هو شدن تیم ملی ایران، بعد از هت تریک قهرمانی در آسیا!

جام ملتهای 1976 آسیا، دومین دوره جام ملتهای آسیا بود که به میزبانی ایران برگزار می شد. هشت سال قبل ایران برای اولین بار میزبان این رقابتها شده بود و حالا دوباره پذیرای برترین های آسیا می شد. در این مدت، بسیاری مسائل عوض شده بود. هشت سال قبل که ایران میزبان شد، هنوز کشورمان صاحب هیچ افتخاری در سطح آسیا نشده بود. اما در کمتر از یک دهه همه چیز به کلی عوض شد و ایران تمام افتخارات ممکن را در آسیا به دست آورد؛ هم در جام ملتهای آسیا، هم در بازیهای آسیایی و هم در انتخابی المپیک.

جام ملتهای آسیای 1976 یک تورنمنت پیش پا افتاده برای کشورمان بود. آن قدر بی اهمیت که چند هفته قبل از شروع تورنمنت، عذر سرمربی نامدار تیم ملی – فرانک اوفارل ایرلندی- خواسته و کار به دستیار او- حشمت مهاجرانی- سپرده شد.

ملی پوشان کشورمان که در این سالها با تیمهای معتبری مثل مجارستان، دانمارک، استرالیا، پرتغال، شیلی، ایرلند، برزیل و...بازی کرده بودند، به همین دلیل بازی با تیمهایی مثل عراق، چین و کویت برای آنها تمرینی مناسب بود و به همان نسبت هم بی انگیزه بازی می کردند. آن قدر بی انگیزه که در برابر چین در نیمه نهایی به مشکل خوردند و حتی در 90 دقیقه بازی مساوی شد تا ایران تنها به لطف گلزنی در وقتهای اضافی (2-0) برنده شود.

حریف فینال ایران، کویت بود. ماریو زاگالو سرمربی برزیلی کویت که شش سال قبل، برزیل را قهرمان جهان کرده بود، قبل مسابقه برای تیم ایران، کُری خونده بود ولی حتی کری های او هم انگیزه ملی پوشان را بالا نبرد. بازهم کار گره خورد و کم کم حوصله تماشاگران سر رفت. به نظر می آمد، هیچ تاکتیکی برای برنده شدن وجود ندارد و باید در انتظار اتفاقات ماند.

بالاخره یکی از این اتفاقات در اواسط نیمه دوم رخ داد. یک ضربه کاشته به نفع ایران اعلام شد و علی پروین پشت توپ قرار گرفت. پروین شوتی دقیق با پای راست زد و توپ او، بالاتر از مدافعان آبی پوش کویتی به سمت دروازه احمد طرابلسی دروازه بان کویت رفت؛ در گوشه سمت چپ دروازه طرابلسی، جایی که هیچ دروازه بانی از عهده مهار توپ برنمی آمد.

گل برای ایران.

 تیم ملی که از کویت پیش افتاده بود، بعد از این گل هم بی برنامه مسابقه داد و فقط زیر توپ زد و وقت کشی کرد. مساله ای که نه فقط موجب اعتراض زاگالو شد، بلکه حتی سر و صدای تماشاگران حاضر در ورزشگاه را هم درآورد و آنها شروع کردند به اعتراض و تیم ملی توسط هواداران خودی هو شد!

بالاخره بازی تمام شد و با گل با ارزش علی پروین، ایران برای سومین بار قهرمان آسیا شد. کسی توجهی به این قهرمانی نکرد و بیشتر از تیم ملی انتقاد شد تا تعریف.

حالا که نزدیک نیم قرن از اون دوران می گذرد و تیم ملی کشورمان هرگز به فینال جام ملتهای آسیا هم نرسیده- چه برسد به قهرمانی- ارزش آن بازی، آن قهرمانی و آن گل علی پروین بیشتر نمایان می گردد. مردی که یک سال بعد از جام ملتها، کاپیتان تیم ملی ایران شد و در جام جهانی 1978 اولین کاپیتان ایران در این جام جهانی لقب گرفت؛ مردی که البته هرگز نتوانست نام نیک دوران بازیگری خود را در آینده حفظ کند.