داستان اولین دونده زن ایرانی در بازیهای المپیک

اولین دونده صدمتر ایران

برای این که بهتر اهمیت این اعداد را درک کنیم، کافی است به روزهای 15 و 16 اکتبر 1964 سفر کنیم. 45 دونده از 27 کشور آماده بودند تا در رقابت دوی 100 متر زنان المپیک توکیو شرکت کنند.

مساله ای که این رقابت را برای ما ایرانی ها با اهمیت می کرد، حضور یک ورزشکار ایرانی در این جمع بود. سیمین صفامهر اولین دونده صدمتر ایران در مسابقات صدمتر بود که بخت خود را برای رقابت با بزرگان این ماده امتحان می کرد. البته آن زمان هنوز مسابقات انتخابی برای حضور در رقابتهای انفرادی المپیک برگزار نمی شد و انتخاب نفرات برگزیده برای شرکت در بازیها به عهده کمیته ملی المپیک هر کشور بود. کمیته ملی المپیک ایران هم پرجمعیت ترین کاروان خود را تا آن زمان به بازیها فرستاد. تنها مشکلی که وجود داشت، این بود که کمتر توجهی به رکوردهای جهانی شده بود و مشخص بود که نماینده های ایران، شانسی برای نتایج درخشان در این بازیها ندارند.

سیمین صفامهر هم در گروه دوم دوندگان قرار گرفت. در حالی که شش دونده دیگر از کشورهای آمریکا، لهستان، فرانسه، آلمان و اتریش و پاناما در کنارش می دویدند و از این بین، فقط دو دونده حذف می شدند. این خود، یک شانس برای دونده کشورمان به شمار می اومد. در توکیو، دونده ها به شش گروه تقسیم شده بودن که مسابقات سه دسته با 8 دونده و سه دسته با 7 دونده برگزار می شد. از تمامی دسته ها هم 5 نفر به یک چهارم نهایی صعود می کردند. به این ترتیب یک شانس به دونده هایی می رسید که در دسته های هفت نفره مسابقه می دادند.

بالاخره استارت دسته دوم دوندگان صدمتر زده شد و ادیت مک گیر از آمریکا با 11.4 ثانیه به عنوان اولین نفر مسیر را طی کرد. باربارا سوبوتا از لهستان با 11.8 ثانیه دومین نفری بود که مسابقه به به پایان رساند و سرانجام بعد از تمامی دونده ها، نماینده ایران با رکورد 13.2 ثانیه از خط پایان گذشت و آخر شد.

با پایان مرحله نخست، رده بندی نفراتی که حذف شده بودند صورت گرفت و نماینده کشورمان تنها دونده ای بود که زمانش بالاتر از 13 ثانیه شده بود. اما در گروههای اول و سوم هم دو دونده از پاناما و آلمان از لیست دونده ها کنار گذاشته شده بودند. یکی به دلیل خطا در استارت و دیگری هم اصلا در هنگام شروع مسابقه در خط آغاز قرار نگرفت.

البته همان طور که بارون پیر دو کوبرتن بنیانگذار المپیک گفته است: مساله مهم در بازیهای المپیک، شرکت در آن است؛ نه برنده شدن.

سیمین صفامهر هم نام خود را برای همیشه در تاریخ ورزش کشورمان ثبت کرد. بعدها بسیاری از ورزشکاران شرایطی مشابه با او پیدا کردند؛ بدون کسب عنوان، اما در عوض با افتخار بزرگ حضور در المپیک، افتخاری که خیلی ها هرگز به آن دست پیدا نکردند.