نقد و بررسی فیلم «هایلایت»

پنجشنبه 20 آبان 1400
منتقد: چکاوک شیرازی

یک فیلم جمع و جور و نسبتا خوب ، گیریم که اشکالاتی هم داشت، اما می توان فهمید که اصغر نعیمی روی فیلم نامه اش کار کرده است.

موضوع فیلم موضوع روز جامعه است، و چه اعتراف غم انگیزی ست که موضوع روز جامعه خیانت بی پروا ی زوج ها به یکدیگر است‌. «نعیمی» کاراکترهایش را در موقعیت خوبی قرار داده، آنها که در پی یک حادثه و در یک بیمارستان به ما معرفی می شوند، دو زوج جوان هستند. که شوهر یکی با نامزد دیگری رابطه دارد،شاید بهتر باشد بگوییم نامتعارف.

اما آنها دیگر در حادثه ی تصادف به شدت آسیب دیده اند. کشف رابطه ی بین کورش و نسرین (مینا وحید)، بسیار بیشتر از در کما بودنشان به سعید(پژمان بازغی) و لیلی (آزاده زارعی) آسیب می زند. آن دو در پی فهمیدن علت این خیانت هستند. در واقع آرزویی دارند که باید به آن دست پیدا کنند. در ضمن باید به ضعف هایش هم پی ببرند. البته این اشکال به «اصغر نعیمی» وارد است که نباید همه ی این ها را در قالب دیالوگ بیان می کرد. درست است که دیالوگ روشی برای پیشبرد داستان است اما به نظر من آخرین روش است.

به پیشنهاد «سعید» آن دو ابتدا تصمیم میگیرند کار زوج هایشان را تلافی کنند. در این اثنا جرقه هایی عاطفی بینشان زده می شود. آرزو تغییر می کند. در اینجا یکی دیگر از نقاط ضعف فیلم نامه نشان داده می شود. زمانی که آرزو تغییر کرد آیا آرزوی جدیدشان رسیدن به وصال یکدیگر است یا چشیدن طعم انتقام؟

در هر حال در این قسمت رقیب سربرمی آورد، «نسرین »به هوش می آید در حالی که «کورش» مرده است اما رشته ی داستان گویی از دست بیرون می رود. شاید در عالم واقعیت در این شرایط کسی به راحتی نتواند موقعیتی که «سعید» در آن گرفتار است را ترک کند اما ما با داستان طرفیم. مخاطب هر لحظه از خودش می پرسد که چرا «سعید» همه چیز را رها نمی کند و پی کارش نمی رود؟ آیا هنوز هم «نسرین» را دوست دارد؟ «نسرین »برای توجیه رفتارش دلیل داشت، او تنها بود و این تنهایی با توجه به شغلی که برای سعید نوشته شده بود کاملا توجیه پذیر بود. اما سعید چرا او را رها نمیکند؟

با تمام این سوال های بی جواب و نقص های موجود ،یکی از آنها حضور «الهه حصاری» بود که معلوم نبود چه چیزی را در فیلم نامه پیش میبرد، فیلم شسته رفته ای بود که مخاطب را ترغیب به دیدن فیلم تا پایان می کرد.

نقطه ی اوج فیلم هم با جمله ی خوش آیندی اجرا شد، جایی که «سعید »و« لیلی» در ماشین نشسته بودند و راجع به بعد حرف می زدند، «لیلی» در جواب گفت که نمی خواهد وسیله ی انتقام گیری باشد. این جمله هم کاربردی بود و هم بسیار آموزنده و هم با توجه به کاراکتر «لیلی» کاملا مناسب. «سعید» هم به زندگی اش بر می گردد اگر بخواهیم ارفاق کنیم، میتوانیم بگوییم چون تا به حال «سعید »را در حال کمک کردن به بهتر شدن اوضاع «نسرین »دیدیم پس تصمیم آخرش خیلی هم دور از ذهن نبود.

فیلم به طرز ظریفی این نکته را مطرح کرده بود که میتوان تنها و آسیب دیده و شکست خورده بود اما زندگی بقیه را ویران نکرد. کاری که «نسرین » انجام داد اما «لیلی» با مناعت، خود را آلوده ی آن نکرد.