندگی خود، طبق اصول مشخصی بازی كرده بودند و همین امر سبب شده بود كه فینال فوق‌العاده تماشایی شود. اگر بتوانید در تیم خود چنین تعادلی را پدید آورید، مثل برزیل قهرمان خواهید شد.

برزیلی‌ها برای پنجمین بار قهرمان جام جهانی شده بودند و غرور لكه‌دار شده خود را در جام جهانی 1998 را مجدداً احیاء شده می‌دیدند. جشن و پایكوبی آنها تا دیروقت ادامه داشت. امّا این پیروزی برای كافو معنایی متفاوت داشت او با نوشته‌ای خاص آماده بلند كردن جام جهانی شد. امّا روی لباس او چه نوشته شده بود؟

نوشته بودم: 100 درصد ژارده میرن. آنجا زادگان من است. جایی كه نخستین قدم‌هایم را برداشتم و برای اولین بار در یكی از زمین‌های چمن كوچك آن فوتبال بازی كردم. به همین دلیل روی لباسم نوشتم 100 درصد ژارده میرن. علاوه بر این، قهرمانی را به همسرم نیز تقدیم كردم و این كار را روی سكو انجام دادم. حس بالا بردن جام جهانی را واقعاً نمی‌توان با كلمات توصیف كرد.