توتال فوتبال از نگاه یک خبرنگار

مهدی زارعی- یاپ دی خروت خبرنگار تلگراف درباره شکل گیری توتال فوتبال و نقش تیم آژاکس در این سبک فوتبال می گوید:

دوران آزادی روح بود و آژاکس آن روزها تیمی بود با روحیه آزاد؛ اما شبیه گروههای خوب موسیقی راک مثل بیتلز و استونز آن دوران که دارای نظم و ترتیب برای ساخت موزیک خوب بودند. آنها هم برای یک بازی خوب فوتبال، قاعده داشتند. آنها متخصص المان های ساده بازی بودند؛ همانند زدن توپ، قبول توپ و موقعیت بازی. این همان استعدادی بود که داشتند.

اما در آن زمان آژاکس یا فاینورد، کدامیک تیم بهتری بودند؟ خروت می گوید:

ما به فاینورد نگاه می کردیم و آن را با آژاکس مقایسه می کردیم. آنها سبک متفاوتی داشتند. اما اگر هر دوی آنها را با بهترین هایی که داشتند در کنار هم قرار می دادیم؛ با هانگم، یوهان و رایزبرگن، قطعا یک تیم عالی خلق می شد.

میشل سرمربی تیم هلند در جام جهانی 1974 بود. پیش از آن در دهه های 60 و 70 میشل هدایت آژاکس را برعهده داشت. او ایده هایی فرمول بندی شده را برای تیم ملی اعمال کرد. میشل معتقد بود که فوتبال، استفاده در کنترل فضاهاست. او از بازیکنانش انتظار تناسب کامل وتوانایی تغییر پست را داشت. یوهان کرویف ژنرال آنها نیز معمار چیزی بود که به توتال فوتبال مشهور شد.

خبرنگار تلگراف اما نماد فوتبال هلند را بازیکنی دیگر می داند:

رنسن برینک به طرزی دور از انتظار خوب بود. او مردی بود که کمتر جلب توجه می کرد چون در بلژیک بازی می کرد. اگر برای آژاکس یا فاینورد توپ می زد، داستانی متفاوت داشت. اما در هر حال معتقدم که نماد تاریخ هلند، اوست.

تیم هلند 1974 تنها به لطف تفاضل گل بهتر نسبت به بلژیک به جام جهانی صعود کرد. دی خروت می گوید:

ما تیمی بسیار قوی داشتیم. خوش شانس بودیم. خیلی خوش شانس. برای این که بلژیک یک گل آفساید زد که پذیرفته نشد. البته به شخصه فکر می کنم 80 درصد مردم می گفتند گل کاملا قانونی بود. با آن گل، هلند حذف می شد.

وی درباره درخشش هلند در مرحله نهایی مسابقات توضیح می دهد:

 میشل به یک پردازش کلی نیاز داشت. به این منظور باید از افرادی استفاده می کرد که می توانستند مطابق سبک او بازی کنند. با این ایده که یان یانگ بلود را نه به عنوان یک دروازه بان صرف، بلکه به عنوان نخستین مهاجم تیم در نظر گرفت. بازیکنان هلندی به دنیا نشان دادند که همه به یک تمرین خوب نیاز دارند تا از آنها در جام جهانی به عنوان بازیکنانی بزرگ یاد شود. این نخستین بازی بود که هلندی ها به تمام معنا گرسنه بودند و این گرسنگی را می شد از ابتدای مسابقه دید. این یک تیم الهام بخش بود.

بعد از پنج برد و یک تساوی و زدن 14 گل در برابر تنها یک گل خورده، هلند برای نخستین بار به فینال جام جهانی صعود کرد. در حالی که در جشنی که در اردوی تیم ملی هلند گرفته شد، میشل نشان داد که می تواند یک خواننده اپرای خوب هم باشد!

در استادیوم المپیک مونیخ آنها به مصاف قهرمان اروپا آلمان غربی رفتند. بازی در برابر میزبان به این معنا بود که این حریف، دشوارتر از سایر رقبای هلند است.به قول دی خروت:

آنها سبکی داشتند که کاملا با روش هلندی متضاد بود. یک روحیه ازاد و یک روشنفکری خاص و البته یک مقدار ضد فوتبال با کاراکتری متفاوت از هلند. همه این ها در کنار هم، یک نوع نگرش خاص برای هلندی ها ایجاد می کرد و آنها می رفتند تا درسی به آلمان ها بدهند.

البته هلند در فینال (2-1) باخت و نایب قهرمان جهانی شد. خبرنگار تلگراف اما مثل سایرین، نظر مثبتی به تیم دهه 70 هلند دارد:

هرچند با دست خالی در برابر آلمان غربی به خانه بازگشتیم اما آلمان ها عظمت خود را از دست دادند. در 1978 بدون میشل، کرویف و فان هانگم هلند دوباره به فینال جام جهانی صعود کرد و این بار از آرژانتین شکست خورد. در سال 1988 نیز هلند با مربیگری میشل، آنها اولین جام خود را در اروپا به دست آوردند. فکر می کنم مربیان زیادی باید بدانند که مهمتر این است بتوانی یک پیروزی یا یک عنوان را به دست آوری، یا این که راجع به روش بازی یک تیم در 40 یا 50 سال بعد هم صحبت شود. زیرا آنچه انجام می دهید بهترین حمایت از نحوه فوتبال است. گاهی کاری که بازیکنان فوتبال انجام می دهند و یک مربی هم می تواند افتخار زیادی به آن کند همین است.