رکوردشکن دوومیدانی ایران در پارالمپیک

«مَلاشیه  Mallashieh» یا«حی الملاشیه». این اسم یک محله در جنوب نیمه غربی اهواز در جاده اهواز به خرمشهر در شهرک رزمندگان است؛ شهری با کوچه های پیچ در پیچ که بی شباهت به کوچه های شهر نجف نیست. هرچند قبلا علی( ناجی) بداوی بازیکن تیم ملی فوتبال و فاطمه سیلاوی، مربی تیم شطرنج ناشنوایان کشور از ملاشیه به بالاترین سطح رشته های خود رسیدند. اما ملاشیه از سال گذشته بیشتر از همیشه در نقشه ورزش کشور دیده شد؛ از زمان برگزاری بازیهای پارالمپیک توکیو و لحظات رکوردشکنی هاشمیه متقیان معاوی پرتابگر نیزه اردوی پارالمپیک کشورمان.

متقیان 28 ساله بود که اولین مدال زندگی اش را در پرتاب نیزه بازیهای پارآسیایی 2014 در اینچئون امارات متحده عربی به مقام قهرمانی رسید. در همان سال اون افتخار حضور در پارالمپیک ریو را به دست آورد و مقام چهارم را از آن خودش کرد. خودش می گوید:

با این نتیجه یک زنگ در ذهن من به صدا در آمد که می گفت هاشمیه تو می توانی در پارالمپیک بعدی بهترین مدال و عملکرد را داشته باشی.

به این ترتیب تمرینات جدی او شروع شد. او که پیش تر، هفته ای شش جلسه برنامه تمرینی داشت، برای رسیدن به بهترین عملکرد، تمرینات خود را به 12 جلسه در هفته هم رساند.  گاهی اوقات احساس خستگی می کرد اما مربی اش برنامه ریزی تمرینات متقیان را طوری تغییر می داد که او هرگز بدون تمرین نباشد.

او در سال 2017 مدال نقره مسابقات جهانی لندن در پرتاب نیزه را به خودش اختصاص داد، یک سال بعد در پارآسیایی جاکارتا صاحب دو مدال شد؛ طلای پرتاب دیسک و نقره پرتاب نیزه. او در سال 2019 مدال نقره پرتاب نیزه مسابقات جهانی را هم به خودش اختصاص داد و آماده حضور در پارالمپیک توکیو شد.

وقتی متقیان در بازیهای توکیو شرکت کرد، کمتر کسی روی او حساب می کرد چون نتایج تمریناتش معمولی بود و خبری از رکوردشکنی در آنها دیده نمی شد. او شب مسابقه نتوانست درست بخوابد.

خودش تعریف کرد:

آن شب، چهار ساعت مفید هم نخوابیدم، البته این را به مربی ام نگفتم. آن شب باید زود می خوابیدم و همین کار را هم کردم؛ اما دائما خواب مسابقه، رکورد و اینکه حتی چطور نیزه را به دست بگیرم، می دیدم. قرار بود مربی ام ساعت شش صبح من را بیدار کند. اما خود من قبل از آن برای نماز صبح بیدار شدم و وقتی نماز صبح و نماز حاجت خوندم، آرامش پیدا کردم. وقتی نماز حاجت می خواندم، گفتم : خدایا امروز هر چه رقم بخورد، شکرگزار تو هستم. همین که الان در مسابقات حضور دارم، لطف تو است و فقط می خواهم پیش مربی و خانواده من را روسفید کنی. به خاطر اینکه در تمرینهام ارتقاء رکورد نداشتم، در مقطعی حقوق من هم توسط کمیته قطع شد. به هر حال بعد از نماز صبح، توانستم دو ساعت مفید بخوابم و قبل از اینکه مربی ام بیاید، برای رفتن به محل مسابقه آماده بودم.

به این ترتیب مسابقات کلاسهای ادغامی F55 و F56 پرتاب نیزه بانوان شروع شد و متقیان بهترین پرتاب خودش را انجام داد. خودش وقتی پرتابش را انجام داد، به نتیجه اش فکر می کرد. او گفت:

 وقتی برایم آب آوردند که بخورم، من منتظر دیدن رکوردم بودم و می دانستم نقره یا برنز من قطعی است. در همین حال هم زهرا کرم زاده مربی ام داشت نکات لازم را برای پرتاب های بعدی به من می گفت. به او گفتم «باشه خانم» اما چشمم به تابلوی نتایج بود...وقتی رکورد 24 متر و 50 سانتی متر رو دیدم، از خود بیخود شدم؛ هم گریه می کردم و هم فریاد می زدم، چون رکوردی زدم که بهترین نتیجه ام بود. من منتظر چنین رکوردی بودم. در ادامه هم وقتی پرتاب های بعدی ام را انجام دادم، می دانستم به مدال می رسم چون از عملکردم راضی بودم.

 البته بعد از مسابقه، گفتم یا نقره می گیرم یا برنز. چون بعد از من هم قرار بود رقبایم پرتابشان را انجام بدهند. من در ایران پیش از اعزام به توکیو رکورد 22 متر و 16 سانتی متر را ثبت کردم و وقتی این رکورد را زدم از نتیجه ام راضی بودم، حتی اگر به مدال نمی رسیدم. چون بهترینِ عملکرد خودم را داشتم. من در مسیر رسیدن به پارالمپیک اشک های زیادی ریختم و سختی های زیادی دیدم اما بالاخره به هدفم رسیدم.

هاشمیه، دختر سوم خانواده است و هشت خواهر و برادر دارد. در کودکی وقتی سرماخورده بود با تزریق آمپول اشتباه، توان پاهایش را از دست داد اما او دختری پرانرژی و با روحیه بود. می گفت:

در دوران کودکیم، پدرم برام یک عصای آهنی درست کرده بود که من کارهای عجیب و غریب زیادی با آن انجام می دادم. حتی زمانی که به کوچه برای بازی می رفتم و درب حیات بسته می شد، با همین عصا از در بالا می رفتم و به حیاط خانه می رسیدم.

او بعدها همزمان با ادامه تحصیل در دانشگاه، آن قدر تلاش کرد که ابتدا در والیبال نشسته و بعد هم در پرتاب دیسک و نیزه پیشرفت چشمگیری کرد. اما چیزی که او را ماندگار کرد، پرتاب تاریخی اش در توکیو بود و اشکها و فریادهای ورزشکاری که به خاطر شرایط جسمی اش نمی توانست سجده شکر کند. ولی شادی تاریخی متقیان، او را برای همیشه در ورزش ایران ماندگار کرد.