مهسا میرزا طبییی رکورددار پرش با نیزه ایران

مهدی زارعی- سال 2018 مدال نقره پرش با نیزه آسیا را به خود اختصاص داد. در طول هفت سالی که از برگزاری پرش با نیزه لیگ باشگاههای کشور می گذرد، همیشه قهرمان و رکورددار این مسابقه بوده است. اما مهسا میرزاطبیبی چگونه وارد این رشته شد و رمز موفقیت او در پرش با نیزه چیست؟ گفتگوی آسمونی را با قهرمان ایران می خوانیم

* از کودکی ات بگو و خانواده ای که در آن بزرگ شدی.

 خانواده ما چهار نفره است. پدرم مربی فوتبال است و مادرم ورزش هایی مثل ایروبیک انجام می دهد. خواهرم هم در حال حاضر والیبالیست حرفه ای است. خود من در کودکی، بچه شیطانی بودم. البته کمتر اذیت می کردم و به خاطر انرژی زیادی که داشتم، فقط دوست داشتم با همسن و سالانم بازی کنم. خواهرم هم یک سال و نیم از من بزرگ تر بود و مادرم ما را به سالن های مختلفی مثل شنا، ژیمناستیک و اسکیت می برد. به همین خاطر از سه سالگی تا امروز همیشه ورزش کرده ام.

از اولین مسابقه زندگی ات خاطره ای داری؟

هشت، نه ساله بودم که در یک رقابت ژیمناستیک شرکت کردم. با این که در آن مسابقه هیچ عنوانی به دست نیاوردم اما از حضور در آن رقابت بسیار لذت بردم و این، نخستین خاطره من از ورزش بود. خانواده ام هم از این که می دیدند من به ورزش علاقه مند هستم و علاقه ام را دنبال می کنم، بسیار خوشحال بودند و مرا تشویق می کردند.

*چه شد که از ژیمناستیک وارد دوومیدانی شدی؟

چند سالی ژیمناستیک کار کردم. تا این که یک بار وارد پیست دوومیدانی شدم که نزدیک خانه مان بود. خیلی از این رشته خوشم آمد. مربی آینده ام محسن ربانی در آنجا تمرین می کرد. ایشان در حال حاضر هم رکورددار پرش با نیزه بزرگسالان ایران هستند. به شکل اتفاقی با همسر ایشان دیدار کردم و او به من پیشنهاد کرد که به تمرین پرش با نیزه بپردازم.

ورزش حرفه ای در شرایط تحصیلی ات اثر منفی نگذاشت؟

ورزش و درس دو مساله جداگانه هستند که خیلی راحت نمی توان هر دو را در کنار هم داشت و از پس هر دوی آنها برآمد. به همین خاطر باید به اندازه کافی روی هر دوی آنها وقت گذاشت. از طرفی اگر علاقه انسان به یک رشته درسی بیشتر از علاقه او به یک ورزش باشد، احتمال این که در آن ورزش به موفقیت برسد بسیار کم می شود. من هم از همان ابتدا درس خواندن را هم دوست داشتم و از اول ابتدایی هم درس می خواندم و هم ورزش می کردم. در مدرسه شاگرد اول بودم و در دوران دبیرستان هم در رشته تجربی ادامه تحصیل دادم.

در آن زمان دوست نداشتی در رشته تربیت بدنی تحصیل کنی؟

در آن زمان خیلی دوست داشتم در دامپزشکی قبول شوم. ولی با رتبه ای که آوردم فقط می توانستم در شهرستان در این رشته قبول شوم. از طرفی نمی خواستم در تمریناتم وقفه ای ایجاد شود و به همین خاطر ترجیح دادم در تهران باشم. انتخابم مهندسی علوم دام بود که در آن قبول شدم. بعد از مدتی نتایج نیمه متمرکز تربیت بدنی آمد. در آن تست عملی دادم و به این ترتیب در دانشگاه تهران در رشته تربیت بدنی قبول شدم. به همین خاطر مهندسی علوم دام را انصراف دادم و وارد رشته تربیت بدنی شدم. الان هم کارشناسی تربیت بدنی را از دانشگاه تهران به پایان رسانده ام و می خواهم در کارشناسی ارشد، در رشته بیومکانیک ورزشی ادامه تحصیل بدهم که هم به رشته ام ارتباط زیادی دارد و هم علاقه زیادی به تحصیل در آن دارم.

در نخستین مسابقه پرش با نیزه که شرکت کردی، چه نتیجه ای کسب کردی؟ این نتیجه چه تاثیری در مسابقات بعدی ات گذاشت؟

 شش ماه بعد از آن که پرش با نیزه را آغاز کردم، مسابقه آغاز فصل بانوان برگزار می شد. این اولین مسابقه پرش با نیزه بانوان در تاریخ ایران بود که برگزار می شد و من رکورد 3 متر و 10 سانتی متر را ثبت کردم. فکر نمی کردم در اولین مسابقه به چنین رکوردی برسم و این نتیجه انگیزه فراوانی به من داد.

*بعد از شکست، چه احساسی داری؟

هر مسابقه به قدری نکات مثبت دارد که حتی اگر به نتیجه مورد نظرم هم نرسیده باشم، چیزهای فراوانی از آن می آموزم. مسابقات زیادی بوده که نتوانسته ام رکوردی در آن ثبت کنم و خیلی وقتها هم قرار بوده به مسابقات مهمی اعزام شوم، مثل بازیهای آسیایی که اعزام نشدم. در آن لحظه حس خوبی نداشتم ولی از همه این اتفاقات درسهای زیادی آموختم.

*بزرگ ترین هدف ورزشی ات چیست؟

همه ورزشکاران دوست دارند در مهمترین رقابتهای ورزشی مثل بازیهای المپیک به میدان بروند. من هم دوست دارم در رقابتهای المپیک، جهانی و قاره ای در کنار بزرگان رشته خودم به رقابت بپردازم و رکوردهایم را بهبود ببخشم.

*تمرینات سنگین دوومیدانی خسته ات نمی کند؟

 در حال حاضر تمرینات فشرده ای دارم و تمام وقتم را به پرش با نیزه اختصاص داده ام. دوومیدانی هم تمرینات تکراری زیادی دارد و مدت زمان زیادی لازم است تا پیشرفت اندکی در رکوردهای ورزشکار دیده شود. طبیعتا این مساله خستگی زیادی دارد ولی وقتی انسان به کاری علاقه داشته باشد حتی از خستگی و فشار آن کار نیز لذت می برد. در مجموع باید صبر زیادی داشت و دونده ها نیز به خاطر نوع تمریناتشان انسانهایی صبور هستند.

* و سوال آخر...چه توصیه ای برای کسانی داری که این گفتگو را می خوانند؟

بهتر است دنبال علاقه خود بروند و هیچ وقت از تلاش کردن، دست برندارند و هرگز ناامید نشوند.