خاطرات انزو فرانچسكولی از سریع ترین کارت قرمز جام جهانی

مهدی زارعی- شكی نیست كه در اواخر دهه 80 میلادی «انزو فرانچسكولی» یكی از بهترین مهاجمان دنیا بود. اما او در روزهایی بازی می‌كرد كه اروگوئه در شمار بهترین‌های دنیا شناخته نمی‌شد.  با این وجود ضعف اروگوئه سبب نشد كه فرانچسكولی به كلّی از بزرگترین صحنه فوتبال دنیا دور بماند.

 در سال  1986، تیم اروگوئه پس از 12 سال مجدداً شانس حضور در مرحله نهایی جام جهانی را به دست آورده بود.  با این حال، اولین مسابقه آنها در جام جهانی، سخت‌ترین مسابقه‌ای بود كه می‌شد تصور كرد. اروگوئه در این دیدار باید به مصاف نایب قهرمان جام جهانی قبل می‌رفت؛ آلمان غربی.

اما تركیبی از شانس و مقاومت و تلاش سبب شد كه اروگوئه خیلی زود به گل برسد و درنهایت به یك تساوی (1-1) دست یابد.  فرانچسكولی معقتد است كه اروگوئه باید برنده آن دیدار می‌شد:

ما در آن بازی مستحق پیروزی بودیم.  باور  این مسأله برای ما هم سخت بود زیرا آلمان هر چقدر توانست.  روی تیم ما فشار آورد و سرانجام نیز مسابقه را به تساوی كشاند.  زیرا ما به قصد آفساید ‌گیری از محوطه جریمه خودمان بیرون آمدیم.  در حالی كه كلاوس آلوفس در آفساید نبود.  بله!  چیزی تا پیروزی باقی نمانده بود. . .

كسب تساوی برای اروگوئه، شروع خوبی محسوب می‌شد.  اما نه در گروهی كه درجام جهانی مكزیك به گروه مرگ معروف شده بود.  اروگوئه در دیدار دوم باید به مصاف دانمارك می‌رفت.  دانماركی‌ها برای نخستین بار در جام جهانی حاضر شده بودند.  اما نمایش درخشان آن‌ها در رقابت‌های دو سال قبل جام ملّت‌های اروپا در فرانسه، همه را مطمئن ساخته بود كه نباید این تیم را دست كم گرفت.  دانماركی‌ها در آغاز مسابقه با اروگوئه دو گل زدند اما پنالتی فرانچسكولی در نیمه اول، نتیجه را (2-1) كرد و اختلاف را به حداقل رساند.  اما شرایط در نیمه دوم غیرقابل باور بود!

فرانچسكولی درباره آن نیمه چنین می‌گوید:

ما در نیمه نخست، مسابقه را (2-1) باختیم.  گلی كه به ثمر رساندم، درست در پایان نیمه زده شد.  حتی پس از گل به‌سرعت به سوی توپ دویدم تا آن را ازدرون دروازه بردارم و در مركز زمین قرار دهم.  ما مطمئن بودیم كه می‌توانیم گل تساوی را به ثمر برسانیم اما درهمان نیمه یكی از بازیكنان ما اخراج شد و چنین اتفاقی در این گونه مسابقات، كار را برای تیم ده نفره بسیار دشوار می‌سازد.  موضوع اصلی این بود كه ما برای رسیدن به نتیجه مساوی بازی می‌كردیم و همین امر سبب شد كه فضاهای خالی زیادی در دفاع اروگوئه ایجاد شود. از قضا آنها بازیكنان سریعی همچون لارسون داشتند و نهایت استفاده را از این فضاها بردند.  ما دیگر كنترل مسابقه را از دست داده‌ بودیم. هیچ وقت فكرش را نمی‌كردیم كه چنین اتفاقی برای تیم ما رخ دهد.

تیم ملی علاوه بر شكست (1-6) به دانمارك، تصویر زشت دیگری نیز از خود به جای گذاشت.  با آن كه در آن ایام، با خطاهای بازیكنان برخورد چندانی نمی‌شد اما اروگوئه در هر دو مسابقه نخست خود، به ضدفوتبال روی آورد و با خطاهای بسیار خشن، حریفان را قلع و قمع كردند!  البته انزو عقیده دیگری دارد:

فكر می‌كنم ما به آن نوع بازی مشهور بودیم.  هر بار كه یك بازیكن در برابر ما مصدوم می‌شد و یا مورد خطا واقع می‌شد، چنان برخورد می‌كرد كه انگار دنیا به آخر رسیده است! اما در آن دوران، تمام تیم‌ها خشن بازی می‌كردند.  فوتبال در اواخر دهه 80 و اوایل دهه 90 بسیار خشن‌تر و فیزیكی‌تر از امروز بود.  دوربین‌ها حركات بازیكنان در زمین را دنبال نمی كردند در حالی كه امروز حداقل 20 دوربین همه چیز را تحت نظر دارند و هر حركت بازیكنان در معرض دید تمام دنیا قرار می‌گیرد.

در آخرین دیدار مرحله گروهی در برابر اسكاتلند، شهرت منفی اروگوئه گریبان این تیم را گرفت و «خوزه باتیستا» فقط پس از گذشت 55 ثانیه از مسابقه با كارت قرمز داور مواجه شد.  البته اروگوئه موفق شد آن دیدار را با تساوی (0-0) به پایان برساند و به عنوان یكی از تیم‌های سوم گروه‌ها راهی مرحله بعدی شود.

 این در حالی بود كه اومار بوراس مربی تیم مجبور بود به دلیل اخراج مقابل اسكاتلند، دیدار مرحله یك هشتم نهایی را از سكوها تماشا كند. اروگوئه در برابر آرژانتین با حداقل اختلاف و دریافت یك گل، مسابقه را واگذار كرد. فرانچسكولی از آخرین مسابقه اروگوئه این گونه یاد می‌كند:

در آن دیدار همه چیز به كوچك‌ترین اتفاقات وابسته بود. مثل توپی كه ممكن بود به جای تور بر تیر دروازه بنشیند یا پنالتی كه گرفته نشود.  این اتفاقات سبب حذف یكی از دو تیم می‌شد.  تاریخ فوتبال سرشار از چنین حوادثی است.  به هر حال من شخصاً خیلی خوشحالم كه در دو جام جهانی و 4 كوپا آمه ریكا حضور داشته‌ام.  من از دوران بازی در تیم ملی اروگوئه، خاطرات فوق‌العاده‌ای دارم.