خاطرات فرانس پوشکاش از بهترین تیم تاریخ فوتبال

در آن تیم فرانس پوشکاش کاپیتان و ستاره تیم بود؛ بازیکنی که ده بازیکن دیگر حول محور او بازی می کردند. اما این تیم چگونه شکل گرفت.« سرگرد فاتح» در این باره می گوید:

سال 1949 نقطه آغاز حرکت تیم مجارستان به سمت افتخار و پیروزی بود. «گوشتاو شِبِش» رهبری تیم ملی ما را به عهده داشت و برای اولین بار برای مسابقه تیم های ملی مجارستان و اتریش در شهر بوداپست، شِبِش تیم ملی مجارستان را با این افراد روانه زمین ساخت: گروشیچ، بوژانسکی، لوران، لانتوش، بوژیک، زاکاریاس، بودائی، کوچیش، هیده کوتی، پوشکاش، ژیبور؛ عملا مدت پنج سال بازیکنان تیم ملی مجارستان همین افراد بودند. در اولین مسابقه مان، همین گروه تیم اتریش را دو بر هیچ شکست داد؛ ولی در مسابقه انتقامی که در وین انجام شد، پنج بر سه شکست خوردیم. اما گوشتاو به این عده اعتماد داشت و هیچ بازیکنی را عوض نکرد، مثل این که حق هم با او بود زیرا ما دیگر تا سال 1954 که در برن شکست خوردیم هیچ وقت با شکست روبرو نشدیم.

اولین افتخار بزرگ مجارهای جادویی در المپیک 1952 رقم خورد و پوشکاش نیز در فینال گلزنی کرد:

 تیم ملی مجارستان در هلسینکی- آن جایی من با خورشید نیمه شب آشنا شدم- ضمن یک مسابقه دوستانه پیش از المپیک، پیروز شد. و چند ماه بعد در مرحله نهایی بازیهای المپیک، با برتری مقابل یوگسلاوی قهرمانی را به دست آورد. بله! تیم ما در المپیک سال 1952 قهرمان فوتبال المپیک شد و یوگسلاوی هم نایب قهرمان. کمی بعد تیم ما در مسکو شوروری را شکست داد و در بیست و پنجم نوامبر 1953 در لندن نوبت به مسابقه با انگلیس رسید.

مجارها اولین تیمی بودند که از خارج از بریتانیا به جزیره آمده و انگلیس را در ومبلی(6-3) شکست می دادند. اما برای پوشکاش، این یک مسابقه ساده بود:

تمام دنیا مسابقه انگلیس- مجارستان را در لندن به نام «مسابقه قرن» تلقی کردند. ولی من باید به شما بدون خودستائی و منم زدن اعتراف کنم که این مسابقه یکی از آسان ترین مسابقاتی بود که تیم مجارستان با آن روبرو شد. ما طبق یک عادت قدیمی و محبوب خودمان به محض شروع مسابقه با سرعت بسیار زیاد حریف را زیر حملات سخت درهم کوبیدیم و فقط پس از پنج دقیقه که از شروع بازی می گذشت انگلیس را دو بر هیچ شکست داده بودیم. باید یادآوری کنم که چند روز پیش از این مسابقه، به همین نحو در پاریس مسابقه ای را با اختلاف زیاد برده بودیم. «هیده کوتی» پس از دومین گل و هنگامی که به وسط زمین باز می گشتیم به من گفت: "این بازی را هم بردیم، انگلیس ها آن قدرها هم که فکر می کردیم قوی نیستند."

اما بعد از این پیروزی چگونه استقبال و پاداشی در انتظار جادوگران بود؟

در حقیقت فقط سبک بازی یک انگلیسی روی من اثر گذاشت و او «استانلی ماتیوس» بود که متاسفانه ضربه شدیدی هم به یار ما «لانتوش» وارد کرد. بالاخره چه آسان و چه مشکل، ما انگلیس را شکست داده بودیم و به این ترتیب به افسانه شکست ناپذیری انگلیس در ومبلی پایان دادیم. در راه بازگشت به بوداپست از پاریس و وین گذشتیم و روزی وارد بوداپست شدیم که دولت وقت، آن روز را به افتخار پیروزی ما، عید اعلام کرده بود. به همین مناسبت موقعی که وارد ایستگاه راه آهن شدیم، بیش از یک صد هزار کارگر که در انتظار ورود ما بودند، ما را با فریادهای شادی و کف زدن های ممتد استقبال کردند. از من بکرات سوال شده که به مناسبت این پیروزی ها چقدر پول دریافت کرده ام؟ و من همیشه یک جواب داده ام: هیچ، حتی یک سکه.

اما چرا پاداشی به بازیکنان فاتح داده نشد؟

ما فقط برای مسابقاتی که خارج از کشور انجام می دادیم، دارای یک پول توجیبی معین بودیم که با آن سوغاتی و بعضی اشیائی که در مجارستان یافت نمی شد، خریداری می کردیم. اما هیچ وقت دولت برای پیروزی هایمان به ما پول نمی داد. فقط از بعضی امتیازات مخصوص بهره مند می گردیدیم. مثلا بوداپست به دو قسمت تقسیم می شود: بودا و پشت. و من توانستم در ویلای بسیار زیبائی که روی ارتفاعات «پِشت» قرار داشت و اطراف آن را چمن فرا گرفته و مسلط به رود دانوب بود ، سکونت کنم.