بیوگرافی ندو نادی

ندو از کودکی کار با شمشیر را در سالنی که متعلق به پدرش بود آغاز کرد و با نظارت پدر در دو اسلحه سابر و فلوره به تمرین پرداخت. او در مدتی کوتاه استعداد بی‌نظیرش را به رخ پدر کشید. به‌په پدر ندو که خود استاد شمشیربازی بود، به شدت با اسلحه اپه مخالف بود و پسرش را از تمرین با اپه منع کرده بود. با این وجود ندو مخفیانه با این اسلحه نیز به تمرین می‌پرداخت و چیزی نگذشت که تمرینات فراوان او نتیجه داد. او درحالی که ۱۵ ساله شده بود، در تمامی اسلحه‌های شمشیربازی مهارتی فوق‌العاده کسب کرده بود. بدین ترتیب از سال ۱۹۱۱ پای وی به مسابقات بین‌المللی باز شد و یک سال بعد ندو ۱۸ ساله به عنوان یکی از اعضای تیم‌ملی ایتالیا راهی المپیک استکهلم (۱۹۱۲) شد. او در فلوره انفرادی با اقتدار و کسب ۲۲ پیروزی و تنها ۲ شکست قهرمان مسابقات شد. این پیروزی که نیاز به سالها تجربه و آموزش داشت. از سوی منتقدان به عنوان یکی از باارزش‌ترین پیروزی‌های تاریخ المپیک در رشته شمشیربازی شناخته شد. اگر جنگ جهانی در سال ۱۹۱۴ آغاز نمی‌شد، بی‌شک ندو در المپیک ۱۹۱۶ نیز می‌درخشید اما جنگ چهار سال به درازا انجامید و موجب تعطیلی بازی‌های المپیک شد. در این مدت ندو یکی از سربازان ایتالیا در جبهه‌های جنگ بود و به پاس دلاوری در میادین جنگ، از سوی حکومت ایتالیا مفتخر به کسب مدال افتخار شد.

پس از پایان جنگ جهانی، ندو ۲۶ ساله در بازی‌های المپیک آنتورپ (۱۹۲۰) شرکت کرد. درحالی که در هر سه اسلحه عضو تیم‌ملی ایتالیا بود. جالب اینجاست که آلدو برادر ندو نیز در هر سه اسلحه هم‌تیمی ندو بود. در این بازی‌ها ندو دو بار در بخش انفرادی صاحب مدال طلا شد. یک بار در فلوره و بار دیگر در سابر. او در هر سه اسلحه نیز به همراه برادرش و دیگر هم‌تیمی‌هایشان به عنوان قهرمانی رسیدند و این یعنی کسب پنج مدال طلا از یک المپیک. ضمن آن که تا آن زمان هیچ شمشیربازی نتوانسته بود طلاهای این مواد را در يک دوره از مسابقات جهانی یا المپیک و در طول یک سال به دست آورد. پس از المپیک، ندو برای مدتی به آمریکای جنوبی سفر کرد و در آنجا به صورت حرفه‌ای به آموزش شمشیربازی پرداخت. او بعدها به کشور خود و شمشیربازی آماتوری بازگشت و سرانجام رئیس فدراسیون شمشیربازی کشورش شد. قهرمان بزرگ شمشیربازی ایتالیا و صاحب عناوین قهرمانی تمامی اسلحه‌های شمشیربازی در روز ۲۹ ژانویه ۱۹۴۰ درگذشت.