تیم ملی ایران و لباسهای بی کیفیت( بخش دوم)

بعد از آل اشپورت این بار فدراسیون فوتبال به سراغ جییوا رفت. یک قرارداد حیرت انگیز و عجیب غریب با شرکتی که حتی روی لباس‌های به معنای واقعی بی کیفیت و زشت خود، برند و لوگو ها را طبق استانداردهای فیفا نمی توانست درج کند. آبروریزی بزرگ هم این بود که تیم ملی فوتسال ایران در جام جهانی فوتسال که سوم شد، با لباس‌های پاره‌ای که با سوزن دوخته شده و روی لوگوهایش برچسب خورده بود، به سراغ حریفانش رفت و یک آبروریزی بزرگ اتفاق افتاد.

از سال 2006 تا به امروز اسپانسرهای مختلفی در دوره‌های مختلف برای تیم ملی لباس دادند و با فدراسیون قرارداد بستند که در هر قرارداد شاهد بحران و اعتراض و اختلاف و سپس، قطع همکاری بودیم. فدراسیون فوتبال در واقع استاد انعقاد قراردادهای پرحرف و حدیث و بسیار بد برای البسه تیم‌های ملی بوده و هیچ وقت از مشکلات و اشتباهات درس گرفته نشده است. به طوری که هر اشتباه در قرارداد با یک اشتباه دیگر پوشش داده شد.

قرارداد با جیووا در ماه‌های پایانی ریاست کفاشیان تو فدراسیون فوتبال منعقد شد. بعدها امیرعابدینی در رسانه‌ها افشا کرد که مدیران فدراسیون با علم به اینکه می دانستند جیووا کیفیت لباس خوبی ندارد و اجناس این تولیدی در ایران تولید می شود، این قرارداد را امضا کردند. با این حال با روی کار آمدن تاج و اعتراض‌های کی روش،‌ رئیس جدید قرارداد را یک طرفه فسخ کرد و کار به شکایت و دعوای حقوقی رسید. گفته می شد شرکت جیووا با جواد خیابانی هم همکاری نزدیکی در ایران داشت.

بعد از فسخ قرارداد با جیووا مدیران فدراسیون خبر دادند که با اسپانسرهای بزرگ مذاکره می کنند. بعد از مدتها بازی با اسم‌ها اعلام شد که با آدیداس قرارداد خرید لباس امضا شده و برای چند سالی از لباس‌های استوک‌ شده آدیداس استفاده کردیم. این در حالی بود که- درست مثل قرارداد‌های قبلی- هیچ وقت جزئیات قرارداد و مسائل مالی با آدیداس شفاف نبود. شایعه درباره این قرارداد و خرید لباس زیاد بود. مدیران فدراسیون می گفتند قرارداد خوبی بسته اند اما منتقدان می گفتن که ما در جام جهانی به جای این که از آدیداس پول بگیریم،‌ به آدیداس پول هم می دهیم. البته ساکت دبیرکل وقت فدراسیون تاکید کرده بود از محل فروش لباس تیم های ملی درصدی به فدراسیون می رسد که رقم قابل توجه یک تا 2 میلیون دلار می شود. اما این پروژه شکست خورد و تیم ملی با لباس‌های ساده بدون طراحی اختصاصی راهی جام جهانی و جام ملت‌های آسیا شد.

در دوران استفاده از آدیداس، لباس‌های این برند فقط برای تیم ملی بزرگسالان بود و تیم‌های ملی از لباس های آل اشپورت و مجید استفاده میکردن و ایران تنها فدراسیون جهان بود که تیم‌های ملی اش از اسپانسر‌های جداگانه استفاده می کردند. برای بعضی ها لباس را آل اشپورت تهیه می کرد و برای بعضی تیم ها مثل فوتبال ساحلی، تولیدی مجید به فدراسیون لباس می فروخت.

***

بعد از جام ملت‌های آسیا و رفتن کی‌روش،‌ فدراسیون دوباره قرارداد 3.5 ساله ای با آل اشپورت برای دومین بار امضا کرد. این قرارداد، قرار بود بدون هیچ مشکلی اجرایی شود که کمی بعد، خبر از فسخ یک طرفه قرارداد و اختلاف طرفین در رسانه‌ها منتشر شد.

مفاد قرارداد بند های عجیب و غریبی داشت. از پاداش یک میلیارد تومانی برای صعود از مرحله گروهی جام جهانی تا پاداش یک میلیارد تومانی برای قهرمانی در جام جهانی! آل اشپورت قرار بود 2 میلیارد و 500 میلیون تومان هم به فدراسیون پرداختی مالی داشته باشد. اما در ازای این مساله فدراسیون موظف بود طبق توافق در پیوست‌های قرارداد،‌ برای ناظران،‌ کلاس‌های آموزشی و داوران از آل اشپورت به تعدادی قابل توجه لباس خریداری کند!!

کیفیت این البسه و طراحی صورت گرفته هم به معنای واقعی بد بود و دوباره صدای بازیکنان را در آورد. فدراسیون بارها سر طرح و کیفیت اجناس مکاتبه کرد. در این حین جعفری- مالک برند در ایران- امتیاز خود را به یک فرد دیگر در کشور فروخت و اختلافات اوج گرفت.  مالک جدید برند به فدراسیون گفت که باید از ما لباس خریداری کنید و کار به قطع همکاری و این وضعیت بحرانی رسید. پس از آن در فدراسیون با چند شرکت برای جایگزینی آل اشپورت مذاکره شد و سرانجام تنها گزینه باقی مانده به پیروزی رسید.شرکت مروج( مجید) بدون رقیب با بردی بزرگ رسید؛ تبلیغ در جام جهانی فوتبال با تهیه پیراهن های تیم ملی ایران!