روزهای اوج باشگاه زاربروکن آلمان

مهدی زارعی- زاربروكن در حال حاضر در دسته سوم آلمان بازی می‌كند. اما همین تیم درسالهای جنگ جهانی دوم، یكی از بهترین تیم‌های كشور آلمان محسوب می‌شد. اما پس از پایان جنگ، زاربروكن متوجه شد كه در یك برزخ سیاسی قرار گرفته است. «زارلند» سرزمینی بود با مالكیت مناقشه برانگیز. فرانسه این ناحیه را اشغال كرده بود و وجود منابع عظیم زغال سنگ سبب شده بود تا فرانسویان برای جدا كردن زارلند از خاك آسمان، تلاش‌هایی انجام دهند. در آن زمان زارلند كشوری تحت الحمایه خوانده شد. به این معنا كه ممكن بود روزی به كشوری مستقل بدل شود. در این میان هربرت بلینكرت فقط آرزو داشت كه به فوتبال حرفه‌ای ادامه دهد. او در تیمی عضو بود كه در سال 1943 در فینال رقابت‌های ملّی آلمان بازی كرده بود. او از خاطراتش چنین یاد می‌كند:

همه ما مجبور بودیم از خودمان بپرسیم می‌خواهیم چه كار كنیم؟ تمام بازیكنان تیم، آلمانی بودند و بنابراین، وقتی از ما پرسیده شد كه آیا می‌خواهیم خودمان مستقل باشیم یا به آلمان برگردیم، همگی گفتیم كه می‌خواهیم به آلمان بازگردیم. زیرا آلمان خانه ما بود. با این حال همه مجبور بودیم راهی پیدا كنیم تا باشگاه زاربرو كن بتواند در مسابقات بین‌المللی شركت كند. ابتدا تیم ما را در لیگ دسته دوم فرانسه پذیرفتند. زیرا فرانسه از لحاظ داشتن تیمهای حرفه‌ای در مضیقه بود. به این ترتیب، نام ما ثبت شده و زار بروكن در آن رقابت‌ها بازی كرد. تیم ما در لیگ دسته دو با اختلاف زیاد قهرمان شد. اما به ما اجازه ندادند تا در لیگ دسته اول فرانسه بازی كنیم. زیرا فدراسیون فوتبال فرانسه با این كار مخالف بود باشگاههای نیز موضعی مشابه داشتند. مردم هم می‌گفتند: درست نیست یك باشگاه آلمانی، جام قهرمانی فرانسه را از دست رئیس جمهور فرانسه بگیرد!

اما اگر زاربروكن نمی‌توانست در فرانسه بازی كند، پس این تیم باید چه می‌كرد؟ در رقابت‌های محلی زاربروكن، تنها تیم‌های روستایی حضور داشتند و این نمی‌توانست برای تیم زاربروكن كافی باشد. این بود كه در سال 1949 آنها راه حلی یافتند: ذخیره‌های باشگاه می‌توانستند در لیگ محلی بازی كنند و تیم اصلی در تورنمنتی مختص به خود كه جام بین‌المللی زارلند نام داشت.

تیم‌های بزرگ فوتبال دنیا در استادیوم «لودویكس پارك» در بازیهای دوستانه به میدان می رفتند. بلینكرت در این باره می‌گوید:

چیزی نگذشت كه همگان ما را جدّی گرفتند. زیرا به هرجا كه می‌رفتیم، موفق بودیم. ما فقط در فرانسه بازی نمی‌كردیم بلكه در سراسر اروپا به میدان می‌رفتیم و تنها در بلوك شرق نمی‌توانستیم به میدان برویم كه در آن زمان دروازه‌های خود را به روی سایر كشورها بسته بودند. ما در همه جا پیروز می‌شدیم و حتی تیم‌های ملّی كشورها را نیز شكست می‌دادیم. به نظر من از خط دفاع تا حمله تیم ما به فوتبالی می‌پرداختند كه فوتبال نسبتاً كاملی محسوب می‌شد. ما در یكی از سفرهای خود، در بیلبائو به میدان رفتیم و اتلتیك بیلبائو را با حساب (4-0) شكست دادیم. از آنجا به جنوب سفر كردیم و دپورتیوو لاكرونیا را (2-0) شكست دادیم. پس از آن رئالی‌ها با ما تماس گرفتند و خواستند تا به مادرید سفر كنیم. این بود كه به مادرید رفتیم و رودرروی 60 هزار تماشاگر تیم رئال ایستادیم. در آن دیدار یك گل زیبا به ثمر رساندم كه سبب تعریف و تمجید فراوانی شد. انسان این خاطرات را هرگز فراموش نمی‌كند.

باشگاه‌های سرزمین «زار» سرانجام از 1951 به سیستم منطقه‌ای آلمان ملحق می‌شوند و در همان سال نخست زاربروكن تا فینال رقابت‌های ملّی پیش می‌رود. اما موفقیت‌ها تنها به مسابقات باشگاهی منحصر نشد.

«زارلند» از سال 1947 به عضویت فینا پذیرفته شد.